Sprawa C-195/04

Komisja Wspólnot Europejskich

przeciwko

Republice Finlandii

„Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Zamówienie publiczne na dostawę wyposażenia zakładu zbiorowego żywienia — Artykuł 28 WE — Ograniczenia ilościowe w przywozie — Środki o skutku równoważnym — Zasada niedyskryminacji — Obowiązek zachowania przejrzystości”

Opinia rzecznika generalnego E. Sharpston przedstawiona w dniu 18 stycznia 2007 r.   I - 3353

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 26 kwietnia 2007 r.   I - 3379

Streszczenie wyroku

1. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Przedmiot sporu – Określenie w trakcie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi

   (art. 226 WE)

2. Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne

   (regulamin Trybunału, art. 38 ust. 1 lit. c))

1.  O ile przedmiot skargi na podstawie art. 226 WE jest wyznaczony przez przewidziane w tym przepisie postępowanie poprzedzające wniesienie skargi i w związku z tym uzasadniona opinia Komisji oraz skarga powinny być oparte na tych samych zarzutach, to nie jest wymagane, aby pisma te musiały być w każdym przypadku sformułowane w sposób identyczny, skoro przedmiot sporu nie został rozszerzony lub zmodyfikowany, lecz przeciwnie — został zawężony. Komisja może zatem uszczegółowić w skardze pierwotne zarzuty, pod warunkiem jednak że nie dokonuje zmiany przedmiotu sporu.

   (por. pkt 18)

2.  Z art. 38 § 1 lit. c) regulaminu Trybunału, jak i z odnoszącego się do niego orzecznictwa wynika, że skarga wszczynająca postępowanie musi zawierać przedmiot sporu oraz zwięzłe przedstawienie zarzutów, zaś owo przedstawienie zarzutów musi być wystarczająco zrozumiałe i precyzyjne, tak aby pozwalało stronie pozwanej na przygotowanie obrony, a Trybunałowi na dokonanie kontroli. Z powyższego wynika, że istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których opiera się skarga, muszą wynikać w sposób spójny i zrozumiały z tekstu samej skargi oraz że żądania w niej zawarte powinny być sformułowane w sposób pozbawiony dwuznaczności w celu uniknięcia orzekania przez Trybunał ultra petita lub z pominięciem jednego zarzutu.

   (por. pkt 22)