Keywords
Summary

Keywords

1. Umowy międzynarodowe – Kompetencja Wspólnoty – Powstanie wyłącznej kompetencji zewnętrznej Wspólnoty z uwagi na wykonywanie jej kompetencji wewnętrznej – Przesłanki – Transport żeglugą śródlądową – Rozporządzenie nr 3921/91 – Niewystarczający charakter uregulowań wspólnotowych, aby nastąpiło przeniesienie wyłącznej kompetencji zewnętrznej na Wspólnotę

(art. 71 ust. 1 WE i art. 80 ust. 1 WE; rozporządzenie Rady nr 3921/91)

2. Państwa członkowskie – Zobowiązania – Obowiązek współpracy – Decyzja upoważniająca Komisję do prowadzenia w imieniu Wspólnoty rokowań dotyczących umowy wielostronnej – Obowiązek działania i powstrzymywania się od działania przez państwa członkowskie – Zakres

(art. 10 WE)

Summary

1. Wspólnota nabywa wyłączną kompetencję zewnętrzną z uwagi na wykonywanie jej kompetencji wewnętrznej, wówczas gdy zobowiązania międzynarodowe mieszczą się w zakresie stosowania wspólnych zasad, a w każdym razie należą do dziedziny objętej już w dużej części takimi zasadami, nawet gdy brak jest niezgodności pomiędzy tymi zasadami a owymi zobowiązaniami międzynarodowymi.

Zatem jeżeli Wspólnota ujęła w swych wewnętrznych aktach prawnych przepisy dotyczące postępowania z obywatelami z państw trzecich lub jeżeli przyznała swym instytucjom w sposób wyraźny kompetencję do prowadzenia rokowań z państwami trzecimi, nabywa ona wyłączną kompetencję zewnętrzną w zakresie określonym w tych aktach prawnych.

Dzieje się tak również wówczas, gdy Wspólnota – nawet w braku przepisów wyraźnie przyznających jej instytucjom uprawnienia do prowadzenia rokowań z państwami trzecimi – dokonała pełnej harmonizacji w określonej dziedzinie. Przyjęte w ten sposób wspólne zasady mogłyby bowiem zostać naruszone, gdyby państwa członkowskie zachowały uprawnienie do prowadzenia rokowań z państwami trzecimi.

Jeśli zaś chodzi o określenie warunków dopuszczenia przewoźników spoza Wspólnoty do krajowego transportu żeglugą śródlądową, to Wspólnota nie nabyła wyłącznej kompetencji zewnętrznej. W istocie rozporządzenie nr 3921/91 ustanawiające warunki, zgodnie z którymi przewoźnicy niemający stałej siedziby w państwie członkowskim mogą dokonywać transportu rzeczy lub osób żeglugą śródlądową w państwie członkowskim nie reguluje sytuacji prawnej tych przewoźników, ponieważ dotyczy ono tylko przewoźników z siedzibą w państwie członkowskim i ponieważ harmonizacja dokonana na jego mocy nie ma z tego powodu charakteru pełnego.

(por. pkt 40–45, 48, 50, 51)

2. Obowiązek lojalnej współpracy przewidziany w art. 10 WE ma zastosowanie ogólne i nie jest warunkowany ani wyłącznym charakterem odpowiedniej kompetencji wspólnotowej, ani ewentualnym prawem państw członkowskich do zaciągania zobowiązań względem państw trzecich.

W szczególności państwa członkowskie są zobowiązane do dochowania szczególnych obowiązków działania i powstrzymywania się od działania w sytuacji, gdy Komisja przedstawiła Radzie wniosek, który, nawet jeśli nie został przez Radę przyjęty, stanowi punkt wyjścia dla uzgodnionego działania wspólnotowego.

Wynika z tego, że wydanie przez Radę decyzji upoważniającej Komisję do prowadzenia w imieniu Wspólnoty rokowań dotyczących umowy wielostronnej, która stanowi początek uzgodnionego działania wspólnotowego na płaszczyźnie międzynarodowej, powoduje z tego względu powstanie jeżeli nawet nie obowiązku powstrzymania się państw członkowskich od działania, to przynajmniej obowiązku ich ścisłej współpracy z instytucjami wspólnotowymi w sposób ułatwiający wykonanie zadań Wspólnoty i zapewniający jedność i spójność działań oraz międzynarodowej reprezentacji Wspólnoty.

(por. pkt 58–60)