Keywords
Summary

Keywords

Środowisko naturalne – Ochrona warstwy ozonowej – Dyrektywa 2003/87 – Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych (KPR) – Procedura notyfikacji KPR – Uprawnienie danego państwa członkowskiego do zgłoszenia zmian KPR po jego notyfikacji – Dopuszczalność – Przesłanki

(dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/87, art. 9 ust. 3 i 11 ust. 1)

Summary

Dyrektywa 2003/87 ustanawiająca system handlu przydziałami [uprawnieniami do] emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61 ma za zadanie ustanowienie sprawnie działającego europejskiego rynku uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, z jak najmniejszą szkodą dla rozwoju gospodarczego i zatrudnienia. Stąd jakkolwiek dyrektywa 2003/87 ma na celu ograniczenie emisji gazów cieplarnianych zgodnie ze zobowiązaniami Wspólnoty i państw członkowskich w ramach protokołu z Kyoto, cel ten należy w miarę możliwości realizować z uwzględnieniem potrzeb gospodarki europejskiej. W związku z tym krajowe plany rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych (KPR) opracowywane w ramach tej dyrektywy muszą opierać się na ścisłych danych i informacjach dotyczących przewidywanej emisji z instalacji i w sektorach objętych tą dyrektywą.

W ramach procedury notyfikacji KPR Komisji, jeżeli jakiś KPR został częściowo oparty na błędnych informacjach lub ocenach co do poziomu emisji w niektórych sektorach lub instalacjach, zainteresowane państwo członkowskie powinno mieć możliwość zgłoszenia zmian KPR. Z brzmienia dyrektywy 2003/87 oraz jej logiki i celów systemu, który ustanawia, wynika bowiem wprost, że państwo członkowskie ma prawo zgłosić zmiany swojego KPR po jego notyfikowaniu Komisji do czasu podjęcia decyzji na podstawie art. 11 ust. 1, a Komisja nie może, wydając decyzję odmowną na podstawie art. 9 ust. 3 dyrektywy, uniemożliwić temu państwu członkowskiemu skorzystania z przysługującego mu prawa. Instytucja ta powinna zatem jedynie ustalić, czy zmiany zgłoszone przez państwo członkowskie są zgodne z kryteriami określonymi w załączniku III i art. 10 tej dyrektywy.

Ponadto w ramach procedury notyfikacji nie ma znaczenia, czy w początkowym zgłoszeniu określono KPR jako „wstępny”. Jednak jeżeli KPR jest niekompletny lub „wstępny”, Komisja może odrzucić go z powodu niezgodności z kryteriami ustanowionymi w dyrektywie 2003/87 albo z tego względu, że uniemożliwia on dokonanie oceny jego zgodności z tymi kryteriami. W takich sytuacjach Komisja może, odrzucając KPR, zobowiązać państwo członkowskie do notyfikowania nowego, kompletnego KPR, zanim będzie ono mogło podjąć decyzję na podstawie art. 11 ust. 1 dyrektywy.

(por. pkt 60, 63, 73)