Zasada równego traktowania osób

Unia Europejska (UE) dysponuje bardzo zaawansowanymi ramami prawnymi w zakresie walki z dyskryminacjami. Jednak ramy te muszą być uzupełniane, aby rozszerzyć stosowanie zasady równego traktowania osób.

AKT

Wniosek Dyrektywa Rady z dnia 2 lipca 2008 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania osób bez względu na religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną.

STRESZCZENIE

Celem niniejszego wniosku jest ochrona osób przed dyskryminacją związaną z niepełnosprawnością, wiekiem, orientacją seksualną, religią lub światopoglądem.

Wprowadzenie zasady równego traktowania musi uzupełnić ramy prawne Unii Europejskiej (UE), na które składają się dyrektywy w sprawie równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne, równego traktowania kobiet i mężczyzn poza rynkiem pracy i równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy.

Zakres stosowania

Zasada równego traktowania odpowiada zakazowi dyskryminacji bezpośredniej * i dyskryminacji pośredniej * . Zakaz ten stosuje się do wszystkich osób, zarówno sektora publicznego, jak i prywatnego, łącznie z instytucjami publicznymi. Jego zakres obejmuje dziedziny ochrony socjalnej (w tym zabezpieczenie społeczne i opiekę zdrowotną), przywileje socjalne, edukację oraz dostęp i dostarczanie towarów i usług, w tym mieszkań oraz transportu.

Należy przewidzieć z wyprzedzeniem pewne środki i udogodnienia, aby umożliwić osobom niepełnosprawnym skuteczny i niedyskryminacyjny dostęp do sektorów objętych niniejszą dyrektywą. Niemniej jednak środki te nie mogą nakładać nieproporcjonalnych obciążeń. Obciążenia te mogą być pokryte ze środków przyjętych w ramach krajowych działań na rzecz równego traktowania.

Stosowanie zasady równości zgodnie z projektem dyrektywy nie podważa ustawodawstw krajowych odnoszących się do świeckości i organizacji przez państwa członkowskie własnych systemów edukacji. Zasada nie ma zastosowania do różnic traktowania ze względu na religię lub przekonania w sprawach dostępu do placówek nauczania, które opierają się na religii lub przekonaniach. Ponadto w zakres wniosku nie wchodzi zróżnicowane traktowanie ze względu na przynależność państwową i status prawny obcokrajowców na terytorium państw członkowskich.

Państwa członkowskie mogą wprowadzać lub utrzymywać przepisy zapewniające szerszą ochronę niż minimalne zalecenia przewidziane w dyrektywie, jak również środki dyskryminacji pozytywnej przeznaczone do wyrównania niekorzystnej sytuacji związanej z religią lub przekonaniami, wiekiem, niepełnosprawnością lub orientacją seksualną.

Środki odwoławcze

Każda osoba poszkodowana w wyniku nieposzanowania zasady równego traktowania lub mająca uzasadniony interes prawny w zapewnieniu jej przestrzegania powinna mieć możliwość dochodzenia roszczeń na drodze sądowej i administracyjnej.

Państwa członkowskie muszą podjąć środki, aby przystosować systemy sądowe, w szczególności poprzez podzielenie ciężaru dowodu między stronę skarżącą i stronę pozwaną oraz poprzez wprowadzenie środków umożliwiających ochronę osób, które złożyły skargę o dyskryminację przed ewentualnymi środkami zaradczymi.

Muszą także wyznaczyć niezależne organy, których aktywność ma na celu:

• wspieranie ofiar przed sądem,
• publikowanie badań i sprawozdań na temat dyskryminacji.

Kontekst

Wniosek dyrektywy ma swoje początki w priorytetach odnowionej agendy społecznej i ramowej strategii „Niedyskryminacja i równe szanse dla wszystkich”.

Jest zgodny z zasadami Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych.

Ostatnia aktualizacja: 17.07.2011