Ograniczanie narażenia pracowników na pola elektromagnetyczne (od lipca 2016 r.)

Dyrektywa określa minimalne wymagania w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa dotyczące narażenia pracowników na zagrożenia spowodowane polami elektromagnetycznymi.

AKT

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/35/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie minimalnych wymagań w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa dotyczących narażenia pracowników na zagrożenia spowodowane czynnikami fizycznymi (polami elektromagnetycznymi) (dwudziesta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) i uchylająca dyrektywę 2004/40/WE.

STRESZCZENIE

Przepisy stanowią dyrektywę szczegółową w ramach dyrektywy 89/391/EWG. Ustanawiają środki w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników. Zastępują dyrektywę z 2004 r. (2004/40/WE), która nigdy nie weszła w życie ze względu na problemy z wykonywaniem jej przepisów, zwłaszcza w sektorze medycznym.

Zakres

Dyrektywa przewiduje stosowanie środków chroniących pracowników przed wszystkimi znanymi krótkoterminowymi, bezpośrednimi i pośrednimi, niekorzystnymi skutkami dla zdrowia, spowodowanymi polami elektromagnetycznymi. Nie dotyczy ona potencjalnych skutków odległych, jednak w przypadku pojawienia się ugruntowanych dowodów naukowych, Komisja Europejska rozważy najbardziej odpowiednie środki.

Środki stwarzają minimalne podstawy ochrony wszystkich pracowników w UE, jednak zapewniają państwom UE swobodę zachowania dotychczasowych lub ustanowienia surowszych wymagań. Państwa UE mają obowiązek dokonać transpozycji dyrektywy do swojego porządku prawnego do dnia 1 lipca 2016 r.

Definicje

Dyrektywa obejmujebezpośrednie skutki biofizyczne. Skutki te występują w organizmie ludzkim jako bezpośrednie następstwo przebywania w polu elektromagnetycznym. Wśród nich są skutki termiczne, takie jak ogrzanie tkanki, oraz skutki nietermiczne, takie jak pobudzenie mięśni, nerwów lub narządów zmysłów.

Dyrektywa obejmuje równieżskutki pośrednie, tj. wywołane obecnością obiektu, np. stymulatora serca i innych implantów, w polu elektromagnetycznym, które mogą spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub zdrowia.

Definiuje graniczne poziomy oddziaływania (GPO), określone na podstawie względów biofizycznych i biologicznych, służące ochronie pracowników przed niekorzystnymi górnymi i dolnymi GPO. Obejmuje także interwencyjne poziomy narażenia, które pozwalają określić, kiedy należy podjąć odpowiednie środki ochronne lub zapobiegawcze.

Obowiązki pracodawców

Dyrektywa określa obowiązki spoczywające na pracodawcy. Musi on zapewnić, aby poziom narażenia pracowników na pola elektromagnetyczne nie przekraczał wartości granicznych ustanowionych przez dyrektywę. W przeciwnym razie ma obowiązek podjąć natychmiastowe działania zapobiegawcze. Istnieją jednak wyjątkowe sytuacje, gdy poziomy te mogą zostać przekroczone w ściśle określonych warunkach.

Pracodawca musi zapewnić, aby zagrożenia spowodowane polami elektromagnetycznymi w pracy zostały wyeliminowane lub ograniczone do minimum. Pomocne w tym przypadku mogą być: regularnie aktualizowana ocena ryzyka i narażenia oraz wykorzystanie praktycznych przewodników.

W przypadku zidentyfikowania zagrożeń dla zdrowia pracowników pracodawca musi opracować plan działań obejmujący środki ochronne i zapobiegawcze. Mogą to być środki techniczne lub organizacyjne, przeznaczone przede wszystkim dla pracowników szczególnie zagrożonych.

Dyrektywa wymaga także monitorowania zdrowia w celu zapobiegania lub wczesnego zdiagnozowania ewentualnych niepożądanych skutków dla zdrowia. W przypadku stwierdzenia narażania przekraczającego GPO pracodawca zapewnia, aby temu pracownikowi udostępniono odpowiednie badania lekarskie lub indywidualną opiekę lekarską, zgodnie z prawem krajowym i krajową praktyką.

AKTY POWIĄZANE

Dyrektywa Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (Dziennik Urzędowy L 183 z 29.6.1989, s. 1)

16.10.2014