Keywords
Summary

Keywords

1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Decyzja Komisji stwierdzająca zgodność pomocy ze wspólnym rynkiem bez wszczynania formalnego postępowania wyjaśniającego – Skarga stowarzyszenia powołanego dla ochrony wspólnych interesów podmiotów, do którego należą niektórzy bezpośredni konkurenci beneficjentów tej pomocy – Niedopuszczalność

(art. 88 ust. 2 i 3 WE oraz art. 230 akapit czwarty WE)

2. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Decyzja Komisji zezwalająca na system pomocy zmieniony na skutek wydania pierwszej decyzji, która stwierdzała jego niezgodność ze wspólnym rynkiem w wyniku formalnego postępowania wyjaśniającego – Skarga stowarzyszenia, które odgrywało aktywną rolę w trakcie tego postępowania, lecz bez wykraczania poza prawa proceduralne przyznane zainteresowanym w art. 88 ust. 2 WE – Niedopuszczalność

(art. 88 ust. 2 i 3 WE)

Summary

1. Zgodnie z art. 230 akapit czwarty WE osoba fizyczna lub prawna może wnieść skargę na decyzję skierowaną do innej osoby wyłącznie w sytuacji, gdy decyzja ta dotyczy jej bezpośrednio i indywidualnie. Inne podmioty niż te, które są adresatami decyzji, mogą twierdzić, iż dotyczy ich ona indywidualnie w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE tylko wtedy, gdy decyzja ta dotyczy ich indywidualnie ze względu na określone cechy, które są im właściwe, lub sytuację faktyczną, która wyodrębnia je spośród wszystkich innych osób i w ten sposób indywidualizuje je w sposób analogiczny do adresata tej decyzji.

W odniesieniu do decyzji Komisji w przedmiocie pomocy państwa wydawanej w ramach procedury kontroli pomocy państwa przewidzianej w art. 88 WE traktat nakłada na Komisję obowiązek wezwania zainteresowanych stron do przedstawienia uwag tylko w ramach fazy formalnego postępowania wyjaśniającego, o której stanowi art. 88 ust. 2 WE, a która ma umożliwić Komisji uzyskanie kompletnych informacji o całości danych w sprawie.

W sytuacji gdy bez wszczynania formalnego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 88 ust. 2 WE Komisja stwierdzi w drodze decyzji wydanej na podstawie ust. 3 tego samego artykułu, że pomoc jest zgodna ze wspólnym rynkiem, beneficjenci gwarancji proceduralnych zawartych w ust. 2 mogą wymusić ich poszanowanie tylko wtedy, gdy mają możliwość zakwestionowania tej decyzji przed sądem wspólnotowym. W związku z powyższym sąd wspólnotowy uznaje za dopuszczalną skargę o stwierdzenie nieważności takiej decyzji, wniesionej przez zainteresowane strony w rozumieniu art. 88 ust. 2 WE, jeżeli strona skarżąca poprzez wniesienie skargi pragnie wymusić poszanowanie praw procesowych zawartych w tym postanowieniu. Zainteresowanymi stronami w rozumieniu art. 88 ust. 2 WE – które zgodnie z art. 230 akapit czwarty WE mogą wnieść skargę o stwierdzenie nieważności – są osoby, przedsiębiorstwa oraz stowarzyszenia, na których interesy może wpływać przyznana pomoc, czyli w szczególności konkurencyjne przedsiębiorstwa beneficjentów tej pomocy oraz organizacje zawodowe.

Natomiast jeżeli skarżący kwestionuje zasadność samej decyzji w sprawie pomocy, fakt, że skarżący może być postrzegany jako zainteresowana strona w rozumieniu art. 88 ust. 2 WE, nie może wystarczać do stwierdzenia dopuszczalności skargi. Musi on zatem wykazać, że posiada status szczególny, a mianowicie że decyzja ta dotyczy go indywidualnie ze względu na określone cechy, które są mu właściwe, lub sytuację faktyczną, która wyodrębnia go spośród wszystkich innych osób i w ten sposób indywidualizuje go w sposób analogiczny do adresata tej decyzji. Jest tak w szczególności, w przypadku gdy pozycja skarżącego na rynku zostanie istotnie naruszona wskutek pomocy będącej przedmiotem spornej decyzji.

Sporna decyzja może dotyczyć indywidualnie stowarzyszenia powołanego dla ochrony wspólnych interesów określonej kategorii podmiotów tylko w zakresie, w jakim pozycja rynkowa jego członków została istotnie naruszona wskutek systemu pomocy będącego przedmiotem spornej decyzji. Nie ma to miejsca, nawet zakładając, że niektórzy członkowie takiego stowarzyszenia są podmiotami gospodarczymi, które można uznać za bezpośrednich konkurentów beneficjentów pomocy wprowadzonej i że wobec tego ich pozycja konkurencyjna z konieczności zostaje naruszona przez sporną decyzję, jeśli wydaje się, że za konkurentów beneficjentów tej pomocy można uznać wszystkie podmioty działające w danym sektorze w Unii Europejskiej.

(por. pkt 32–37, 70–72)

2. Okoliczność, że, po pierwsze, stowarzyszenie brało czynny udział w formalnym postępowaniu wyjaśniającym w przedmiocie systemu pomocy oraz w nieformalnych rozmowach dotyczących wykonania decyzji stwierdzającej niezgodność ze wspólnym rynkiem wydanej w jego wyniku i to aktywnie, na wiele sposobów, z przedstawieniem raportów naukowych na poparcie swojego stanowiska, jak również, po drugie, okoliczność, że stowarzyszenie odgrywało rolę ważnego partnera rozmów w trakcie wspomnianego postępowania, po trzecie, że sporna decyzja zezwalająca na ten system pomocy po zmianach, lecz wydana bez wszczynania nowego formalnego postępowania wyjaśniającego, jest bezpośrednio związana z pierwszą decyzją oraz, po czwarte, że Komisja sama przyznała, że stowarzyszenie to wywarło wpływ na proces decyzyjny i stanowiło interesujące źródło informacji, nie pozwala postrzegać go jako negocjatora, którego sporna decyzja dotyczy indywidualnie, ponieważ jego rola w toku formalnego postępowania wyjaśniającego prowadzącego do wydania spornej decyzji nie wykraczała poza wykonywanie praw procesowych przyznanych zainteresowanym stronom w art. 88 ust. 2 WE. Stowarzyszenie to nie jest zatem uprawnione do zaskarżenia spornej decyzji wydanej przez Komisję na podstawie art. 88 ust. 3 WE, która nie została do niego skierowana.

(por. pkt 55–58)