Keywords
Summary

Keywords

1. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Badanie zasadności przez Trybunał – Sytuacja, jaką należy wziąć pod uwagę – Sytuacja w chwili upływu terminu wyznaczonego w uzasadnionej opinii

(art. 226 akapit drugi WE)

2. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Przedmiot sporu – Określenie w trakcie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi

(art. 226 WE)

3. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Dowód na istnienie uchybienia – Ciężar dowodu spoczywający na Komisji

(art. 226 WE; dyrektywa Rady 92/43)

4. Środowisko naturalne – Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory – Dyrektywa 92/43

(dyrektywa Rady 92/43, art. 12 ust. 1)

Summary

1. Zgodnie z art. 226 akapit drugi WE do Trybunału można wnieść skargę o stwierdzenie uchybienia jedynie wtedy, gdy państwo członkowskie nie zastosowało się do uzasadnionej opinii w terminie, jaki został mu w tym celu wyznaczony.

Ponadto istnienie uchybienia powinno być oceniane na podstawie sytuacji, w jakiej państwo członkowskie znajduje się w chwili upływu terminu wyznaczonego w uzasadnionej opinii.

(por. pkt 22, 23)

2. W ramach postępowania w sprawie stwierdzenia uchybienia celem postępowania poprzedzającego wniesienie skargi jest umożliwienie zainteresowanemu państwu członkowskiemu z jednej strony wykonania zobowiązań wynikających z prawa wspólnotowego, a z drugiej strony zastosowania w sposób użyteczny środków, jakie ma na swoją obronę wobec zarzutów przedstawionych przez Komisję.

Zatem w skardze o stwierdzenie uchybienia Komisja ma prawo zawęzić przedmiot sporu. W istocie nawet jeśli wezwanie do usunięcia uchybienia ma na celu zakreślenie przedmiotu sporu i Komisja ma obowiązek w uzasadnionej opinii określić szczegółowo zarzuty, które podniosła w sposób bardziej ogólny w wezwaniu do usunięcia uchybienia, to nie stoi to jednak na przeszkodzie, w trakcie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, zawężeniu przedmiotu sporu ani rozszerzeniu go o działania późniejsze, podobne co do zasady do działań zakwestionowanych w wezwaniu do usunięcia uchybienia.

(por. pkt 33, 36, 37)

3. W ramach postępowania w sprawie stwierdzenia uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego wszczętego na podstawie art. 226 WE Komisja powinna wykazać zaistnienie podnoszonego uchybienia i nie może się przy tym opierać na jakichkolwiek domniemaniach.

Zatem w przypadku uchybienia dotyczącego dyrektywy 92/43 w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory Komisja zobowiązana jest przedstawić dowody występowania gatunku objętego ochroną na danym obszarze, a nie tylko dowody wykazujące co najwyżej możliwość jego występowania.

(por. pkt 59, 63)

4. Państwo członkowskie uchybia zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 12 ust. 1 lit. b) i d) dyrektywy 92/43 w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, w przypadku gdy nie podejmuje wszelkich niezbędnych konkretnych kroków w celu uniknięcia z jednej strony celowego niepokojenia danego gatunku zwierząt podczas okresu prokreacji, a z drugiej strony pogorszenia stanu lub zniszczenia terenów rozrodu.

Przesłanka celowości figurująca w art. 12 ust. 1 lit. a) dyrektywy 92/43 jest spełniona, jeśli zostanie ustalone, że organ wydający akt zmierzał do chwytania lub zabijania okazów gatunku objętego ochroną lub co najmniej liczył się z możliwością ich chwytania lub zabijania.

Wynika stąd, że państwo członkowskie nie uchybia tym zobowiązaniom, jeśli zezwala na polowanie na inny gatunek zwierząt niż te, które są chronione dyrektywą.

(por. pkt 70–72)