Keywords
Summary

Keywords

1. Pytania prejudycjalne – Wniesienie sprawy do Trybunału – Sąd krajowy w rozumieniu art. 234 WE – Pojęcie – Sąd niemiecki rozpoznający sprawę, której wszczęcie spowodował notariusz będący urzędnikiem, w przedmiocie nakazu wydanego przez jego przełożonego – Włączenie

(art. 234 WE)

2. Pytania prejudycjalne – Właściwość Trybunału – Granice – Pytania ogólne lub hipotetyczne – Badanie przez Trybunał jego własnej właściwości – Hipotetyczne ramy prawne – Planowana zmiana przepisów ustawodawczych, która jeszcze nie nastąpiła

(art. 234 WE)

3. Postanowienia podatkowe – Harmonizacja ustawodawstw – Podatki pośrednie od gromadzenia kapitału – Opodatkowanie w rozumieniu dyrektywy 69/335 – Pojęcie – Opłaty pobierane przez notariusza będącego urzędnikiem w związku z czynnością podlegającą dyrektywie i zasilające budżet państwa – Włączenie – Notariusze, którymi są nie tylko urzędnicy i którzy sami są wierzycielami – Okoliczności pozbawione znaczenia

(dyrektywa Rady 69/335)

Summary

1. Z art. 234 WE wynika, że sądy krajowe mogą zwrócić się do Trybunału jedynie, gdy spór jest przed nimi zawisły i gdy mają one orzekać w ramach postępowania, które powinno zostać zakończone orzeczeniem o charakterze judykacyjnym.

Jest tak w przypadku sądu rozpoznającego sprawę, której wszczęcie spowodował notariusz będący urzędnikiem, w przedmiocie nakazu wydanego przez jego przełożonego, na podstawie federalnej ustawy o opodatkowaniu czynności, której przedmiotem jest kwota opłaty pobranej w związku z poświadczeniem notarialnym, ponieważ w ramach tego postępowania wszystkie zainteresowane strony zostały wysłuchane, orzeczenie, które ma zapaść, ma za przedmiot rozstrzygnięcie sporu, a ponadto zarówno wierzyciel, jak i dłużnik opłat objętych rachunkiem mogą wnieść od tego orzeczenia odwołanie i jeżeli żadna z zainteresowanych stron nie wniesie od niego odwołania, uzyskuje wobec nich powagę rzeczy osądzonej.

(por. pkt 25, 26)

2. Procedura ustanowiona w art. 234 WE jest instrumentem współpracy między Trybunałem a sądami krajowymi, dzięki któremu ten pierwszy dostarcza tym drugim wskazówek w ramach wykładni prawa wspólnotowego potrzebnych im do rozstrzygnięcia zawisłego przed nimi sporu. W ramach tej współpracy jedynie do sądu krajowego, przed którym zawisł spór i który ma wydać w nim orzeczenie, należy ocena, w świetle konkretnych okoliczności sprawy, zarówno niezbędności uzyskania orzeczenia w trybie prejudycjalnym celem wydania przez niego wyroku, jak i adekwatności pytań skierowanych przezeń do Trybunału. W rezultacie, gdy postawione pytania dotyczą wykładni prawa wspólnotowego, Trybunał jest co do zasady zobowiązany do orzekania.

Jednakże w szczególnych okolicznościach i w celu zweryfikowania jego własnej właściwości, to do Trybunału należy ocena sytuacji, w jakiej sąd krajowy kieruje do niego wniosek. Odmowa udzielenia odpowiedzi na pytanie prejudycjalne postawione przez sąd krajowy jest możliwa jedynie wtedy, gdy objęta wnioskiem wykładnia prawa wspólnotowego w sposób oczywisty nie ma żadnego związku ze stanem faktycznym lub przedmiotem sporu przed sądem krajowym, gdy problem ma charakter hipotetyczny lub gdy Trybunał nie posiada wystarczającej wiedzy na temat okoliczności faktycznych i prawnych, aby na przedstawione mu pytania udzielić odpowiedzi w sposób użyteczny. Bowiem duch współpracy, który ma być wyznacznikiem dla dobrego funkcjonowania odesłania prejudycjalnego, wymaga z kolei, aby sąd krajowy miał wzgląd na funkcję powierzoną Trybunałowi, którą jest wkład w administrowanie wymiarem sprawiedliwości w państwach członkowskich, a nie formułowanie opinii o charakterze doradczym w odpowiedzi na ogólne lub hipotetyczne pytania.

W tym kontekście hipotetyczne jest pytanie prejudycjalne zmierzające do ustalenia zgodności z przepisem prawa wspólnotowego przepisów krajowych, które mogą być przedmiotem planowanej zmiany krajowego ustawodawstwa, która jeszcze nie została wprowadzona.

(por. pkt 30‑34)

3. Dyrektywę 69/335 dotyczącą podatków pośrednich od gromadzenia kapitału należy interpretować w ten sposób, iż opłaty pobierane przez notariusza będącego urzędnikiem za sporządzenie aktu notarialnego poświadczającego dokonanie czynności podlegającej tej dyrektywie stanowią w jej rozumieniu opodatkowanie w sytuacji, gdy zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem krajowym notariusze będący urzędnikami są zobowiązani przekazać część tych opłat organowi władzy publicznej, który wykorzystuje te wpływy na finansowanie swoich zadań, nawet jeśli nie tylko notariusze będący urzędnikami mogą wykonywać działalność oraz gdy sami ci notariusze są wierzycielami owych opłat.

(por. pkt 45 i sentencja)