Keywords
Summary

Keywords

1. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Nieprzestrzeganie decyzji Komisji w sprawie pomocy państwa

(art. 88 ust. 2 akapit drugi WE)

2. Pomoc przyznawana przez państwa – Odzyskanie bezprawnie przyznanej pomocy

(rozporządzenie Rady nr 659/1999, motyw 13 i art. 14 ust. 3)

3. Prawo wspólnotowe – Zasady – Prawo do skutecznej ochrony sądowej

(art. 230 WE)

4. Pomoc przyznawana przez państwa – Decyzja Komisji stwierdzająca niezgodność pomocy ze wspólnym rynkiem i nakazująca jej zwrot

(art. 88 ust. 2 WE, art. 230 akapit drugi i piąty WE i art. 242 WE)

Summary

1. W ramach skargi o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego mającej na celu stwierdzenie, że państwo członkowskie uchybiło swoim zobowiązaniom, nie przyjmując środków niezbędnych do zastosowania się do decyzji Komisji w sprawie pomocy państwa datą odniesienia dla celu zastosowania art. 88 ust. 2 akapit drugi WE jest data przewidziana w decyzji, której niewykonanie jest przedmiotem sporu, lub w danym wypadku data, która została następnie wyznaczona przez Komisję.

(por. pkt 32)

2. Zgodnie z brzmieniem art. 14 ust. 3 rozporządzenia nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. [88 WE] procedury krajowe służące odzyskaniu uznanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem pomocy państwa mają zastosowanie, pod warunkiem że przewidują one bezzwłoczne i skuteczne wykonanie decyzji Komisji, który to warunek odzwierciedla wymogi zasady efektywności. Podobnie motyw 13 rozporządzenia nr 659/1999 stanowi, że w przypadkach przyznanej bezprawnie pomocy, która nie jest zgodna ze wspólnym rynkiem, skuteczna konkurencja powinna zostać przywrócona oraz że w tym celu pomoc ta ma zostać bezzwłocznie odzyskana.

Zastosowanie procedur prawa krajowego nie powinno przez uniemożliwienie bezzwłocznego i efektywnego wykonania decyzji Komisji utrudniać przywrócenia skutecznej konkurencji. Dla osiągnięcia tego celu państwa członkowskie powinny podjąć wszelkie konieczne środki zapewniające skuteczność decyzji Komisji.

W tym zakresie procedura krajowa, która przewiduje skutek zawieszający środków zaskarżenia wniesionych od decyzji nakazujących zapłatę wydanych w celu odzyskania przyznanej pomocy, nie może być uznana za przewidującą „bezzwłoczne i skuteczne” wykonanie decyzji nakazującej odzyskanie pomocy. Wprost przeciwnie, nadając taki skutek zawieszający, może ona znacznie opóźnić odzyskanie tej pomocy.

(por. pkt 49–51)

3. Skutek zawieszający wniesionych do sądów krajowych środków zaskarżenia decyzji nakazujących zapłatę wydanych w stosunku do beneficjentów pomocy państwa, której odzyskanie zostało nakazane decyzją Komisji, nie może być uważany za nieodzowny dla zagwarantowania zainteresowanym skutecznej ochrony sądowej w świetle prawa wspólnotowego.

W istocie ochrona taka jest już w pełni zagwarantowana poprzez środki, jakie oferuje traktat, a w tym wypadku zwłaszcza poprzez przewidzianą w art. 230 WE skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji, która przysługuje tym beneficjantom.

Ze względu na to, iż Wspólnota Europejska jest wspólnotą prawa, w ramach której jej instytucje poddane są kontroli pod względem zgodności ich aktów z traktatem i generalnymi zasadami prawa, traktat ustanowił kompletny system środków odwoławczych i procedur zmierzających do zapewnienia kontroli zgodności z prawem aktów instytucji, powierzając ją sądowi wspólnotowemu.

(por. pkt 55–58)

4. Beneficjent pomocy, która została uznana za niezgodną ze wspólnym rynkiem, który mógłby zaskarżyć decyzję Komisji do sądu wspólnotowego, nie ma natomiast możliwości zakwestionowania jej przed sądami krajowymi przy okazji wniesienia środka zaskarżenia od czynności podjętych przez organy krajowe w celu wykonania tej decyzji. Przyznanie, że w takich okolicznościach zainteresowany mógłby sprzeciwić się przed sądem krajowym wykonaniu decyzji wydanej przez instytucję wspólnotową, powołując się na jej niezgodność z prawem, oznaczałoby przyznanie mu możliwości obejścia ostatecznego charakteru decyzji, jakiego nabiera ona w stosunku do niego po upływie terminu na wniesienie skargi, przewidzianego w art. 230 akapit piąty WE.

(por. pkt 59, 60)