Ochrona zasobów gatunków masowo migrujących

 

STRESZCZENIE DOKUMENTU:

Rozporządzenie (WE) nr 520/2007 ustanawiające środki techniczne dotyczące ochrony niektórych zasobów gatunków masowo migrujących

JAKIE SĄ CELE ROZPORZĄDZENIA?

Rozporządzenie ma na celu ochronę niektórych zasobów morskich gatunków masowo migrujących, jak również gatunków przyławianych, poprzez ustanowienie technicznych środków regulujących ich połów i wyładunek.

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

Do gatunków masowo migrujących zaliczają się:

• tuńczyk:
  • tuńczyk długopłetwy
  • tuńczyk zwyczajny
  • opastun
  • bonito, tuńczyk pasiasty
  • pelamida
  • tuńczyk żółtopłetwy
  • tuńczyk czarnopłetwy
  • tunek
  • tuńczyk południowy
  • tazar
• prażmowate
• marliny
• żaglica
• miecznik
• sajra
• koryfena, koryfena mała
• rekiny
• walenie (wieloryby i morświny).

Ocean Atlantycki

Ryby niewymiarowe

Osobniki z gatunków tuńczyka tropikalnego i miecznika, których wymiary są mniejsze od tych zalecanych przez Międzynarodową Komisję Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego (ICCAT), powinny zostać uwolnione do morza natychmiast po złowieniu. Zakazane jest dopuszczanie do obrotu lub sprzedawanie niewymiarowych ryb pochodzących z państw trzecich i należących do gatunków masowo migrujących, które zostały złowione w Atlantyku.

Ograniczenia dotyczące statków rybackich i sprzętu

Połowy opastuna sejnerami lub taklowcami są zabronione przez cały listopad w niektórych wodach tropikalnych wyznaczonych w następujący sposób:

• granica południowa: 0° szerokości geograficznej południowej,
• granica północna: 5° szerokości geograficznej północnej,
• granica zachodnia: 20° długości geograficznej zachodniej,
• granica wschodnia: 10° długości geograficznej zachodniej.

Ponadto zakazane jest łowienie lub zatrzymywanie na statku jakiejkolwiek ilości bonito, opastuna lub tuńczyka żółtopłetwego, które zostały złowione przy użyciu okrężnic* na określonych wodach należących do Portugalii.

Liczba statków rybackich

Rada ustala dopuszczalną liczbę i łączną pojemność według tonażu brutto (GT) statków rybackich UE o długości przekraczającej 24 metry, przeznaczonych do połowu opastuna jako gatunku docelowego w wodach Oceanu Atlantyckiego oraz mórz przyległych (zgodnie z art. 1 konwencji ICCAT), na podstawie średniej z okresu od 1991 r. do 1992 r., a także biorąc pod uwagę informacje o ograniczeniu liczby statków UE prowadzących połowy opastuna w 2005 r., przekazanych ICCAT 30 czerwca 2005 r.

Rada określa też liczbę statków prowadzących połowy tuńczyka długopłetwego północnego Atlantyku jako gatunku docelowego, opierając się na średniej z okresu od 1993 r. do 1995 r.

Do 15 maja każdego roku wszystkie państwa członkowskie UE przekazują Komisji Europejskiej informacje na temat liczby (a w stosownych przypadkach także tonażu) statków, wspomnianych powyżej, które są następnie przesyłane do ICCAT.

Gatunki niedocelowe

Obowiązkiem państw członkowskich jest zachęcanie do uwalniania przypadkowo złowionych żywych żółwi morskich oraz rekinów (w szczególności osobników młodocianych), jak również do zmniejszenia liczby odrzucanych rekinów poprzez poprawę selektywności narzędzi połowowych.

Państwa członkowskie zakazują stosowania na Morzu Śródziemnym sieci ciągnionych, sieci okrążających, okrężnic, drag, sieci skrzelowych, sieci trójściennych i sznurów haczykowych do połowów rekreacyjnych i sportowych tuńczyka i gatunków tuńczykopodobnych, a także zapewniają, że złowione w ten sposób ryby nie są wprowadzane do obrotu.

Państwa członkowskie przedstawiają roczne sprawozdanie dotyczące wdrożenia tych środków.

Ocean Indyjski

Liczba statków rybackich

Rada określa liczbę statków rybackich UE o długości przekraczającej 24 metry, które mogą prowadzić połowy na Oceanie Indyjskim, w oparciu o dane z 2003 r.

Gatunki niedocelowe

Obowiązkiem państw członkowskich jest zachęcanie do uwalniania przypadkowo złowionych żywych rekinów (w szczególności osobników młodocianych), jak również do zmniejszenia liczby odrzucanych rekinów.

Państwa członkowskie wykorzystują wszelkie możliwe środki, aby zmniejszyć wpływ rybołówstwa na populację żółwi morskich, w tym:

• ograniczenia stosowania okrężnicy, w szczególności by zapobiegać otaczaniu siecią żółwi morskich;
• niezwłoczne uwalnianie, przy użyciu specjalistycznego sprzętu, wszystkich przypadkowo złowionych żółwi morskich;
• określanie parametrów narzędzi połowowych pozwalających zminimalizować przyławianie żółwi morskich;
• monitorowanie urządzeń powodujących koncentrację ryb*, w które mogłyby złapać się żółwie morskie;
• warunki stosowania sznurów haczykowych w celu zmniejszenia przyłowów i śmiertelności żółwi morskich.

Zachodni i Środkowy Pacyfik

Straty

Państwa członkowskie muszą dążyć do zminimalizowania strat, odrzutów, połowów przez narzędzia zagubione lub porzucone, zmniejszenia zanieczyszczenia powodowanego przez statki rybackie, obniżenia ilości złowionych ryb lub innych zwierząt z gatunków niedocelowych oraz zmniejszenia negatywnego wpływu na gatunki pokrewne lub zależne, szczególnie na gatunki zagrożone wyginięciem.

Ssaki morskie

Zakazane jest otaczanie okrężnicami wszelkich stad lub grup ssaków morskich.

OD KIEDY ROZPORZĄDZENIE MA ZASTOSOWANIE?

Ma ono zastosowanie od 1 czerwca 2007 r.

KONTEKST

UE jest umawiającą się stroną Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (zob. streszczenie).

• Gatunki masowo migrujące (Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa)
• Regionalne organizacje ds. zarządzania rybołówstwem (Komisja Europejska).

KLUCZOWE POJĘCIA

GŁÓWNY DOKUMENT

Rozporządzenie Rady (WE) nr 520/2007 z dnia 7 maja 2007 r. ustanawiające środki techniczne dotyczące ochrony niektórych zasobów gatunków masowo migrujących oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 973/2001 (Dz.U. L 123 z 12.5.2007, s. 3–13)

Kolejne zmiany rozporządzenia (WE) nr 520/2007 zostały włączone do tekstu podstawowego. Tekst skonsolidowany ma jedynie wartość dokumentacyjną.

DOKUMENTY POWIĄZANE

Decyzja Rady 2005/75/WE z dnia 26 kwietnia 2004 r. w sprawie przystąpienia Wspólnoty do Konwencji o ochronie i zarządzaniu zasobami ryb masowo migrujących w zachodnim i środkowym Pacyfiku (Dz.U. L 32 z 4.2.2005, s. 1–2)

Decyzja Rady 95/399/WE z dnia 18 września 1995 r. w sprawie przystąpienia Wspólnoty do Umowy o utworzeniu Komisji ds. Tuńczyka na Oceanie Indyjskim (Dz.U. L 236 z 5.10.1995, s. 24)

Umowa o utworzeniu Komisji do spraw Tuńczyka w Oceanie Indyjskim (Dz.U. L 236 z 5.10.1995, s. 25–33)

Międzynarodowa konwencja o ochronie tuńczyka atlantyckiego (Dz.U. L 162 z 18.6.1986, s. 34–38)

Protokół zmieniający Międzynarodową konwencję o ochronie tuńczyka atlantyckiego (Dz.U. L 313 z 4.12.2019, s. 3–13)

Decyzja Rady 86/238/EWG z dnia 9 czerwca 1986 r. w sprawie przystąpienia Wspólnoty do Międzynarodowej konwencji o ochronie tuńczyka atlantyckiego, zmienionej Protokołem załączonym do Aktu Końcowego Konferencji Pełnomocników Państw – Stron Konwencji, podpisanego w Paryżu dnia 10 lipca 1984 r. (Dz.U. L 162 z 18.6.1986, s. 33)

Ostatnia aktualizacja: 29.04.2021