Sprawa C-246/06

Josefa Velasco Navarro

przeciwko

Fondo de Garantía Salarial (Fogasa)

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social Único de Algeciras)

„Polityka społeczna — Ochrona pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy — Dyrektywa 80/987/EWG, zmieniona dyrektywą 2002/74/WE — Bezpośrednia skuteczność — Uzgodnione w ugodzie sądowej odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę — Wypłata należności zapewniona przez instytucję udzielającą gwarancji — Wypłata należności uzależniona od wydania orzeczenia sądowego”

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 17 stycznia 2008 r.   I - 107

Streszczenie wyroku

1. Polityka społeczna – Zbliżanie ustawodawstw – Ochrona pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy – Dyrektywa 2002/74 zmieniająca dyrektywę 80/987

   (dyrektywa Rady 80/987, zmieniona dyrektywą 2002/74, art. 3 akapit pierwszy)

2. Polityka społeczna – Zbliżanie ustawodawstw – Ochrona pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy – Dyrektywa 2002/74 zmieniająca dyrektywę 80/987

   (dyrektywa Rady 80/987, zmieniona dyrektywą 2002/74)

1.  W przypadku braku transpozycji do krajowego porządku prawnego w dniu upływu terminu transpozycji dyrektywy 2002/74 zmieniającej dyrektywę 80/987 w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy nie można powoływać się na ewentualną bezpośrednią skuteczność art. 3 akapit pierwszy dyrektywy 80/987 w odniesieniu do stanu niewypłacalności zaistniałego przed tą datą.

   (por. pkt 30; pkt 1sentencji)

2.  Kiedy uregulowanie krajowe wchodzi w zakres stosowania dyrektywy 80/987 dotyczącej ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy, zmienionej dyrektywą 2002/74, w zakresie stanu niewypłacalności zaistniałego w okresie między wejściem w życie dyrektywy 2002/74 a dniem upływu terminu jej transpozycji sąd krajowy jest zobowiązany do zapewnienia stosowania tego uregulowania w sposób zgodny z zasadą niedyskryminacji, tak jak jest ona uznana we wspólnotowym porządku prawnym i zgodnie z którą porównywalne sytuacje nie mogą być traktowane w sposób odmienny, chyba że takie zróżnicowanie jest obiektywnie uzasadnione.

   W tym względzie pracownicy, z którymi niezgodnie z prawem rozwiązano stosunek pracy, znajdują się w podobnej sytuacji, w zakresie w jakim przysługuje im prawo do odszkodowania, w przypadku gdy nie zostaną ponownie przyjęci do pracy. W konsekwencji uregulowanie krajowe, które wyłącza roszczenia o odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, które zostały uznane w toku postępowania pojednawczego z możliwości ich wypłacenia przez instytucję udzielającą gwarancji jest niezgodne z omawianą zasadą niedyskryminacji, chyba że odmienne traktowanie tychże roszczeń w porównaniu z roszczeniami o odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę zasądzonych wyrokiem lub uznanych decyzją administracyjną może zostać obiektywnie uzasadnione.

   (por. pkt 36, 37, 39; pkt 2 sentencji)