Sprawa T-240/04

Republika Francuska

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

„Europejska Wspólnota Energii Atomowej — Inwestycje — Przekazanie Komisji projektów inwestycyjnych — Sposoby realizacji — Rozporządzenie (Euratom) nr 1352/2003 — Brak uprawnienia Komisji — Artykuły 41–44 EWEA — Zasada pewności prawa”

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba w składzie powiększonym) z dnia 17 września 2007 r.   II - 4038

Streszczenie wyroku

EWEA – Inwestycje – Przekazanie Komisji projektów inwestycyjnych – Sposoby realizacji

(art. 41–44 EWEA; rozporządzenie Rady nr 2587/1999; rozporządzenia Komisji nr 1209/2000, art. 3c ust. 2, art. 4b, i nr 1352/2003)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia nr 1352/2003 zmieniającego rozporządzenie nr 1209/2000 ustalające procedury przekazywania określone w art. 41 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, jako że Komisja nie miała kompetencji do wydania tego rozporządzenia.

Z jednej strony bowiem ani z art. 41–44 EWEA, ani z rozporządzenia nr 2587/1999 określającego projekty inwestycyjne przekazywane Komisji zgodnie z art. 41 EWEA, które stanowią podstawę prawną wskazaną w rozporządzeniu nr 1352/2003, nie wynika, aby Komisji przysługiwała wyraźna kompetencja do przyjęcia takiego rozporządzenia. W szczególności art. 41–44 EWEA nie przewidują bowiem kompetencji regulacyjnej Komisji w zakresie procedury badania projektów inwestycyjnych. Podobnie rozporządzenie nr 2587/1999 nie zawiera żadnego postanowienia, które w sposób wyraźny uprawniałoby Komisję do przyjmowania rozporządzeń w celu jego wykonania.

Z drugiej strony rozporządzenie nr 2587/1999 ogranicza się do zdefiniowania projektów inwestycyjnych, które mają być przekazane Komisji zgodnie z art. 41 EWEA i w żaden sposób nie dotyczy późniejszej procedury dialogu z Komisją na temat tych projektów, a zatem nie wynika z niego udzielenie Komisji kompetencji dorozumianej do przyjęcia rozporządzenia nr 1352/2003. Ponadto przepisy tego ostatniego rozporządzenia nie mogą być uznane za niezbędne dla zapewnienia skuteczności art. 41–44 EWEA. Nie było zatem niezbędne przyznanie Komisji uprawnienia do zalecania, aby zawieszać projekty inwestycyjne do czasu ich zbadania przez Komisję, tak jak przewiduje to art. 3c ust. 2 tego rozporządzenia nr 1209/2000 wprowadzony w drodze rozporządzenia nr 1352/2003, ponieważ takie zawieszenie nie zostało w żaden sposób przewidziane w traktacie EWEA.

Ponadto i przede wszystkim przyjęcie przepisów regulujących szczegółowo procedurę badania przez Komisję projektów inwestycyjnych, takich jak przepisy rozporządzenia nr 1352/2003, nie wymagało zastosowania formy normatywnej. Zwykłe środki organizacji wewnętrznej byłyby bowiem wystarczające dla osiągnięcia celów, które Komisja, zgodnie z własnym twierdzeniem, zamierzała zrealizować. Ponadto rozporządzenie nr 1352/2003 wprowadza przepisy, w szczególności art. 3c ust. 2 i art. 4b rozporządzenia nr 1209/2000, które dotyczą nie tylko samodzielnej organizacji Komisji, ale wywołują również skutek wobec osób trzecich. Tymczasem przepisy te nie mają na celu ustanawiania obowiązków wobec osób trzecich.

Zatem wybierając formę rozporządzenia, podczas gdy żaden przepis prawa wspólnotowego nie przyznawał jej w sposób wyraźny uprawnienia do przyjmowania środków organizowania procedury badania nuklearnych projektów inwestycyjnych, które nie wymagały zastosowania instrumentu normatywnego mającego charakter wiążący i bezpośrednio stosowanego we wszystkich państwach członkowskich, Komisja naruszyła zasady kompetencyjne wynikające z traktatu Euratom, wywołując tym samym ryzyko wprowadzenia w błąd co do prawnego zakresu obowiązywania tego aktu w stosunku do osób trzecich, niezgodne z zasadą pewności prawa.

(por. pkt 32, 33, 41, 42, 44, 47, 52–54)