Sprawa C-213/05

Wendy Geven

przeciwko

Land Nordrhein-Westfalen

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundessozialgericht)

„Pracownik przygraniczny — Rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 — Zasiłek wychowawczy — Odmowa przyznania — Przywilej socjalny — Warunek miejsca zamieszkania”

Opinia rzecznika generalnego L.A. Geelhoeda przedstawiona w dniu 28 września 2006 r.   I - 6349

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 18 lipca 2007 r.   I - 6362

Streszczenie wyroku

Swobodny przepływ osób – Pracownicy – Równość traktowania – Przywileje socjalne

(rozporządzenie Rady nr 1612/68, art. 7 ust. 2)

Artykuł 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1612/68 w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty nie stoi na przeszkodzie pozbawieniu, na podstawie przepisu krajowego państwa członkowskiego, obywatela innego państwa członkowskiego zamieszkującego w tym państwie i wykonującego w pierwszym państwie członkowskim dodatkową działalność zawodową (w wymiarze niższym niż 15 godzin tygodniowo), prawa do przywileju socjalnego takiego jak zasiłek wychowawczy, ze względu na to, że nie posiada on w pierwszym państwie ani stałego miejsca zamieszkania, ani zwykłego miejsca pobytu.

Polityka społeczna pozostaje, na obecnym etapie rozwoju prawa wspólnotowego, we właściwości państw członkowskich, które dysponują szerokim zakresem uznania przy wykonywaniu tej kompetencji. Jednakże ten zakres uznania nie może w istocie naruszać treści praw podmiotów indywidualnych wynikających z postanowień traktatu gwarantujących ich podstawowe wolności.

W kontekście mających na celu politykę prorodzinną przepisów krajowych, przyznających zasiłek wychowawczy osobom posiadającym wystarczająco ścisłe powiązanie ze społecznością krajową, niezastrzegających tego zasiłku wyłącznie dla osób, które zamieszkują na terytorium krajowym, sytuacja, w której pracownik niemający miejsca zamieszkania w danym państwie członkowskim nie wykonuje tam wystarczająco znaczącej działalności zawodowej, może stanowić właściwe uzasadnienie odmowy przyznania rozpatrywanego przywileju socjalnego.

(por. pkt 21, 26–28 i sentencja)