Keywords
Summary

Keywords

1. Akty instytucji – Wybór podstawy prawnej – Kryteria – Akt wspólnotowy realizujący dwa cele lub zawierający dwa elementy

2. Umowy międzynarodowe – Zawarcie – Konwencja rotterdamska

(art. 133 WE, 175 ust. 1 WE, art. 300 ust. 2 akapit pierwszy WE i art. 300 ust. 3 akapit pierwszy WE)

Summary

1. Wybór podstawy prawnej aktu wspólnotowego, w tym również aktu ustanawianego w celu zawarcia porozumienia międzynarodowego, musi być oparty na obiektywnych okolicznościach, które mogą zostać poddane kontroli sądowej. Należy do nich w szczególności cel i treść aktu.

W przypadku gdy analiza wspólnotowego aktu prawnego wykaże, że wyznaczono takiemu aktowi dwa cele lub ma on dwie części składowe, a jeden z tych aspektów można zidentyfikować jako główny lub przeważający, podczas gdy drugi jest jedynie pomocniczy, wówczas ten akt prawny należy wydać na pojedynczej podstawie prawnej, tj. na tej podstawie, która wymagana jest z racji głównego lub przeważającego celu lub części składowej. W wyjątkowych przypadkach natomiast, jeśli zostanie ustalone, że dany akt prawny realizuje większą ilość celów lub ma większą ilość części składowych, które są nierozerwalnie związane, przy czym żaden z aspektów nie jest drugorzędny lub pośredni w stosunku do drugiego, wówczas taki akt prawny należy wydać na odpowiadających im różnych podstawach prawnych. Jednakże użycie podwójnej podstawy prawnej jest wykluczone, gdy określone dla obu tych podstaw prawnych procedury są ze sobą niezgodne lub gdy połączenie podstaw prawnych może zagrozić uprawnieniom Parlamentu.

(por. pkt 34–36, 52)

2. Konwencja rotterdamska w sprawie procedury zgody po uprzednim poinformowaniu w międzynarodowym handlu niektórymi niebezpiecznymi substancjami chemicznymi i pestycydami zawiera, zarówno w zakresie realizowanych przez nią celów, jak i jej treści, dwie nierozerwalnie ze sobą związane części składowe, z których jedna dotyczy wspólnej polityki handlowej, a druga polityki ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska naturalnego, przy czym żadna z nich nie może zostać uznana za drugorzędną lub pośrednią w stosunku do drugiej. Zatem decyzję 2003/106 dotyczącą zatwierdzenia tej konwencji w imieniu Wspólnoty Europejskiej należało przyjąć w oparciu o dwie odpowiadające im podstawy prawne, czyli w tym przypadku art. 133 WE i 175 ust. 1 WE w związku z właściwymi postanowieniami art. 300 WE.

W tym kontekście należy zaznaczyć, po pierwsze, że przyjęcie za podstawę prawną łącznie art. 133 WE i art. 175 ust. 1 WE nie jest wykluczone z powodu niezgodności procedur przewidzianych dla tych dwóch podstaw prawnych. W istocie konwencja rotterdamska nie należy do kategorii porozumień, w odniesieniu do których na podstawie art. 133 ust. 5 WE wymagana jest jednomyślność Rady, przez co przyjęcie za podstawę prawną dodatkowo art. 133 WE nie mogło mieć żadnego wpływu na mające zastosowanie zasady głosowania w Radzie, ponieważ ten ostatni artykuł, na tej samej zasadzie co art. 175 ust. 1 WE, przewiduje zasadniczo zastosowanie większości kwalifikowanej. Po drugie, przyjęcie za podstawę prawną łącznie art. 133 WE i art. 175 ust. 1 WE nie jest tym bardziej w stanie zagrozić uprawnieniom Parlamentu, ponieważ, o ile w pierwszym z tych artykułów w związku z art. 300 ust. 3 akapit pierwszy WE nie przewidziano poprzedzającej zawarcie porozumienia w dziedzinie polityki handlowej konsultacji z tą instytucją, o tyle drugi z nich prowadzi do takiego rezultatu.

Wynika stąd, że należy stwierdzić nieważność decyzji 2003/106 w zakresie, w jakim jej podstawę prawną stanowi wyłącznie art. 175 ust. 1 WE w związku z art. 300 ust. 2 akapit pierwszy zdanie pierwsze oraz art. 300 ust. 3 akapit pierwszy WE.

(por. pkt 51–54, 56)