Sprawy połączone C-5/06 i od C-23/06 do C-36/06

Zuckerfabrik Jülich AG, dawniej Jülich AG,

przeciwko

Hauptzollamt Aachen i Saint Louis Sucre SNC i in. przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects i Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers

(wnioski o wydanie orzeczeń prejudycjalnych złożone przez Finanzgericht Düsseldorf oraz przez tribunal de grande instance de Nanterre)

„Cukier — Opłaty produkcyjne — Sposoby stosowania systemu kwot — Obliczanie nadwyżki przeznaczonej na wywóz — Obliczanie średniej straty”

Opinia rzecznika generalnego E. Sharpston, przedstawiona w dniu 14 czerwca 2007 r.   I - 3234

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 8 maja 2008 r.   I - 3264

Streszczenie wyroku

1. Rolnictwo – Wspólna organizacja rynków – Cukier

   (rozporządzenie Rady nr 1260/2001, art. 15 ust.  1lit. b), c))

2. Rolnictwo – Wspólna organizacja rynków – Cukier

   (rozporządzenie Rady nr 1260/2001, art. 15 ust. 1 lit. d); rozporządzenia Komisji: nr 1837/2002, nr 1762/2003, nr 1775/2004)

1.  Na podstawie art. 15 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 1260/2001 w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru przy obliczaniu nadwyżki przeznaczonej na wywóz należy odliczyć od spożycia wszystkie ilości wywiezionych produktów objęte zakresem tego artykułu, niezależnie od tego, czy refundacje zostały faktycznie wypłacone.

   W efekcie, podczas gdy nadwyżkę przeznaczoną na wywóz uzyskuje się z różnicy pomiędzy produkcją wspólnotową kwot A i B i spożycia we Wspólnocie, to ostatnie nie ma obejmować ilości produktów wywiezionych, niezależnie od tego, czy przyznano dla nich refundacje wywozowe. Ilości produktów wywiezionych nie powinny być zatem uważane za zbywane w celu spożycia we Wspólnocie w rozumieniu art. 15 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1260/2001.

   W istocie, nadwyżka przeznaczona na wywóz obejmuje ilości produktów, dla których zbycia przewidziane są wspólnotowe instrumenty wsparcia.

   Ponadto gdyby ilości wywiezione bez refundacji zostały uwzględnione w spożyciu wewnątrz Wspólnoty, byłoby ono przeszacowane. W konsekwencji nadwyżka przeznaczona na wywóz byłaby niedoszacowana. W ten sposób istniałoby ryzyko nieosiągnięcia celu systemu samofinansowania opłat za zbyt nadwyżek, który polega na zapewnieniu w sprawiedliwy a zarazem skuteczny sposób finansowania tych opłat w całości przez samych producentów.

   (por. pkt 37–39, 44, 45, 68; sentencja)

2.  Artykuł 15 ust. 1 lit. d) rozporządzenia nr 1260/2001 w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru należy interpretować w ten sposób, że przy ustalaniu przewidywanej średniej straty na tonę produktu należy uwzględnić wszystkie ilości wywiezionych produktów objęte zakresem tego artykułu, niezależnie od tego, czy refundacje zostały faktycznie wypłacone.

   I tak z wyjątkiem wysoce teoretycznego przypadku, w którym każdy wywóz korzystałby z refundacji, system wprowadzony przez Komisję, który wyklucza zobowiązania dotyczące wywozu, w zakresie w jakim praktycznie prowadzi do ustalenia a priori całkowitej straty na kwotę wyższą od wydatków związanych z refundacjami, wykracza poza cel rozporządzenia nr 1260/2001, w szczególności sprawiedliwego finansowania kosztów zbytu nadwyżek produkcji wspólnotowej, według zasady samofinansowania.

   Z powyższego wynika, że metoda obliczania średniej straty na tonę cukru, która uwzględnia jedynie wywozy, dla których przyznano refundacje, jest sprzeczna z art. 15 rozporządzenia nr 1260/2001. W konsekwencji rozporządzenia nr 1762/2003 i nr 1775/2004 ustalające wysokość opłat produkcyjnych dla sektora cukru odpowiednio na rok gospodarczy 2002/2003 i rok gospodarczy 2003/2004, które stosują tę metodę, są nieważne. Natomiast w odniesieniu do rozporządzenia nr 1837/2002, które odnosi się do roku gospodarczego 2001/2002, jego analiza nie wykazała niczego, co mogłoby naruszać jego ważność, ponieważ średnia strata została obliczona w oparciu o łączną ilość cukru wywiezionego w formie produktów przetworzonych, niezależnie od tego, czy wywóz ten faktycznie korzystał z refundacji.

   (por. pkt 53, 54, 60, 61, 63–66, 68; sentencja)