Konwencja na rzecz wzmocnienia Międzyamerykańskiej Komisji ds. Tuńczyka Tropikalnego

 

STRESZCZENIE DOKUMENTÓW:

Konwencja na rzecz wzmocnienia Międzyamerykańskiej Komisji ds. Tuńczyka Tropikalnego ustanowionej Konwencją z Antigui pomiędzy Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Republiką Kostaryki z 1949 r.

Decyzja 2006/539/WE w sprawie zawarcia, w imieniu Wspólnoty Europejskiej, Konwencji na rzecz wzmocnienia Międzyamerykańskiej Komisji ds. Tuńczyka Tropikalnego ustanowionej Konwencją z Antigui

JAKIE SĄ CELE KONWENCJI I DECYZJI?

Celem konwencji jest zapewnienie długofalowej ochrony zasobów tuńczyka, gatunków tuńczykopodobnych, gatunków powiązanych oraz ich ekosystemów, a także zrównoważonego zarządzania nimi na całym obszarze wschodniego Oceanu Spokojnego, ograniczonym linią brzegową Ameryki Północnej, Środkowej i Południowej, w obrębie granic geograficznych określonych w art. 3.

Na mocy decyzji porozumienie zostało ratyfikowane w imieniu Unii Europejskiej (UE).

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza

• Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza (zob. streszczenie) wymaga od sygnatariuszy współpracy w celu zapewnienia ochrony tuńczyka oraz gatunków tuńczykopodobnych należących do kategorii „gatunków daleko migrujących”.
• Na obszarze wschodniego Oceanu Spokojnego rolę tę pełni Międzyamerykańska Komisja ds. Tuńczyka Tropikalnego (IATTC).

Wzmocnienie Komisji

• Pierwotna działalność Komisji, ustanowionej Konwencją pomiędzy Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Republiką Kostaryki z 1949 r., koncentrowała się wyłącznie na badaniach naukowych, a jej jedynym celem było zbieranie i interpretowanie faktów.
• Konwencja na rzecz wzmocnienia IATTC znacząco poszerza jej rolę, nadając jej status regionalnej organizacji ds. zarządzania rybołówstwem.
• Stronami tej konwencji jest 21 krajów.

Zakres

Zakres konwencji obejmuje obszar Oceanu Spokojnego ograniczony linią brzegową Ameryki Północnej, Środkowej i Południowej, w granicach geograficznych określonych w art. 3.

Komisja

• W skład Komisji wchodzi od jednego do czterech komisarzy z każdego kraju członkowskiego.
• Komisja zbiera się co najmniej raz w roku, a w razie konieczności zwoływane są posiedzenia nadzwyczajne. Decyzje podejmowane są w drodze konsensusu.
• Siedzibą Komisji pozostaje San Diego w Kalifornii (Stany Zjednoczone).
• Wypełnia ona szereg zadań, wśród których najważniejsze wiążą się z zasobami tuńczyka i gatunków tuńczykopodobnych. Do zadań tych należą:
  • promowanie, prowadzenie i koordynowanie badań naukowych dotyczących docelowych populacji ryb;
  • ustanawianie standardów w zakresie gromadzenia, kontroli, wymiany i sprawozdawczości danych;
  • przyjmowanie środków opartych o najlepsze dowody naukowe w celu zapewnienia długofalowej ochrony i zrównoważonego wykorzystania zasobów ryb objętych konwencją oraz w celu zachowania lub odbudowy populacji poławianych gatunków na poziomach zasobności, które mogą zapewnić maksymalny podtrzymywalny połów;
  • przyjmowanie odpowiednich środków w celu uniknięcia, ograniczenia i zminimalizowania strat, odrzutów, połowów przez narzędzia zagubione lub porzucone oraz połowów ryb lub innych zwierząt z gatunków niedocelowych;
  • przyjmowanie środków mających na celu zapobieganie przełowieniu lub jego eliminację;
  • promowanie użycia wybiórczych, bezpiecznych z punktu widzenia ochrony środowiska i wydajnych urządzeń do połowu.
• W realizacji swoich działań Komisja jest wspierana przez wykwalifikowanych pracowników, między innymi administracyjnych, naukowych i technicznych, działających pod nadzorem dyrektora.
• Ustanowiono specjalny Naukowy Komitet Doradczy, którego celem jest przedstawianie opinii, zaleceń i sprawozdań Komisji i jej personelowi naukowemu.

Podczas wypełniania swoich zadań Komisja musi przestrzegać zasady ostrożności, co oznacza, że:

• powinna zachowywać zwiększoną ostrożność w przypadkach, gdy informacje są niepewne, nierzetelne lub nieodpowiednie;
• brak odpowiednich informacji naukowych nie może być wykorzystany jako przesłanka do odkładania lub niepodejmowania działań w zakresie ochrony i zarządzania;
• w przypadku, gdy status gatunków docelowych, niedocelowych, powiązanych lub zależnych budzi wątpliwości, takie populacje i gatunki należy dokładniej monitorować, aby zweryfikować ich status i sprawdzić skuteczność działań w zakresie ochrony i zarządzania.

Zgodność

• Każdy kraj będący stroną konwencji:
  • podejmuje działania niezbędne do zapewnienia stosowania i przestrzegania postanowień konwencji oraz wszelkich przyjętych środków w zakresie ochrony i zarządzania;
  • zapewnia, aby statki pływające pod jego banderą przestrzegały postanowień konwencji oraz rezolucji przyjętych przez Komisję;
  • zapewnia, aby statki prowadzące działalność na wodach pod jego jurysdykcją przestrzegały postanowień konwencji oraz środków przyjętych zgodnie z konwencją;
  • zezwala statkom na prowadzenie połowów wyłącznie na określonym obszarze, jeśli może wykonać swoje obowiązki wynikające z konwencji wobec takich statków.
• Jeżeli Komisja ustali, że statki prowadzące połowy na obszarze objętym konwencją biorą udział w działaniach, które podważają skuteczność środków ochrony i zarządzania przyjętych przez Komisję lub w innych sposób je naruszają, strony mogą podjąć środki służące powstrzymaniu działalności tych statków, do czasu, aż państwo bandery* podejmie odpowiednie działania w celu uniemożliwienia takim statkom dalszego prowadzenia dotychczasowej działalności.

DATA WEJŚCIA W ŻYCIE

Konwencja weszła w życie 27 sierpnia 2010 r.

KONTEKST

Więcej informacji:

• Międzyamerykańska Komisja ds. Tuńczyka Tropikalnego (IATTC)

KLUCZOWE POJĘCIA

GŁÓWNE DOKUMENTY

Konwencja na rzecz wzmocnienia Międzyamerykańskiej Komisji ds. Tuńczyka Tropikalnego ustanowionej Konwencją pomiędzy Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Republiką Kostaryki z 1949 r. (Konwencja z Antigui) (Dz.U. L 224 z 16.8.2006, s. 24–42).

Decyzja Rady 2006/539/WE z dnia 22 maja 2006 r. w sprawie zawarcia, w imieniu Wspólnoty Europejskiej, Konwencji na rzecz wzmocnienia Międzyamerykańskiej Komisji ds. Tuńczyka Tropikalnego ustanowionej Konwencją pomiędzy Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Republiką Kostaryki z 1949 r. (Dz.U. L 224 z 16.8.2006, s. 22–23).

DOKUMENTY POWIĄZANE

Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza i Porozumienie w sprawie implementacji jej części XI – Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza (Dz.U. L 179 z 23.6.1998, s. 3–134).

Decyzja Rady 98/392/WE z dnia 23 marca 1998 r. dotycząca zawarcia przez Wspólnotę Europejską Konwencji Narodów Zjednoczonych z dnia 10 grudnia 1982 r. o prawie morza i Porozumienia z dnia 28 lipca 1994 r. odnoszącego się do stosowania jego części XI (Dz.U. L 179 z 23.6.1998, s. 1–2).

Ostatnia aktualizacja: 13.07.2022