Sprawa T-144/04

Télévision française 1 SA (TF1)

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

„Skarga o stwierdzenie nieważności — Decyzja Komisji kwalifikująca pewne środki przyjęte przez Republikę Francuską na rzecz France 2 i France 3 jako pomoc państwa zgodną ze wspólnym rynkiem — Termin do wniesienia skargi — Artykuł 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu — Niedopuszczalność”

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) z dnia 19 maja 2008 r.   II - 764

Streszczenie postanowienia

1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Termin – Rozpoczęcie biegu terminu – Data publikacji – Dzień powzięcia wiadomości o akcie – Charakter subsydiarny

   (art. 230 akapit piąty WE; rozporządzenia Rady nr 659/199, art. 26 ust. 3)

2. Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne

   (regulamin Sądu, art. 44 § 1)

1.  Z samej treści art. 230 akapit piąty WE wynika, że kryterium daty powzięcia wiadomości o akcie jako początek biegu terminu na wniesienie skargi ma jedynie subsydiarny w stosunku do kryterium publikacji lub notyfikacji aktu charakter.

   W odniesieniu do aktów, które zgodnie z utrwaloną praktyką danej instytucji stanowią przedmiot publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, mimo że publikacja ta nie jest przesłanką ich obowiązywania, kryterium daty powzięcia wiadomości nie ma zastosowania i to data publikacji powoduje rozpoczęcie biegu terminu do wniesienia skargi. W takich okolicznościach zainteresowana osoba słusznie może bowiem oczekiwać, że dany akt zostanie opublikowany.

   W odniesieniu do aktu, który — zgodnie z art. 26 ust. 3 rozporządzenia nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. [88 WE] — winien stanowić przedmiot publikacji w Dzienniku Urzędowym, termin na wniesienie skargi rozpoczyna swój bieg zgodnie z postanowieniami art. 102 § 1 regulaminu Sądu, począwszy od upływu czternastego dnia następującego po dniu tej publikacji.

   (por. pkt 18–22)

2.  Zgodnie z art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu skarga powinna zawierać przedmiot sporu oraz zwięzłe przedstawienie przywołanych zarzutów.

   Informacje te powinny być wystarczająco jasne i precyzyjne, aby umożliwić stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi rozstrzygnięcie sprawy, jeśli to możliwe, bez dodatkowych informacji.

   W celu zapewnienia pewności prawa i prawidłowego administrowania wymierzaniem sprawiedliwości do tego, by skarga była dopuszczalna, konieczne jest, by istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których została oparta, wynikały w sposób spójny i zrozumiały z samej treści skargi. Choć poszczególne punkty skargi mogą zostać wsparte lub uzupełnione odesłaniami do poszczególnych fragmentów dokumentów do niej załączonych, ogólne odesłanie do innych dokumentów, nawet załączonych do skargi, nie może zrekompensować braku zasadniczych elementów skargi. Nie do Sądu bowiem należy poszukiwanie i odnajdywanie w załącznikach zarzutów i argumentów, które mogłyby być podstawą skargi, ponieważ załączniki spełniają funkcję czysto dowodową i pomocniczą.

   Treść repliki jest zatem pozbawiona znaczenia z punktu widzenia zgodności skargi z ustanowionymi w art. 44 § 1 regulaminu Sądu wymogami. W szczególności potwierdzona przez orzecznictwo dopuszczalność zarzutów i argumentów wysuwanych w replice z zamiarem wzmocnienia zarzutów zawartych w skardze nie może być przywoływana w celu zaradzenia istniejącemu w momencie wniesienia skargi uchybieniu wymogom ustanowionym w art. 44 § 1 regulaminu Sądu; w przeciwnym wypadku przepis ten zostałby pozbawiony jakiegokolwiek znaczenia.

   Ponadto, chociaż w przypadku aktu wydanego przez instytucję obowiązek zawarcia w akcie uzasadnienia może stracić na znaczeniu, jeśli jego adresat posiada dobrą znajomość kontekstu, w jakim został on wydany, tej możliwości utraty na znaczeniu obowiązku uzasadnienia nie można stosować przez analogię do wymogów wystarczającej jasności i precyzji wniesionej do sądu wspólnotowego skargi. Wymogi te są stawiane bowiem zwłaszcza w interesie sądu wspólnotowego, który nie posiada żadnej wcześniejszej wiedzy o wniesionej doń sprawie. Co więcej, konieczność zapewnienia, przy określaniu warunków postępowania sądowego, przestrzegania zasady pewności prawa, a także zasady prawidłowego administrowania wymierzaniem sprawiedliwości, wyklucza możliwość uznania dobrej znajomości okoliczności sprawy przez instytucję, która wydała akt, za powód pozwalający na uchylenie się od zachowania wymogów ustanowionych w art. 44 § 1 regulaminu Sądu.

   (por. pkt 28–31)