Keywords
Summary

Keywords

1. Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Pojęcie – Wykładnia uwzględniająca ratio legis art. 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 40/94

(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 43 ust. 2 i 3)

2. Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Pojęcie – Kryteria oceny – Wymóg przedstawienia konkretnych i obiektywnych dowodów

(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 43 ust. 2 i 3)

3. Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu –Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Moc dowodowa – Kryteria oceny

(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 43 ust. 2 i 3 oraz art. 76 ust. 1 lit. f); rozporządzenie Komisji nr 2868/95, art. 1 zasada 22 ust. 3)

4. Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu wspólnotowego – Przesłanka dopuszczalności – Zarzuty dotyczące wyłącznie decyzji izb odwoławczych

(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 63 ust. 1)

5. Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Decyzja w przedmiocie odwołania – Poszanowanie prawa do obrony – Zakres zasady

(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 73)

6. Wspólnotowy znak towarowy – Procedura – Badanie stanu faktycznego z urzędu – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Ograniczenie badania do podniesionych zarzutów i zgłoszonych żądań – Dowody – Ciężar dowodu spoczywający na stronach

(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 74 ust. 1)

7. Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Wniosek złożony przez zgłaszającego w sposób wyraźny i w odpowiednim terminie – Skutek – Ciężar dowodu spoczywający na wnoszącym sprzeciw – Niezakwestionowanie dowodów przedstawionych na poparcie sprzeciwu – Brak znaczenia dla sprawy

(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 43 ust. 2 i 3)

Summary

1. W celu dokonania wykładni pojęcia rzeczywistego używania w rozumieniu art. 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego należy wziąć pod uwagę fakt, że ratio legis wymogu, zgodnie z którym wcześniejszy znak towarowy musi być rzeczywiście używany, by można go było przeciwstawić zgłoszeniu wspólnotowego znaku towarowego, polega na ograniczeniu liczby kolizji pomiędzy dwoma znakami, o ile nie istnieje istotna podstawa ekonomiczna wynikająca z faktycznej funkcji znaku towarowego na rynku. Natomiast wspomniany przepis nie ma na celu ani oceny sukcesu handlowego, ani kontroli gospodarczej strategii przedsiębiorstwa, ani też zastrzeżenia ochrony znaków towarowych jedynie dla ich handlowego wykorzystania na dużą skalę.

(por. pkt 35)

2. Znak towarowy jest rzeczywiście używany w rozumieniu art. 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, jeżeli jest on wykorzystywany zgodnie ze swoją podstawową funkcją, polegającą na gwarantowaniu tego samego pochodzenia towarów lub usług, dla których został on zarejestrowany, w celu stworzenia lub utrzymania zbytu dla tych towarów i usług, z wyłączeniem używania o charakterze symbolicznym jedynie dla utrzymania praw wynikających ze znaku towarowego. W tym względzie wymóg związany z rzeczywistym używaniem znaku towarowego zakłada, aby był on, jako chroniony na danym terytorium, używany publicznie i w sposób skierowany na zewnątrz.

Ocena rzeczywistego używania znaku towarowego musi opierać się na wszystkich aspektach stanu faktycznego i okoliczności właściwych dla ustalenia jego faktycznego wykorzystania handlowego, a w szczególności używania uznawanego w danym sektorze gospodarczym za uzasadnione dla utrzymania lub tworzenia udziałów w rynku dla towarów lub usług chronionych znakiem towarowym, charakteru tych towarów lub usług, cech rynku, skali i częstotliwości używania znaku towarowego.

Na potrzeby analizy, czy znak towarowy jest rzeczywiście używany, należy dokonać całościowej oceny z uwzględnieniem wszystkich istotnych w danym przypadku czynników. Ponadto rzeczywistego używania znaku towarowego nie można wykazać w drodze uprawdopodobnień lub domniemań, ale należy oprzeć się na konkretnych i obiektywnych dowodach, które wykazują faktyczne i wystarczające używanie znaku towarowego na danym rynku.

(por. pkt 36–38)

3. Zarówno w rozporządzeniu nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, jak i w rozporządzeniu nr 2868/95 wykonującym rozporządzenie nr 40/94, nic nie pozwala na stwierdzenie, że moc dowodową środków dowodowych w zakresie używania znaku towarowego, włączając w to potwierdzone oświadczenia, należy analizować w świetle krajowego ustawodawstwa państwa członkowskiego. Aby dokonać oceny mocy dowodowej takiego dokumentu trzeba, po pierwsze, zweryfikować wiarygodność zawartych w nim informacji. W szczególności należy zatem wziąć pod uwagę pochodzenie dokumentu, okoliczności jego sporządzenia, jego przeznaczenie, a następnie na podstawie jego treści zadać sobie pytanie, czy wydaje się on sensowny i wiarygodny.

(por. pkt 42)

4. Na podstawie art. 63 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego skarga do sądu wspólnotowego przysługuje jedynie na decyzje izb odwoławczych. W konsekwencji w ramach takiej skargi dopuszczalne są jedynie zarzuty skierowane przeciwko decyzji samej izby odwoławczej. Zarzut oparty na naruszeniu przepisu rozporządzenia, w zakresie w jakim dotyczy decyzji jednego z wydziałów Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) orzekającego w pierwszej instancji, należy w konsekwencji odrzucić jako niedopuszczalny.

(por. pkt 59, 60)

5. W przypadku gdy w ramach odwołania od decyzji jednego z wydziałów Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) orzekającego w pierwszej instancji wnoszący odwołanie, sam przedstawiając Urzędowi pewne dokumenty, mógł w konsekwencji przedłożyć swoje uwagi w ich przedmiocie i odnośnie do ich znaczenia, izba odwoławcza nie jest zobowiązana wysłuchać wnoszącego odwołanie w kwestii oceny okoliczności stanu faktycznego, na których oparła ona swoją decyzję.

W istocie ocena stanu faktycznego dokonywana jest w toku procesu decyzyjnego i prawo do bycia wysłuchanym rozciąga się na wszystkie okoliczności stanu faktycznego lub prawnego, które stanowią podstawę wydania decyzji, ale nie na ostateczne stanowisko przyjęte przez organ administracji.

(por. pkt 62)

6. Zgodnie z art. 74 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego „w postępowaniu odnoszącym się do względnych podstaw odmowy rejestracji Urząd ogranicza się w tym badaniu do stanu faktycznego, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony oraz poszukiwanego zadośćuczynienia”. Chociaż brzmienie tego przepisu w wersji francuskiej nie dotyczy wyraźnie przedstawienia dowodów przez strony, to jednak wynika z niego, że na stronach spoczywa również ciężar przedstawienia dowodów na poparcie ich żądań.

(por. pkt 74, 76)

7. Zgodnie z art. 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego na wniosek zgłaszającego właściciel wcześniejszego znaku towarowego, który zgłosił sprzeciw, przedstawia dowód, że znak ten był rzeczywiście używany lub że istnieją usprawiedliwione powody nieużywania znaku. Złożenie przez zgłaszającego takiego wniosku skutkuje zatem przeniesieniem na stronę przeciwną ciężaru dowodu w zakresie rzeczywistego używania (lub istnienia usprawiedliwionych powodów nieużywania) z konsekwencją ewentualnego odrzucenia jego sprzeciwu. Aby wywołać taki skutek, wniosek musi zostać złożony w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) w sposób wyraźny i w odpowiednim terminie.

Wynika z tego, że brak dowodu rzeczywistego używania może skutkować odrzuceniem sprzeciwu jedynie w przypadku, gdy zgłaszający w sposób wyraźny i w odpowiednim terminie zażądał takiego dowodu przed Urzędem.

W przypadku złożenia wniosku w sposób wyraźny i w odpowiednim terminie oraz nieprzedstawienia przez wnoszącego sprzeciw dowodu, mimo spoczywającego na nim ciężaru dowodu, Urząd zgodnie z prawem odrzuca sprzeciw, nawet jeśli zgłaszający znak towarowy nie zakwestionował dowodów przedłożonych przez wnoszącego sprzeciw na jego poparcie.

(zob. pkt 77–79)