Sprawa C-97/06

Navicon SA

przeciwko

Administración del Estado

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Madrid)

„Szósta dyrektywa VAT — Zwolnienia — Artykuł 15 pkt 5 — Pojęcie „czarter statków morskich” — Zgodność ustawy krajowej dopuszczającej wyłącznie zwolnienie czarteru całkowitego”

Opinia rzecznika generalnego J. Mazáka przedstawiona w dniu 29 marca 2007 r.   I - 8758

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 18 października 2007 r.   I - 8767

Streszczenie wyroku

1. Postanowienia podatkowe – Harmonizacja ustawodawstw – Podatki obrotowe – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Zwolnienia przewidziane w szóstej dyrektywie

   (dyrektywa Rady 77/388, art. 15, pkt 5)

2. Postanowienia podatkowe – Harmonizacja ustawodawstw – Podatki obrotowe – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Zwolnienia przewidziane w szóstej dyrektywie

   (dyrektywa Rady 77/388, art. 15, pkt 5 i 13)

1.  Artykuł 15 pkt 5 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, zmienionej dyrektywą 92/111, który przewiduje zwolnienie czarteru statków używanych do żeglugi na pełnym morzu, należy interpretować w taki sposób, że dotyczy on zarówno czarteru całkowitego, jak i czarteru częściowego tych statków. Przepis ten sprzeciwia się zatem przepisom krajowym, które przyznają zwolnienie od podatku od wartości dodanej jedynie w przypadku czarteru całkowitego rzeczonych statków.

   W istocie w ramach handlu międzynarodowego zwolnienie od podatku od wartości dodanej transakcji wywozu ze Wspólnoty, transakcji porównywalnych oraz transportu międzynarodowego przewidziane w art. 15 szóstej dyrektywy służy poszanowaniu zasady opodatkowania danych towarów i usług w miejscu przeznaczenia. Zatem wywóz oraz transakcje porównywalne powinny być zwolnione od omawianego podatku w celu zapewnienia, że dana transakcja będzie opodatkowana wyłącznie w miejscu konsumpcji danych produktów.

   Przepisy krajowe, które ograniczają zwolnienie od podatku od wartości dodanej do czarteru całkowitego, uzależniają możliwość skorzystania z tego zwolnienia od rozmiaru statku używanego w celu czarteru, tak iż taka sama ilość ładunku może podlegać opodatkowaniu lub zwolnieniu w zależności od tego, czy ładunek ten zajmuje całość, czy część powierzchni załadunkowej tego statku. Toteż należy stwierdzić, że fakt ten pozbawia zwolnienie czarteru określone w art. 15 pkt 5 szóstej dyrektywy skuteczności.

   W tych okolicznościach należy uznać, że pojęcia użyte w celu określenia zwolnienia, o którym mowa w art. 15 pkt 5 szóstej dyrektywy, powinny być interpretowane w sposób ścisły, a przyjęcie szczególnie wąskiej wykładni pojęcia czarteru prowadziłoby do naruszenia zarówno brzmienia, jak i celu tego przepisu.

   (por. pkt 29, 31–33 oraz pkt 1sentencji)

2.  Umowa czarteru w rozumieniu art. 15 pkt 5 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, zmienionej dyrektywą 92/111, różni się od umowy przewozu towarów ze względu na to, że zakłada ona oddanie przez jedną stronę, przewoźnika, do dyspozycji drugiej stronie, czarterującemu, całości lub części statku, podczas gdy w przypadku umowy przewozu towarów w rozumieniu art. 15 pkt 13 szóstej dyrektywy zobowiązanie przewoźnika wobec jego kontrahenta dotyczy wyłącznie przewozu rzeczonych towarów. Do sądu krajowego należy zbadanie okoliczności, w jakich odbywała się transakcja czarteru, by wyodrębnić elementy szczególne, w celu dokonania oceny, czy czynność ta powinna zostać zakwalifikowana jako czarter, czy jako świadczenie usług przewozu towarów. W szczególności sąd ten powinien wziąć pod uwagę brzmienie umowy zawartej przez strony oraz charakter i przedmiot wykonanej usługi w celu ustalenia, czy umowa ta spełnia przesłanki umowy czarteru w rozumieniu art. 15 pkt 5 szóstej dyrektywy. Analiza charakteru prawnego rozpatrywanej umowy jest niezbędna w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania zwolnień określonych przez szóstą dyrektywę oraz aby zapobiec wszelkim oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania oraz nadużyciom związanym z wykonaniem przepisów tej dyrektywy.

   (por. pkt 37–40 oraz pkt 2 sentencji)