Keywords
Summary

Keywords

1. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Przedmiot sporu – Żądanie zmierzające do nakazania państwu członkowskiemu podjęcia określonych środków – Niedopuszczalność

(art. 226 WE)

2. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Przedmiot sporu – Określenie w trakcie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi

(art. 226 WE)

3. Środki własne Wspólnot Europejskich – Ustalenie i udostępnienie przez państwa członkowskie

(art. 10 WE; rozporządzenie Rady nr 1552/89, art. 6 ust. 2 lit. b), art. 17)

4. Państwa członkowskie – Zobowiązania – Nadzór powierzony Komisji – Obowiązki państw członkowskich – Współpraca w postępowaniach wyjaśniających w dziedzinie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego

(art. 10 WE i 226 WE; rozporządzenie Rady nr 1552/89, art. 18)

Summary

1. Skarga wniesiona na podstawie art. 226 WE ma na celu stwierdzenie uchybienia przez państwo członkowskie jego wspólnotowym zobowiązaniom. Stwierdzenie takiego uchybienia, zgodnie z brzmieniem art. 228 WE, zobowiązuje dane państwo członkowskie do podjęcia środków, które zapewnią wykonanie wyroku Trybunału. Jednak Trybunał nie może nakazać temu państwu podjęcia określonych środków. W rezultacie w ramach skargi o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom Trybunał nie jest władny wypowiadać się w przedmiocie zarzutów związanych żądaniami zmierzającymi do nakazania państwu członkowskiemu zapisania na rachunku określonych kwot, przekazania informacji dotyczących niektórych kwot i przelewów oraz zapłacenia odsetek za zwłokę.

(por. pkt 44, 45)

2. Wezwanie do usunięcia uchybień skierowane przez Komisję do państwa członkowskiego oraz uzasadniona opinia wydawana na podstawie art. 226 WE przez Komisję wyznaczają przedmiot sporu, który nie może być od tego momentu poszerzony. Możliwość przedstawienia przez zainteresowane państwo swoich uwag, nawet jeśli nie zdecyduje się ono z niej skorzystać, stanowi bowiem istotną gwarancję wymaganą przez traktat WE, której poszanowanie jest istotnym wymogiem proceduralnym prawidłowości postępowania o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom przez państwo członkowskie. Jednak nie w każdym przypadku musi występować całkowita zbieżność zarzutów podniesionych w wezwaniu do usunięcia uchybień, uzasadnionej opinii i skardze, jeśli przedmiot sporu nie został poszerzony lub zmieniony, a jedynie zawężony.

(por. pkt 47, 48)

3. Uchybia zobowiązaniu, które ciąży na państwach członkowskich na mocy art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 1552/89 wykonującego decyzję 88/376 w sprawie systemu środków własnych Wspólnot, do podjęcia wszelkich koniecznych działań w celu zapewnienia, aby kwota odpowiadająca środkom własnym została udostępniona Komisji na warunkach przewidzianych w tym rozporządzeniu, państwo członkowskie, które jednostronnie postanawia o zawieszeniu sądowych postępowań w sprawie dochodzenia wierzytelności ustalonych w związku z karnetami TIR od stowarzyszeń poręczających, o których mowa w art. 8 konwencji celnej dotyczącej międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR, o zawarciu z nimi porozumień o odroczeniu płatności i w konsekwencji o wykazaniu tych roszczeń – które definitywnie zostały ustalone – na odrębnym rachunku, o którym mowa w art. 6 ust. 2 lit. b) tego rozporządzenia (rachunku B), zamiast wpisać je na rachunek A do wysokości zabezpieczenia uzgodnionego w ramach procedury TIR, gdy należności nie zostały w terminie zakwestionowane przez stowarzyszenie poręczające i nie mogą podlegać zmianie w wyniku rozstrzygnięcia powstałych sporów, i to mimo sprzeciwów wyrażonych przez Komisję.

(por. pkt 76, 83, 86, 87, 89, 99 i sentencja)

4. Z art. 10 WE wynika, że państwa członkowskie mają obowiązek współpracy w dobrej wierze we wszelkich postępowaniach wyjaśniających wszczętych przez Komisję w trybie art. 226 WE oraz dostarczania Komisji wszelkich informacji żądanych przez nią w tym kontekście.

Jeśli chodzi o zobowiązanie państw członkowskich do podejmowania w lojalnej współpracy z Komisją działań pozwalających zapewnić zastosowanie przepisów wspólnotowych dotyczących ustalenia ewentualnych środków własnych, to z tego zobowiązania – któremu w szczególności w odniesieniu do inspekcji poświęcony jest art. 18 rozporządzenia nr 1552/89 wykonującego decyzję 88/376 w sprawie systemu środków własnych Wspólnot – wynika w szczególności, że jeśli Komisja jest w dużej mierze zdana na informacje przekazane przez dane państwo członkowskie, to musi ono udostępnić Komisji w odpowiedni sposób wszelkie dowody i inne użyteczne dokumenty, tak aby mogła ona sprawdzić, czy i w jakim zakresie sporne kwoty odpowiadają środkom własnym Wspólnot.

(por. pkt 93, 94)