Sprawa C-73/06

Planzer Luxembourg Sàrl

przeciwko

Bundeszentralamt für Steuern

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Köln)

„Szósta dyrektywa VAT — Artykuł 17 ust. 3 i 4 — Zwrot podatku VAT — Ósma dyrektywa VAT — Zwrot podatku VAT podatnikom niemającym siedziby na terytorium danego kraju — Artykuł 3 lit. b) i art. 9 akapit drugi — Załącznik B — Zaświadczenie o opodatkowaniu — Doniosłość prawna — Trzynasta dyrektywa VAT — Zwrot podatku VAT podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty — Artykuł 1 pkt 1 — Pojęcie siedziby dla celów działalności gospodarczej”

Opinia rzecznika generalnego V. Trstenjak przedstawiona w dniu 19 kwietnia 2007 r.   I - 5658

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 28 czerwca 2007 r.   I - 5677

Streszczenie wyroku

1. Postanowienia podatkowe – Harmonizacja ustawodawstw – Podatki obrotowe – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Zwrot podatku podatnikom niemającym siedziby na terytorium danego kraju

   (dyrektywa Rady 79/1072, art. 3 lit. b), art. 9 zdanie drugie i załącznik B)

2. Postanowienia podatkowe – Harmonizacja ustawodawstw – Podatki obrotowe – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Zwrot podatku podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty

   (dyrektywa Rady 86/560, art. 1 pkt 1)

1.  Artykuł 3 lit. b) oraz art. 9 zdanie drugie ósmej dyrektywy 79/1072 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych – warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium kraju należy interpretować w ten sposób, iż zaświadczenie zgodne ze wzorem znajdującym się w załączniku B do tej dyrektywy zasadniczo pozwala domniemywać, iż zainteresowany nie tylko jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w państwie członkowskim, którego organ podatkowy wydał mu to zaświadczenie, ale także, iż ma on siedzibę w tym państwie członkowskim w takiej to czy innej formie, to znaczy w ten sposób, iż posiada on tam siedzibę dla celów działalności gospodarczej albo stały zakład, z którego prowadzone są jej transakcje.

   Organ podatkowy państwa członkowskiego, w którym wniesiono o zwrot naliczonego podatku od wartości dodanej, jest zasadniczo związany, faktycznie i formalnie, ustaleniami znajdującymi się w tym zaświadczeniu.

   Przepisy te nie oznaczają jednak, iż istnieje zakaz upewnienia się przez organ państwa członkowskiego zwrotu — który ma wątpliwości co do rzeczywistego charakteru gospodarczego przedsiębiorstwa, którego adres został wymieniony w tym zaświadczeniu — co do rzeczywistego charakteru gospodarczego za pomocą środków administracyjnych przewidzianych w tym celu przez przepisy wspólnotowe w dziedzinie podatku od wartości dodanej.

   Jeżeli z otrzymanych informacji wynikać będzie, iż adres wskazany w zaświadczeniu o posiadaniu statusu podatnika nie odpowiada ani siedzibie dla celów działalności gospodarczej podatnika, ani stałemu zakładowi, z którego prowadzi on transakcje, organ podatkowy państwa członkowskiego zwrotu ma prawo odmówić dokonania wnioskowanego przez podatnika zwrotu, z zastrzeżeniem możliwości wniesienia przez tego podatnika środka zaskarżenia do sądu.

   (por. pkt 40, 41, 49, 50 oraz pkt 1 sentencji)

2.  Artykuł 1 pkt 1 trzynastej dyrektywy 86/560 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych – warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, należy interpretować w ten sposób, iż siedzibą dla celów działalności gospodarczej danej spółki jest miejsce, w którym są podejmowane istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządu tą spółką oraz w którym wykonywane są jej centralne zadania administracyjne.

   Określenie miejsca siedziby dla celów działalności gospodarczej wymaga uwzględnienia szeregu czynników, gdzie w pierwszym rzędzie znajduje się siedziba statutowa, miejsce stanowiące centrum administracyjne, miejsce posiedzeń zarządu, które zazwyczaj jest identyczne z miejscem zarządzania ogólną polityką spółki. W rachubę mogą wchodzić także inne czynniki, takie jak miejsce zamieszkania głównych członków zarządu, miejsce przechowywania dokumentów dotyczących zarządu i księgowości oraz główne miejsce dokonywania operacji finansowych, w szczególności bankowych.

   W ten sposób fikcyjne umiejscowienie, które charakteryzuje spółkę „adresową” lub spółkę „wydmuszkę”, nie może zostać zakwalifikowane jako siedziba dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1 pkt 1 trzynastej dyrektywy.

   (por. pkt 61–63 oraz pkt 2 sentencji)