Keywords
Summary

Keywords

Trybunał Sprawiedliwości – Sąd Pierwszej Instancji – Nieograniczone prawo orzekania – Wykonywanie tego prawa w ramach skargi o stwierdzenie nieważności – Brak odrębnej skargi w trybie nieograniczonego prawa do orzekania

(art. 229 WE, art. 230 akapit piąty WE i art. 231 WE; rozporządzenie Rady nr 17, art. 17)

Summary

Traktat nie przewiduje odrębnego rodzaju skargi zwanego „skargą w trybie nieograniczonego prawa orzekania”. Artykuł 229 WE ogranicza się do określenia, że rozporządzenia uchwalone na podstawie przepisów traktatu mogą przyznać sądom wspólnotowym kompetencję nieograniczonego orzekania w zakresie sankcji przewidzianych w tych rozporządzeniach.

Na podstawie art. 229 WE różne rozporządzenia przyznały sądom wspólnotowym kompetencję nieograniczonego prawa do orzekania w zakresie sankcji. W szczególności art. 17 rozporządzenia nr 17 przewiduje, że „Trybunał Sprawiedliwości ma nieograniczoną jurysdykcję w rozumieniu art. [229 WE] w odniesieniu do kontroli decyzji Komisji, w których nakładana jest kara pieniężna lub okresowa kara pieniężna […]”. Sąd jest kompetentny do dokonywania oceny w ramach kompetencji nieograniczonego orzekania przyznanej na podstawie art. 229 WE oraz art. 17 rozporządzenia nr 17 współmierności wysokości kary pieniężnej. Wobec tego w ramach nieograniczonego prawa orzekania uprawnienia sądu wspólnotowego nie ograniczają się, jak to przewidziano w art. 231 WE, do stwierdzania nieważności zaskarżonej decyzji, ale pozwalają mu również zmienić karę przez nią przewidzianą.

Z tego nieograniczonego prawa orzekania sądy wspólnotowe mogą korzystać tylko w ramach sprawowania kontroli nad aktami instytucji wspólnotowych, a dokładniej skarg o stwierdzenie nieważności. Jedynym skutkiem art. 229 WE jest bowiem zwiększenie zakresu uprawnień, jakimi dysponuje sędzia wspólnotowy w ramach skargi określonej w art. 230 WE. Zatem skarga mająca na celu wykonanie przez sąd wspólnotowy jego nieograniczonego prawa orzekania względem decyzji dotyczącej kary zawiera bądź zastępuje wniosek o stwierdzenie nieważności w całości lub części owej decyzji. W konsekwencji skargę taką należy wnieść w terminie przewidzianym w art. 230 akapit piąty WE.

(por. pkt 22–25)