Keywords
Summary

Keywords

1. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Przedmiot sporu – Określenie w trakcie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi

(art. 226 WE)

2. Swobodny przepływ towarów – Tranzyt wspólnotowy – Przewóz z zastosowaniem karnetu TIR

(rozporządzenie Komisji nr 2454/93, art. 454 ust. 2 i art. 455 ust. 2)

3. Środki własne Wspólnot Europejskich – Ustalenie i udostępnienie przez państwa członkowskie

(rozporządzenie Rady nr 1150/2000, art. 6)

4. Środki własne Wspólnot Europejskich – Ustalenie i udostępnienie przez państwa członkowskie

(rozporządzenie Rady nr 1150/2000, art. 6 ust. 3 lit. b) i art. 17)

Summary

1. W ramach skargi o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego o ile żądania zawarte w skardze nie mogą co do zasady zostać rozszerzone ponad uchybienia zarzucane w sentencji uzasadnionej opinii i w wezwaniu do usunięcia uchybienia, to jednak dopuszczalna jest skarga Komisji o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom, które wynikają z pierwotnej wersji aktu prawa wspólnotowego, następnie zmienionego lub uchylonego, i które zostały utrzymane w nowych przepisach. Z drugiej strony przedmiot sporu nie może zostać rozszerzony o zobowiązania wynikające z nowych przepisów, które nie mają odpowiedników w pierwotnej wersji danego aktu prawa, co stanowiłoby istotne naruszenie prawidłowości postępowania o stwierdzenie uchybienia.

(zob. pkt 34)

2. Z łącznej analizy przepisów art. 454 ust. 2 i art. 455 ust. 1 rozporządzenia nr 2454/93 ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny oraz art. 11 konwencji celnej dotyczącej międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR wynika, że w przypadku niezwolnienia żądanie zapłaty długu celnego powinno mieć miejsce co do zasady nie później niż trzy lata po dniu przyjęcia karnetu TIR, przy czym termin ten wynosi cztery laty w przypadku zwolnienia uzyskanego przez nadużycie. Jednakże jako że celem art. 455 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego jest zapewnienie starannego i jednolitego stosowania przepisów dotyczących odzyskania długu celnego w celu szybkiego udostępnienia środków własnych Wspólnoty, powiadomienie o naruszeniu lub nieprawidłowości powinno w każdym razie nastąpić jak najszybciej, czyli z chwilą gdy władze celne powzięły wiadomość o rzeczonym naruszeniu lub nieprawidłowości, a zatem stosownie do okoliczności, na długo przed upływem maksymalnych terminów określonych w art. 11 ust. 1 konwencji TIR. Z tych samych względów żądanie zapłaty w rozumieniu art. 11 ust. 2 konwencji TIR powinno być przekazane, z chwilą gdy władze celne mogą tego dokonać, a zatem stosownie do okoliczności, przed upływem dwuletniego terminu od dnia powiadomienia zainteresowanych o naruszeniu lub nieprawidłowości.

(por. pkt 68–70)

3. Państwa członkowskie są zobowiązane do stwierdzenia tytułu Wspólnot do środków własnych z chwilą, w której organy celne mogą obliczyć kwotę należności wynikającej z długu celnego i ustalić dłużnika i w związku z tym uwzględnić rzeczone należności w rachunkach zgodnie z art. 6 rozporządzenia nr 1150/2000 wykonującego decyzję 94/728 w sprawie systemu środków własnych Wspólnot.

Państwa członkowskie nie mogą zaniechać stwierdzania wierzytelności, nawet jeśli je kwestionują. W przeciwnym razie należałoby przyjąć, że równowaga finansowa Wspólnot może zostać zachwiana wskutek zachowania jednego z państw członkowskich.

W tej sytuacji uchybia zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 6 rozporządzenia nr 1150/2000, państwo członkowskie, które nie dokonuje wpisu długu celnego na rachunek w terminie określonym w ust. 3 tego przepisu, licząc od wysłania żądań zapłaty na podstawie art. 11 ust. 2 konwencji TIR, które pozwala domniemywać, że władze celne mogły obliczyć kwotę należności wynikającej z rzeczonego długu i ustalić dłużnika.

(por. pkt 75–77)

4. Uchybia zobowiązaniu, które na nim ciąży na mocy art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 1150/2000 wykonującego decyzję 94/728 w sprawie systemu środków własnych Wspólnot, do podjęcia działań koniecznych dla udostępnienia Komisji środków własnych na zasadach zgodnych z tym rozporządzeniem, państwo członkowskie, które jednostronnie decyduje o wpisaniu należności ustalonych w związku z operacjami TIR na rachunek B, zamiast wpisać je na rachunek A do wysokości odpowiadającej poręczeniu ustalonemu w ramach systemu TIR, gdy należności nie zostały zakwestionowane przez stowarzyszenie poręczające w terminie i nie mogą podlegać zmianie w wyniku rozstrzygnięcia powstałych sporów, i to bez przedłożenia Komisji problemów napotkanych w stosowaniu prawa wspólnotowego i pomimo podniesionych przez nią zarzutów.

(por. pkt 82, 89, 92, 93, 95, 105 i sentencja)