Sprawa C-15/06 P

Regione Siciliana

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

„Odwołanie — Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRR) — Zamknięcie pomocy — Skarga o stwierdzenie nieważności — Dopuszczalność — Jednostka administracji regionalnej lub lokalnej — Akty dotyczące tej jednostki bezpośrednio i indywidualnie — Bezpośrednie oddziaływanie”

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 22 marca 2007 r.   I - 2594

Streszczenie wyroku

1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie

   (art. 230 akapit czwarty WE)

2. Wspólnoty Europejskie – Kontrola sądowa zgodności z prawem aktów instytucji – Konieczność podniesienia przez osoby fizyczne lub prawne zarzutu niezgodności z prawem lub zażądania złożenia wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w zakresie oceny jego ważności

   (art. 10 WE, art. 230 akapit czwarty WE i art. 234 WE)

1.  Na podstawie art. 230 akapit czwarty WE jednostka administracji na szczeblu regionalnym lub lokalnym może, o ile na mocy prawa krajowego jest wyposażona w osobowość prawną, wnieść skargę na decyzje, których jest adresatem, i na decyzje, które — chociaż wydane są w formie rozporządzenia lub decyzji skierowanej do innego podmiotu — dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie. Warunek, iż będąca przedmiotem skargi decyzja musi dotyczyć bezpośrednio osoby fizycznej lub prawnej, wymaga, by zaskarżony akt wspólnotowy wywoływał bezpośredni wpływ na sytuację prawną tej jednostki i nie pozostawiał żadnej uznaniowości swoim adresatom, których obowiązkiem jest go wykonać, co ma mieć charakter automatyczny i wynikać z samego aktu wspólnotowego, bez potrzeby stosowania przepisów pośrednich.

   Wyznaczenie jednostki administracji regionalnej lub lokalnej jako organu odpowiedzialnego za realizację projektu Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego nie oznacza, że jednostka ta jest sama uprawniona do danej pomocy finansowej. Nie ma również znaczenia fakt, że w załączniku do decyzji o przyznaniu tej pomocy jednostka administracji regionalnej została wspomniana jako organ odpowiedzialny w zakresie wniosku o pomoc finansową. W istocie bowiem konsekwencją funkcji „organu odpowiedzialnego w zakresie wniosku”, do której odnosi się załącznik do decyzji o przyznaniu pomocy, nie było umieszczenie tego organu w bezpośrednim związku z pomocą wspólnotową, o którą zgodnie z tą samą decyzją wnioskował rząd państwa członkowskiego i która została mu przyznana.

   (por. pkt 29, 31, 32, 36)

2.  Jednostki winny mieć możliwość korzystania ze skutecznej ochrony sądowej uprawnień, które wywodzą ze wspólnotowego porządku prawnego. Ochrona prawna osób fizycznych i prawnych, które nie mogą ze względów na przesłanki dopuszczalności ustanowione w art. 230 akapit czwarty WE zaskarżać bezpośrednio aktów wspólnotowych winna być zapewniona w sposób skuteczny w drodze skargi przez sądami krajowymi. Sądy te, zgodnie z zasadą lojalnej współpracy wyrażoną w art. 10 WE, są zobowiązane — tak dalece jak to możliwe — do interpretowania i stosowania wewnętrznych przepisów proceduralnych regulujących korzystanie ze środków prawnych w taki sposób, by umożliwić wymienionym wyżej osobom zakwestionowanie na drodze sądowej każdej decyzji lub każdego innego krajowego środka odnoszącego się do stosowania wobec nich aktu wspólnotowego, poprzez podniesienie zarzutu nieważności takiego aktu i skłaniając je do zwrócenia się w tym zakresie do Trybunału w drodze pytań prejudycjalnych.

   (por. pkt 39)