27.5.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 172/13

1.

sektor kultury i sektor kreatywny generują wartości kulturowe i gospodarcze. W ostatnich latach intensywnie pracowano nad tym, by sektory te stały się integralną częścią europejskiego społeczeństwa i europejskiej gospodarki, jako źródło wzrostu gospodarczego, miejsc pracy i dobrobytu. Jednak ich szersze znaczenie nie zostało jeszcze w pełni uznane, zwłaszcza jeśli chodzi o potencjał kultury i kreatywności artystycznej, który może stymulować innowacje w innych sektorach gospodarki i w całym społeczeństwie oraz wpływać na dobrostan jego członków;

2.

oddziaływanie między sektorem kultury i sektorem kreatywnym a innymi sektorami można rozumieć jako proces łączenia wiedzy i umiejętności przynależnych sektorowi kultury i sektorowi kreatywnemu z wiedzą i umiejętnościami przynależnymi innym sektorom w celu znalezienia innowacyjnych i inteligentnych rozwiązań współczesnych problemów społecznych;

3.

oddziaływanie sektora kultury i sektora kreatywnego może być wzajemnie korzystne dla wszystkich uczestniczących sektorów, jeżeli jest to uczestnictwo na równych prawach;

4.

oddziaływanie sektora kultury i sektora kreatywnego na inne sektory może przynieść wiele korzyści (1), wśród których są:

5.

potencjał łączenia sztuki, kultury i kreatywności z techniką, nauką i biznesem nie jest szeroko znany, a wymiana dobrych praktyk jest niewystarczająca. W szczególności nie docenia się wciąż i – co za tym idzie – nie wykorzystuje dostatecznie tego, że kultura i sztuka pełnią rolę katalizatora wpływającego na innowacje we wszystkich sektorach;

6.

do oddziaływania dochodzi na styku różnych sektorów. Sektory i strategie pozostają jednak często hermetyczne, co ogranicza możliwości synergii i wypracowania nowatorskich rozwiązań. Aby przezwyciężyć ten hermetyczny sposób myślenia i propagować oddziaływanie, należy przyjąć wszechstronne strategiczne podejście obejmujące wszystkie podmioty od szczebla lokalnego po unijny;

7.

konieczne jest uzyskanie rzetelnych i porównywalnych danych na temat oddziaływania sektora kultury i sektora kreatywnego, które to dane pozwoliłyby odzwierciedlić i przeanalizować wkład tych sektorów w całą gospodarkę oraz ich wpływ na społeczeństwo na wszystkich poziomach;

8.

rozwój umiejętności kreatywnych i krytycznego myślenia w całym okresie kształcenia formalnego oraz uczenia się pozaformalnego i nieformalnego pozwala poszczególnym osobom lepiej dostosowywać się do potrzeb coraz bardziej zróżnicowanego i opartego na wiedzy społeczeństwa oraz wymagającego i szybko zmieniającego się rynku pracy;

9.

europejski jednolity rynek cyfrowy powinien sprzyjać tworzeniu i rozpowszechnianiu treści wysokiej jakości, których źródłem będzie zróżnicowanie kulturowe i językowe Europy, oraz zapewnić wyważone ramy praw i obowiązków w całym łańcuchu wartości;

10.

inwestycje w sektor kultury i sektor kreatywny są często uznawane za ryzykowne i nieprzewidywalne, jako że ich podstawą są wartości niematerialne. Potrzebne są zatem innowacyjne instrumenty finansowe specjalnie ukierunkowane na sektor kultury i sektor kreatywny, które wzmocnią zdolność tych sektorów do podejmowania współpracy międzysektorowej, także na szczeblu międzynarodowym;

11.

uświadamiały wszystkim zainteresowanym stronom, w szczególności decydentom politycznym, przedstawicielom zawodów kreatywnych, przemysłowi, przedsiębiorstwom i inwestorom, jak dużą wartość kulturową, gospodarczą i społeczną mają kreatywność i innowacje wynikające ze współpracy międzysektorowej. Ważne jest, aby w tym celu sprzyjać szerokiemu rozpowszechnianiu informacji o dobrych praktykach i zdobytych doświadczeniach we współpracy międzysektorowej oraz o jej wynikach, a także tworzeniu sieci ekspertów i partnerskiemu uczeniu się;

12.

przezwyciężały hermetyczny sposób myślenia w tradycyjnych dziedzinach polityki, lepiej uwzględniając kulturę i kreatywność artystyczną w strategiach dotyczących wzrostu gospodarczego, polityki społecznej, rozwoju miejskiego i regionalnego oraz zrównoważonego rozwoju;

13.

dalej określały istniejące strategie i tendencje związane z oddziaływaniem sektora kultury i sektora kreatywnego oraz usprawniły gromadzenie danych w celu lepszego kształtowania polityki opartej na dowodach. Wiąże się to z opracowaniem nowych metod oceny oddziaływania sektora kultury i sektora kreatywnego na inne branże, po to by lepiej wykorzystać jego wkład w innowacyjność i zrozumieć jego szerszy wpływ;

14.

promowały kreatywne ekosystemy i multidyscyplinarne środowiska w sektorze kultury i sektorze kreatywnym, za pośrednictwem takich struktur, jak: ośrodki innowacji i biznesu, akceleratory wspierające nowe przedsiębiorstwa, inkubatory, centra kreatywności, przestrzenie dla coworkingu i programy tworzenia sieci kontaktów;

15.

promowały międzysektorowe kulturowe i kreatywne klastry i sieci na szczeblu krajowym, europejskim i międzynarodowym, aby zwiększyć eksport dóbr kulturalnych i kreatywnych i ułatwić dostęp do nowych rynków;

16.

zachęcały do stosowania w tradycyjnych branżach innowacji pozatechnologicznych, społecznych i usługowych, np. wprowadzając tam podejście design thinking (2) i kreatywność opartą na kulturze;

17.

zachęcały sektor kultury i sektor kreatywny do korzystania z możliwości, jakie będzie oferował przyszły jednolity rynek cyfrowy;

18.

sprzyjały oddziaływaniu sektora kultury i sektora kreatywnego na szczeblu lokalnym i regionalnym, jeśli możliwe w oparciu o bieżące inicjatywy, w bliskiej współpracy z podmiotami lokalnymi, organizacjami pozarządowymi oraz innymi organizacjami i przedsiębiorstwami. Można także rozważyć utworzenie multidyscyplinarnych klastrów, w które aktywnie zaangażowane będą organy lokalne i regionalne;

19.

popierały inicjatywy sprzyjające wspólnemu wspieraniu sektora kultury i sektora kreatywnego w celu przezwyciężenia hermetyczności sektorowej i wypracowania kompleksowych podejść strategicznych;

20.

zachęcały do stosowania podejścia design thinking w sektorze publicznym, w przypadku gdy ma się do czynienia ze złożonymi kwestiami i rozwija efektywne usługi skoncentrowane na użytkowniku (3);

21.

tworzyły warunki, które ułatwiłyby sektorowi kultury i sektorowi kreatywnemu dalsze wykorzystanie swojego potencjału w kontekście partnerstw międzysektorowych – w tym poprzez uwzględnienie zaleceń Europejskiego Sojuszu Sektora Kreatywnego (4) – za pomocą stosownych środków, takich jak:

22.

promowały rozwój umiejętności przekrojowych, takich jak kreatywność, świadomość kulturowa, przedsiębiorczość w ramach kształcenia formalnego i uczenia się pozaformalnego; zachęcały w odpowiednich przypadkach do stosowania podejść międzysektorowych obejmujących różne obszary w ramach instytucji szkolnictwa wyższego, np. organizowanie wspólnych programów na styku sztuki, kultury, nauki, inżynierii, techniki, biznesu i innych odpowiednich dziedzin;

23.

wypracowała kompleksowe podejście strategiczne w celu zwiększenia konkurencyjności i wzmocnienia rozwoju przemysłu kultury i przemysłu kreatywnego, kładąc nacisk na ich rolę w ogólnym procesie innowacji we wszystkich branżach;

24.

lepiej dostosowywała do potrzeb i skuteczniej rozpowszechniała informacje o istniejących programach i funduszach UE przeznaczonych dla sektora kultury i sektora kreatywnego w celu zwiększenia ich oddziaływania na inne obszary polityki;

25.

rozważyła wykorzystanie istniejącego finansowania dostępnego w ramach unijnych programów, takich jak „Horyzont 2020”, „Łącząc Europę”, „Erasmus+”, COSME i „Kreatywna Europa”, w przypadku projektów związanych z oddziaływaniem, które służą na przykład:

i bez zbędnej zwłoki kontynuowała przygotowania do uruchomienia w 2016 r. systemu poręczeń na rzecz sektora kultury i sektora kreatywnego (8);

26.

kontynuowała prace rozpoczęte przez jej jednostki, takie jak Eurostat i Wspólne Centrum Badawcze, w celu uzyskania informacji i danych na temat znaczenia oddziaływania sektora kultury i sektora kreatywnego na inne sektor gospodarki i inne obszary polityki, a także na ogólny wzrost;

27.

podsumuje realizację tych konkluzji w 2018 r. Celem podsumowania będzie ocena postępów poczynionych przez państwa członkowskie i Komisję w realizacji tych konkluzji (9). Należy zasięgnąć opinii państw członkowskich w sprawie formy i zakresu podsumowania, które powinno być niekłopotliwe i użyteczne.