Sprawa T-370/05

Republika Francuska

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

„EFOGR — Sekcja Gwarancji — Wydatki wyłączone z finansowania wspólnotowego — Sektor wina — Pomoc na restrukturyzację i przekształcenie winnic — Pojęcie powierzchni kwalifikującej się”

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) z dnia 10 września 2008 r.   II ‐ 2243

Streszczenie wyroku

Rolnictwo – EFOGR – Rozliczanie rachunków – Pomoc na restrukturyzację i przekształcenie w sektorze wina

(rozporządzenia: Rady nr 1258/1999, art. 7 ust. 4; nr 1493/1999, art. 13; Komisji nr 1227/2000, art. 13)

Przepisy wspólnotowe, a szczególnie art. 13 rozporządzenia nr 1227/2000 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, w odniesieniu do potencjału produkcyjnego, przewidują wyraźnie, że do państw członkowskich należy kompetencja wydania przepisów regulujących dokładny zakres stosowania oraz wysokość przyznawanej przez nie pomocy, a zwłaszcza tych przepisów, które przewidują wypłaty pomocy ryczałtowej, maksymalny poziom pomocy na hektar oraz dostosowanie pomocy z uwzględnieniem obiektywnych kryteriów.

Ponadto, ponieważ prawodawstwo wspólnotowe nie definiuje „powierzchni kwalifikującej się do uzyskania pomocy”, nie ma żadnej podstawy prawnej do tego, aby zabronić państwu członkowskiemu włączenia nawrotów, to znaczy przestrzeni pomiędzy rzędami oraz na końcach rzędów, niezbędnej do przejazdu i wykonywania manewrów maszynami do uprawy winorośli, do powierzchni referencyjnej w celu określenia płatności pomocy.

Dokonując tego, krajowy system przyznawania pomocy na restrukturyzację i przekształcenie winnic nie doprowadził do powstania realnego ryzyka przekroczenia progu finansowania wspólnotowego w rozumieniu art. 13 rozporządzenia nr 1493/1999.

Po pierwsze bowiem wydatki uwzględnione przez dane państwo członkowskie dla ustalenia wysokości kwot wypłacanych plantatorom winorośli są bardzo realne, ponieważ odpowiednie informacje były gromadzone przez regionalne organizacje rolnicze.

Po drugie, do obliczenia ryczałtu przyjmuje się jedynie koszty stałe, wyłączając tym samym koszty jednorazowe ponoszone przez producentów winorośli, a stawki ryczałtowe są ustalone z zapewnieniem, że najwyższa przyjęta stawka pomocy nie przekroczy 50% najniższego kosztu sadzenia.

W konsekwencji, wyłączając z finansowania wspólnotowego wydatki poniesione przez państwo członkowskie zgodnie z zasadami wspólnotowymi, Komisja naruszyła przepisy art. 7 ust. 4 rozporządzenia nr 1258/1999 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej.

(por. pkt 55–57, 71, 72, 81, 82)