Usuwanie i likwidacja nieużywanych podmorskich instalacji wydobycia złóż ropy naftowej i gazu ziemnego

 

STRESZCZENIE DOKUMENTU:

Komunikat (KOM(98) 49 wersja ostateczna) – usuwanie i likwidacja nieużywanych podmorskich instalacji wydobycia złóż ropy naftowej i gazu ziemnego

JAKIE SĄ CELE NINIEJSZEGO KOMUNIKATU?

Komisja Europejska pragnie chronić środowisko naturalne poprzez ograniczenie zanieczyszczeń pochodzących z nieużywanych podmorskich instalacji wydobycia złóż ropy i gazu ziemnego.

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

• Debata na temat likwidacji nieużywanych podmorskich instalacji wydobycia złóż ropy naftowej i gazu ziemnego rozgorzała na nowo w 1995 r. w obliczu afery Brent Spar. Firma Shell postanowiła, za zgodą rządu Zjednoczonego Królestwa, zatopić swoją boję zbiornikową znajdującą się w głębokowodnej lokalizacji na Północnym Atlantyku.
• Decyzja spotkała się z ogromną falą krytyki ze strony opinii publicznej, ze względu na potencjalne szkody, jakie mogła przynieść środowisku morskiemu. W deklaracji ministerialnej powstałej po odbywającej się równolegle konferencji Morza Północnego, większość obecnych ministrów, za wyjątkiem ministrów Zjednoczonego Królestwa i Norwegii, opowiedziała się za całkowitym zakazem likwidacji tego typu instalacji na morzu.
• W wyniku bojkotu produktów Shella przez konsumentów w kilku krajach UE firma zdecydowała się odstąpić od swoich planów i rozmontować konstrukcję, wykorzystując kadłub do rozbudowy nabrzeża w Norwegii. To jednorazowe rozwiązanie nie pozwoliło jednak przyjąć powszechnej recepty na problem pozostałych 600 instalacji tego typu zlokalizowanych na europejskich akwenach, w większości na wodach brytyjskich i norweskich.
• Kwestię likwidacji nieużywanych instalacji zbadano w ramach konwencji OSPAR (OSPAR: Konwencja o zapobieganiu zanieczyszczaniu mórz przez zrzut odpadów przez statki i samoloty, podpisana w Oslo 15 lutego 1972 r., zastąpiona przez konwencję o ochronie środowiska morskiego obszaru północno-wschodniego Atlantyku, podpisaną w Paryżu 9 września 1992 r.) oraz przyjęta w jej ramach powiązana decyzja z 1998 r.
• W listopadzie 1996 r. Komisja zleciła badania aspektów technicznych, środowiskowych i ekonomicznych usuwania i likwidacji tego typu instalacji. Badania te zaowocowały następującymi wnioskami:
• W przypadku dużych instalacji betonowych:
  • brak wiedzy na temat technicznych aspektów ich likwidacji;
  • z punktu widzenia ochrony środowiska nie ma potrzeby ich kompletnej likwidacji;
  • oszacowanie kosztów usunięcia jest niemożliwe.
• W przypadku pozostałych instalacji stalowych:
  • pełna likwidacja jest możliwa z technicznego punktu widzenia;
  • jest ona ekonomicznie uzasadniona;
  • można ją przeprowadzić przy całkowitym zachowaniu bezpieczeństwa;
  • ilość pozostałości substancji toksycznych i niebezpiecznych można zredukować;
  • stal można poddać recyklingowi na lądzie.
• Koszty usunięcia i likwidacji ponosi właściciel instalacji, tzn. spółki naftowo-gazowe. Część z tych wydatków można odpisać od podatku. Całkowity koszt odholowania wszystkich platform do brzegu w celu poddania ich recyklingowi oszacowano na 2 mld EUR w okresie 25 lat, lub średnio 80 mln EUR rocznie. Wpływ podjęcia takiej decyzji na ogólne koszty produkcji ropy i gazu byłby ogólnie rzecz biorąc znikomy.
• Istnieje wiele międzynarodowych dokumentów dotyczących nieużywanych podmorskich instalacji wydobycia złóż ropy naftowej i gazu ziemnego, m.in.:
  • Konwencja o szelfie kontynentalnym z 1958 r.,
  • Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza z 1982 r.,
  • Konwencja MARPOL z 1972 r.,
  • Wytyczne i normy Międzynarodowej Organizacji Morskiej w sprawie usuwania podmorskich instalacji i konstrukcji na szelfie kontynentalnym z 1989 r.,
  • Konwencja bazylejska o kontroli transgranicznego przemieszczania i usuwania odpadów niebezpiecznych z 1989 r.,
  • Konwencje z Oslo (1972 r.) i Paryża (1992 r.) (OSPAR),
  • Konwencja helsińska o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego z 1992 r.,
  • Konwencja barcelońska o ochronie środowiska morskiego i regionu przybrzeżnego Morza Śródziemnego z 1976 r.

Nie istnieją jednak wspólne ramy prawne dotyczące tej kwestii. Ponadto konwencje nakładają jedynie normy minimalne. Poszczególne kraje mogą ustalać bardziej restrykcyjne warunki.

• Do zalet wprowadzenia jednorodnych międzynarodowych przepisów w tym obszarze należą:
  • likwidacja ryzyka konkurencji wynikającej z różnic w przepisach krajowych;
  • ograniczenia dotyczące uwolnień zanieczyszczeń z instalacji;
  • zmniejszenie zanieczyszczenia środowiska morskiego;
  • podwyższone bezpieczeństwo żeglugi.

GŁÓWNY DOKUMENT

Komunikat Komisja do Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie usuwania i likwidacji nieużywanych podmorskich instalacji wydobycia złóż ropy naftowej i gazu ziemnego (KOM(98) 49 wersja ostateczna z 18.2.1998)

Ostatnia aktualizacja: 23.02.2017