Keywords
Summary

Keywords

1. Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Badanie skarg

(rozporządzenie Rady nr 17; rozporządzenie Komisji nr 2842/98)

2. Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Badanie skarg – Obowiązki Komisji

(art. 81 WE i 82 WE)

3. Skarga o stwierdzenie nieważności – Decyzja Komisji wymagająca złożonej oceny ekonomicznej

(art. 81 WE, 82 WE i 230 WE)

4. Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Porozumienia między przedsiębiorstwami – Wpływ na handel między państwami członkowskimi – Kryteria

(art. 81 ust. 1 WE)

5. Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Badanie skarg – Przewlekłość

(art. 81 WE i 82 WE)

6. Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Obowiązki Komisji

(art. 81 WE i 82 WE)

7. Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres

(art. 81 WE, 82 WE i 253 WE)

Summary

1. Ani rozporządzenie nr 17, ani rozporządzenie nr 2842/98 w sprawie przesłuchania stron w określonych procedurach na podstawie art. [81 WE] i [82 WE] nie zawierają wyraźnych przepisów dotyczących tego, jaki bieg należy nadać skardze co do meritum i ewentualnych obowiązków dochodzeniowych Komisji w związku z jej rozpatrywaniem. Komisja nie ma de facto obowiązku wszczynania postępowań zmierzających do ustalenia ewentualnych przypadków naruszenia prawa wspólnotowego i uprawnienia przyznane podmiotom składającym skargi do Komisji w rozporządzeniach nr 17 i nr 2842/98 nie obejmują uprawnienia do uzyskania ostatecznej decyzji dotyczącej wystąpienia zarzucanego naruszenia bądź braku takiego naruszenia.

Skoro Komisja nie ma obowiązku rozstrzygać kwestii wystąpienia naruszenia bądź braku takiego naruszenia, nie może być zobowiązana do wszczęcia dochodzenia, ponieważ jego przedmiotem musiałoby być poszukiwanie materiału dowodowego dotyczącego wystąpienia bądź braku naruszenia, czego nie jest zobowiązana stwierdzić. Ponadto nawet jeśli takie dochodzenie zostało wszczęte, żaden przepis prawa wtórnego nie przyznaje podmiotowi składającemu skargę prawa do zobowiązania Komisji do kontynuowania postępowania aż do chwili wydania ostatecznej decyzji stwierdzającej występowanie zarzucanego naruszenia lub jego brak. Uprawnienia dyskrecjonalne Komisji w ramach badania skarg złożonych do Komisji nie zależą bowiem od stopnia zaawansowania postępowania w sprawie.

(por. pkt 27, 28)

2. W następstwie skargi złożonej do Komisji dotyczącej naruszenia art. 81 WE i 82 WE Komisja nie ma obowiązku wszcząć postępowania mającego na celu ustalenie tych naruszeń, ale musi jedynie zbadać uważnie okoliczności faktyczne i prawne przedstawione przez podmiot składający skargę w celu oceny, czy te okoliczności ukazują zachowanie mogące zakłócić konkurencję na wspólnym rynku i wpłynąć na handel pomiędzy państwami członkowskimi. Jeśli Komisja postanowi nadać bieg złożonej do niej skardze, to gdy nie istnieją należycie uzasadnione przyczyny, musi tego dokonać z wymaganą starannością, powagą i rozwagą, tak aby móc ocenić z pełną znajomością stanu rzeczy okoliczności faktyczne i prawne poddane jej ocenie przez podmioty składające skargę.

(por. pkt 29, 212)

3. W ramach skargi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji oddalającej skargę na naruszenie wspólnotowych reguł konkurencji Sąd musi sprawdzić, czy zaskarżona decyzja zawiera odpowiednią analizę okoliczności faktycznych i prawnych, które zostały poddane ocenie Komisji w ramach postępowania administracyjnego. W tym względzie kontrola sądowa aktów Komisji, polegająca na złożonych ocenach ekonomicznych, tak jak ma to miejsce w przypadku zarzucanych naruszeń art. 81 WE i 82 WE, sprowadza się do weryfikacji zachowania przepisów proceduralnych i przepisów dotyczących uzasadnienia oraz prawidłowości ustaleń faktycznych, braku oczywistego błędu w ocenie i nadużycia władzy.

(por. pkt 30)

4. Aby uzasadnić stosowanie przepisów konkurencji do porozumienia dotyczącego produktów zakupionych w Stanach Zjednoczonych w celu ich sprzedaży we Wspólnocie na podstawie wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych, to porozumienie musi pozwolić przewidzieć z wystarczającym prawdopodobieństwem, że może mieć większy aniżeli nieznaczny wpływ na konkurencję we Wspólnocie i handel pomiędzy państwami członkowskimi. Wywoływanie przez dane zachowanie jedynie pewnego wpływu na gospodarkę Wspólnoty, bez względu na to jakiego, nie stanowi samo w sobie na tyle ścisłego związku, który pozwoliłby na uzasadnienie kompetencji wspólnotowej. Ten wpływ musi być istotny, to jest odczuwalny i nie do zlekceważenia.

(por. pkt 167)

5. Ewentualna przewlekłość w rozpatrywaniu skargi na naruszenie wspólnotowych reguł konkurencji nie może w zasadzie mieć wpływu na treść ostatecznej decyzji wydanej przez Komisję. Czas rozpatrywania skargi nie może bowiem poza wyjątkowymi przypadkami zmieniać istotnych okoliczności, które w zależności od przypadku prowadzą do ustalenia występowania lub braku naruszenia przepisów konkurencji lub które uzasadniają nieprzeprowadzenie postępowania przez Komisję. Czas rozpatrywania skargi złożonej do Komisji w zasadzie nie przynosi szkody podmiotowi wnoszącemu tę skargę, gdy doszło do jej oddalenia.

(por. pkt 193)

6. Poszanowanie przez Komisję rozsądnego terminu przy wydawaniu decyzji po zakończeniu postępowania administracyjnego w dziedzinie polityki konkurencji jest stosowaniem zasady dobrej administracji. Kwestię rozsądnego czasu trwania takiego postępowania należy oceniać w zależności od okoliczności właściwych każdej sprawie i w szczególności od jej kontekstu, różnych etapów postępowania, które Komisja musi zachować, złożoności sprawy oraz stawki tej sprawy dla różnych zainteresowanych stron.

(por. pkt 195)

7. W uzasadnieniu decyzji, które wydaje w celu zapewnienia stosowania reguł konkurencji, Komisja nie jest zobowiązana ustosunkować się do wszystkich argumentów, które zainteresowani wysuwają na poparcie swojego żądania. Wystarczy, że przedstawi ono fakty i względy prawne mające zasadnicze znaczenie dla struktury decyzji.

(por. pkt 199)