Keywords
Summary

Keywords

1. Rolnictwo – Wspólna organizacja rynków – Refundacje wywozowe – Przesłanki przyznania

(rozporządzenia Komisji nr 3665/87, art. 13, i nr 1538/91, art. 6 i 7)

2. Rolnictwo – Wspólna organizacja rynków – Refundacje wywozowe – Przesłanki przyznania

(rozporządzenia Rady nr 386/90 i 2913/92, art. 1 i 70; rozporządzenia Komisji nr 1538/91 i nr 2221/95)

3. Rolnictwo – Wspólna organizacja rynków – Refundacje wywozowe – Przesłanki przyznania

(rozporządzenie Rady nr 2913/92, art. 70 ust. 1 akapit pierwszy; rozporządzenie Komisji nr 1538/91, art. 7 ust. 3–5)

4. Rolnictwo – Wspólna organizacja rynków – Refundacje wywozowe – Przesłanki przyznania

(rozporządzenie Rady nr 2913/92, art. 70)

Summary

1. Dla celów ustalenia „dobrej, zgodnej z prawem, dobrymi zwyczajami i praktyką kupiecką jakości” towaru objętego wnioskiem o refundację wywozową mają zastosowanie przepisy rozporządzenia nr 1538/91 wprowadzającego szczegółowe przepisy wykonawcze do rozporządzenia nr 1906/90 w sprawie niektórych norm handlowych w odniesieniu do drobiu, zmienionego rozporządzeniem nr 1000/96, które ustanawiają minimalne normy jakości i marginesy tolerancji, a w szczególności art. 6 i 7 tego rozporządzenia.

(por. pkt 39 oraz pkt 1 sentencji)

2. Artykuł 70 rozporządzenia nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem nr 82/97, dotyczący częściowej rewizji towarów objętych jednym zgłoszeniem, ma zastosowanie dla celów ustalenia, czy towar objęty wnioskiem o refundację wywozową jest „dobrej, zgodnej z prawem, dobrymi zwyczajami i praktyką kupiecką jakości”, pod warunkiem prawidłowego przeprowadzenia przewidzianej w nim rewizji.

W istocie artykuł ten jest jednym z przepisów ogólnych mających zastosowanie do wszystkich zgłoszeń wywozowych dotyczących towarów, z którymi wiążą się refundacje, bez uszczerbku dla przepisów szczególnych. Żaden zaś przepis szczególny szczególnego uregulowania, mającego zastosowanie do kontroli przy wywozie produktów rolnych korzystających z refundacji nie wyłącza stosowania art. 70 kodeksu celnego.

(por. pkt 47–53 oraz pkt 2 lit. a) sentencji)

3. Fikcja prawna jednolitej jakości przewidziana w art. 70 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem nr 82/97, nie ma zastosowania, gdy liczność pobranej próbki nie jest wystarczająca w świetle art. 7 rozporządzenia nr 1538/91 wprowadzającego szczegółowe przepisy wykonawcze do rozporządzenia nr 1906/90 w sprawie niektórych norm handlowych w odniesieniu do drobiu.

W istocie art. 70 ust. 1 akapit pierwszy kodeksu celnego jest przepisem ogólnym stanowiącym, że jeżeli rewizja dotyczy jedynie części towarów objętych zgłoszeniem, to jej wyniki odnoszą się do całości towarów objętych tym zgłoszeniem. Ta fikcja prawna jednolitej jakości ma zastosowanie nie tylko do rewizji przeprowadzanych na podstawie przepisów celnych, lecz również w przypadku kontroli dokonywanych na podstawie przepisów dotyczących systemu refundacji wywozowych dla produktów rolnych oraz norm handlowych dotyczących drobiu. Artykuł 7 ust. 3–5 rozporządzenia nr 1538/91 określa liczbę dopuszczalnych jednostek wadliwych w stosunku do wielkości partii i próbki. W razie niepobrania minimalnej ilości próbek nie jest możliwe dokonanie weryfikacji, czy nie przekroczono marginesów tolerancji.

(por. pkt 55–57, 59 oraz pkt 2 lit. b) sentencji)

4. Jeżeli w ramach jednego zgłoszenia wywozowego pobranych zostało kilka próbek i badanie jednej części próbek wykazało występowanie dobrej, zgodnej z prawem, dobrymi zwyczajami i praktyką kupiecką jakości, podczas gdy badanie pozostałej części próbek wykazało brak takiej jakości, do krajowych władz administracyjnych i sądowniczych należy ustalenie okoliczności faktycznych z uwzględnieniem całego materiału dowodowego. Dowody te mogą obejmować dostępne próbki, jak również inne elementy, w szczególności protokoły sporządzone zgodnie z przepisami wspólnotowymi przez właściwego funkcjonariusza, który przeprowadził fizyczną kontrolę. W przypadku gdy okoliczności faktyczne rozstrzygające dla stwierdzenia uprawnienia do refundacji wywozowych nie mogą zostać ustalone, do sądu krajowego należy dokonanie oceny zachowania eksportera i organów celnych, polegające na ustaleniu, w jakim stopniu każdy z nich wykonał, lub nie, swoje prawa i obowiązki, oraz wyciągnięcie odpowiednich konsekwencji w zakresie prawa do refundacji wywozowych.

(por. pkt 24, 68 oraz pkt 3 sentencji)