1.   Do celów niniejszej dyrektywy zastosowanie mają następujące definicje:

2.   Do celów niniejszej dyrektywy osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w państwie wskazanym w adresie znajdującym się w dokumencie urzędowym wskazującym jej miejsce zamieszkania, takim jak paszport lub krajowy dowód osobisty, który przedstawia się właściwym organom państwa członkowskiego, sprzedawcy lub pośrednikowi podczas kontroli nabywania lub posiadania. Jeżeli paszport lub krajowy dowód osobisty danej osoby nie zawiera adresu, państwo miejsca zamieszkania danej osoby ustala się na podstawie innego urzędowego dowodu miejsca zamieszkania uznawanego przez dane państwo członkowskie.

3.   „Europejska karta broni palnej” jest wydawana przez właściwe organy państwa członkowskiego na wniosek osobie, która w sposób zgodny z prawem weszła w posiadanie broni palnej i jej używa. Jest ona ważna przez okres nieprzekraczający pięciu lat, który może zostać przedłużony, oraz zawiera informacje określone w załączniku II. Jest ona niezbywalna i zawiera informacje na temat broni posiadanej i używanej przez posiadacza karty. Musi ona zawsze znajdować się w posiadaniu osoby używającej broni palnej, a wszelkie zmiany w stanie posiadania broni lub jej cechach, a także każdy przypadek jej utraty lub kradzieży, wpisuje się do karty.

1.   Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla stosowania przepisów prawa krajowego dotyczących noszenia broni, myślistwa lub strzelectwa sportowego, z użyciem broni zgodnie z prawem nabytej i posiadanej zgodnie z niniejszą dyrektywą.

2.   Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do nabywania ani posiadania broni i amunicji, zgodnie z prawem krajowym, przez siły zbrojne, policję lub organy publiczne. Nie ma ona również zastosowania do transferów regulowanych dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/43/WE (19).

1.   W odniesieniu do broni palnej wytworzonej lub przywiezionej do Unii, począwszy od dnia 14 września 2018 r. państwa członkowskie zapewniają, aby każda taka broń palna lub każdy istotny komponent wprowadzone do obrotu:

2.   Niepowtarzalne oznakowanie, o którym mowa w ust. 1 lit. a), obejmuje imię i nazwisko lub nazwę wytwórcy lub oznaczenie handlowe, państwo lub miejsce wytworzenia, numer seryjny i rok wytworzenia – jeśli nie został zawarty w numerze seryjnym – oraz model, o ile to możliwe. Pozostaje to bez uszczerbku dla umieszczenia znaku towarowego wytwórcy. W przypadku gdy istotny komponent jest zbyt mały, aby oznakować go zgodnie z niniejszym artykułem, zostaje on oznakowany co najmniej numerem seryjnym lub kodem alfanumerycznym bądź cyfrowym.

Wymogi w zakresie oznakowania broni palnej lub istotnych komponentów, które mają szczególne znaczenie historyczne, określa się zgodnie z prawem krajowym.

Państwa członkowskie zapewniają oznakowanie każdego podstawowego opakowania pełnej amunicji w taki sposób, by wskazać imię i nazwisko lub nazwę wytwórcy, numer identyfikacyjny partii, kaliber i typ amunicji.

Do celów, o których mowa w ust. 1 oraz w niniejszym ustępie, państwa członkowskie mogą wybrać stosowanie postanowień Konwencji o wzajemnym uznawaniu oznakowania broni strzeleckiej z dnia 1 lipca 1969 r. (zwanej dalej „Konwencją z 1969 r.”)

Ponadto państwa członkowskie zapewniają, aby w przypadku transferu broni palnej lub jej istotnych komponentów pochodzących z zapasów rządowych do stałego użytku cywilnego zostały one opatrzone niepowtarzalnym oznakowaniem, jak określono w ust. 1, umożliwiającym identyfikację podmiotu przekazującego.

3.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające specyfikacje techniczne dotyczące oznakowania. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 20 ust. 2.

4.   Każde państwo członkowskie ustanawia system regulujący działalność sprzedawców i pośredników. System taki obejmuje co najmniej następujące środki:

5.   Państwa członkowskie zapewniają utworzenie i prowadzenie skomputeryzowanego, scentralizowanego lub zdecentralizowanego systemu rejestracji danych, gwarantującego upoważnionym organom dostęp do systemów rejestracji danych obejmujących każdą sztukę broni palnej objętej niniejszą dyrektywą. W takim systemie rejestracji danych zapisuje się wszystkie informacje dotyczące broni palnej konieczne w celu śledzenia i identyfikacji tej broni palnej, w tym:

Państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy zachowywały w systemie rejestracji danych rejestr dotyczący broni palnej i istotnych komponentów, łącznie z powiązanymi danymi osobowymi, przez okres 30 lat po zniszczeniu danej broni palnej lub danych istotnych komponentów.

Możliwość dostępu do rejestrów broni palnej i istotnych komponentów, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, oraz do powiązanych danych osobowych mają:

Państwa członkowskie zapewniają, aby dane osobowe były usuwane z systemów rejestracji danych po upływie okresów określonych w akapicie drugim i trzecim. Pozostaje to bez uszczerbku dla przypadków, gdy konkretne dane osobowe zostały przekazane organowi właściwemu do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania lub ścigania czynów zabronionych lub wykonywania kar i są wykorzystywane w tym konkretnym kontekście, lub innym organom właściwym do podobnych celów przewidzianych w prawie krajowym. W takich przypadkach przetwarzanie takich danych przez właściwe organy reguluje prawo krajowe danego państwa członkowskiego, z zachowaniem pełnej zgodności z prawem Unii, w szczególności przepisy dotyczące ochrony danych.

W okresie prowadzenia działalności sprzedawcy i pośrednicy zobowiązani są do prowadzenia ewidencji, w której zapisuje się każdą jednostkę broni palnej i każdy istotny komponent objęte zakresem stosowania niniejszej dyrektywy, które otrzymali lub zbyli, wraz ze szczegółowymi danymi umożliwiającymi identyfikację i śledzenie danej broni palnej lub danego istotnego komponentu, w szczególności typ, markę, model, kaliber i numer seryjny oraz imiona i nazwiska lub nazwy oraz adresy dostawców i osób nabywających je.

Po zakończeniu działalności sprzedawcy i pośrednicy przekazują tę ewidencję krajowym organom odpowiedzialnym za systemy rejestracji danych przewidziane w akapicie pierwszym.

Państwa członkowskie zapewniają, aby sprzedawcy i pośrednicy mający siedzibę na ich terytorium bez zbędnej zwłoki zgłaszali właściwym organom krajowym transakcje dotyczące broni palnej lub istotnych komponentów, aby sprzedawcy i pośrednicy posiadali połączenie elektroniczne z tymi organami do celów takiego zgłaszania oraz aby systemy rejestracji danych były aktualizowane natychmiast po otrzymaniu informacji dotyczących takich transakcji.

6.   Państwa członkowskie zapewniają, aby w każdej chwili każdą broń palną można było przyporządkować do jej właściciela.

1.   Bez uszczerbku dla art. 3, państwa członkowskie zezwalają na nabycie i posiadanie broni palnej wyłącznie osobom, które przedstawią ważną przyczynę i które:

2.   Państwa członkowskie muszą posiadać system monitorowania, z którego mogą korzystać stale lub okresowo, w celu zapewnienia, aby warunki udzielania pozwolenia ustanowione w prawie krajowym były spełniane przez cały okres obowiązywania pozwolenia, oraz, między innymi, aby odpowiednie informacje medyczne i psychologiczne były poddawane ocenie. Szczegółowe zasady ustanawia się zgodnie z prawem krajowym.

W przypadku gdy którykolwiek z warunków wydania pozwolenia przestaje być spełniony, państwa członkowskie cofają pozwolenie.

Państwa członkowskie nie mogą zabronić osobie zamieszkującej na ich terytorium posiadania broni palnej, która została nabyta w innym państwie członkowskim, chyba że zabraniają nabywania broni palnej tego samego typu na swoim terytorium.

3.   Państwa członkowskie zapewniają, aby pozwolenie na nabycie oraz pozwolenie na posiadanie broni palnej sklasyfikowanej w kategorii B zostało cofnięte, jeżeli stwierdzono, że osoba, której wydano pozwolenie, znajduje się w posiadaniu mechanizmu ładującego, który można dołączyć do samopowtarzalnej broni palnej centralnego zapłonu lub do powtarzalnej broni palnej centralnego zapłonu, który to mechanizm:

chyba że osobie tej wydano pozwolenie na podstawie art. 9 lub pozwolenie, które zostało potwierdzone, odnowione lub przedłużone na podstawie art. 10 ust. 5.

1.   Bez uszczerbku art. 2 ust. 2, państwa członkowskie przyjmują wszelkie właściwe środki, aby zakazać nabywania i posiadania broni palnej, istotnych komponentów i amunicji sklasyfikowanych w kategorii A. Państwa członkowskie zapewniają, aby ta broń palna, istotne komponenty i amunicja, które w sposób niezgodny z prawem znajdują się w posiadaniu z naruszeniem tego zakazu, zostały skonfiskowane.

2.   W celu ochrony bezpieczeństwa infrastruktury krytycznej, żeglugi handlowej, konwojów wysokiej wartości oraz ważnych obiektów, a także w celach obrony narodowej, celach edukacyjnych, kulturowych, badawczych i historycznych, oraz bez uszczerbku dla ust. 1, właściwe organy krajowe mogą wydawać, w indywidualnych, wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach, pozwolenia na broń palną, istotne komponenty i amunicję sklasyfikowane w kategorii A, jeżeli nie jest to sprzeczne z bezpieczeństwem publicznym lub porządkiem publicznym.

3.   Państwa członkowskie mogą w szczególnych indywidualnych, wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach zadecydować o wydawaniu kolekcjonerom pozwoleń na nabycie i posiadanie broni palnej, istotnych komponentów i amunicji sklasyfikowanych w kategorii A, pod warunkiem spełnienia rygorystycznych warunków w zakresie bezpieczeństwa, w tym wykazania przed właściwymi organami krajowymi, że przyjęto środki w celu wyeliminowania wszelkich zagrożeń dla bezpieczeństwa publicznego lub porządku publicznego oraz że dana broń palna, dane istotne komponenty i dana amunicja są przechowywane w sposób zapewniający poziom bezpieczeństwa proporcjonalny do zagrożeń związanych z nieuprawnionym dostępem do takich przedmiotów.

Państwa członkowskie zapewniają, aby kolekcjonerów, którym wydano pozwolenia zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu, można było zidentyfikować w systemie rejestracji danych, o którym mowa w art. 4. Tacy uprawnieni kolekcjonerzy są zobowiązani do prowadzenia ewidencji obejmującej wszelką posiadaną przez nich broń palną sklasyfikowaną w kategorii A oraz zapewnienia właściwym organom krajowym dostępu do tej ewidencji. Państwa członkowskie ustanawiają odpowiedni system monitorowania w odniesieniu do takich uprawnionych kolekcjonerów, biorąc pod uwagę wszystkie istotne czynniki.

4.   Państwa członkowskie mogą wydawać pozwolenia sprzedawcom lub pośrednikom, w ramach ich działalności zawodowej, na nabycie, wytwarzanie, pozbawianie cech użytkowych, naprawę, dostawę, transfer i posiadanie broni palnej, istotnych komponentów i amunicji sklasyfikowanych w kategorii A, jeżeli spełniają rygorystyczne warunki w zakresie bezpieczeństwa.

5.   Państwa członkowskie mogą wydawać pozwolenia muzeom na nabycie i posiadanie broni palnej, istotnych komponentów i amunicji sklasyfikowanych w kategorii A, jeżeli spełniają rygorystyczne warunki w zakresie bezpieczeństwa.

6.   Państwa członkowskie mogą wydawać pozwolenia strzelcom sportowym na nabycie i posiadanie samopowtarzalnej broni palnej sklasyfikowanej w kategorii A pkt 6 lub 7, jeżeli spełniają następujące warunki:

W odniesieniu do broni palnej sklasyfikowanej w kategorii A pkt 6 państwa członkowskie, które stosują system wojskowy oparty na poborze powszechnym i w których przez 50 ostatnich lat obowiązywał system transferu wojskowej broni palnej na rzecz osób opuszczających armię po wypełnieniu obowiązku wojskowego, mogą wydawać takim osobom, jako strzelcom sportowym, pozwolenia na zatrzymanie jednej jednostki broni palnej używanej w trakcie obowiązkowej służby wojskowej. Odpowiedni organ publiczny przekształca tę broń palną w samopowtarzalną broń palną i okresowo sprawdza, czy osoby posługujące się taką bronią palną nie stanowią zagrożenia dla bezpieczeństwa publicznego. Zastosowanie mają przepisy akapitu pierwszego lit. a), b) i c).

7.   Pozwolenia wydane na podstawie niniejszego artykułu podlegają okresowemu przeglądowi w odstępach nieprzekraczających pięciu lat.

1.   Nie można nabywać broni palnej sklasyfikowanej w kategorii B na terytorium państwa członkowskiego, chyba że to państwo członkowskie wyda w tym celu stosowne pozwolenie.

Pozwolenie tego rodzaju nie może zostać wydane osobie mającej miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim bez uprzedniej zgody tego państwa członkowskiego.

2.   Nie można posiadać broni palnej sklasyfikowanej w kategorii B na terytorium państwa członkowskiego, chyba że to państwo członkowskie wyda w tym celu stosowne pozwolenie. Jeżeli osoba, która uzyska takie pozwolenie, ma miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim, to państwo członkowskie zostaje stosownie poinformowane.

3.   Pozwolenie na nabycie oraz pozwolenie na posiadanie broni palnej sklasyfikowanej w kategorii B może przyjąć formę pojedynczej decyzji administracyjnej.

4.   Państwa członkowskie mogą rozważyć wydanie osobom, które spełniają wymogi konieczne do wydania pozwolenia na broń palną, wieloletniego zezwolenia na nabywanie i posiadanie wszelkiej broni wymagającej pozwolenia, bez uszczerbku dla:

Pozwolenie na posiadanie broni palnej podlega okresowemu przeglądowi w odstępach nieprzekraczających pięciu lat. Pozwolenie może zostać odnowione lub przedłużone, jeżeli warunki, na podstawie których zostało wydane, są nadal spełniane.

5.   Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o potwierdzeniu, odnowieniu lub przedłużeniu pozwoleń na samopowtarzalną broń palną sklasyfikowaną w kategorii A pkt 6, 7 lub 8 w odniesieniu do broni palnej, która była sklasyfikowana w kategorii B, oraz nabytą w sposób zgodny z prawem i zarejestrowaną przed dniem 13 czerwca 2017 r., z zastrzeżeniem pozostałych warunków określonych w niniejszej dyrektywie. Ponadto państwa członkowskie mogą zezwolić na nabycie takiej broni palnej przez inne osoby uprawnione przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszą dyrektywą.

6.   Państwa członkowskie ustanawiają przepisy w celu zapewnienia, aby osoby posiadające pozwolenie na broń palną kategorii B ważne na podstawie prawa krajowego w dniu 28 lipca 2008 r. nie musiały ubiegać się o zezwolenie lub pozwolenie na broń palną kategorii C lub D posiadaną przed tą datą. Jednak każdy transfer broni palnej kategorii C lub D podlega wymogowi uzyskania lub posiadania przez osobę otrzymującą transfer zezwolenia lub specjalnego upoważnienia do posiadania tej broni palnej zgodnie z prawem krajowym.

1.   Nie jest dozwolone posiadanie broni palnej sklasyfikowanej w kategorii C, chyba że jej posiadanie zostało ujęte w oświadczeniu przekazanym organom państwa członkowskiego, w którym znajduje się ta broń palna.

Państwa członkowskie mogą, w odniesieniu do broni palnej nabytej przed dniem 14 września 2018 r., zawiesić wymóg składania oświadczenia dotyczącego broni palnej sklasyfikowanej w kategorii C pkt 5, 6 lub 7 do dnia 14 marca 2021 r.

2.   Każdy sprzedawca lub osoba prywatna informuje organy państwa członkowskiego o każdym mającym miejsce na jego terytorium fakcie przekazania broni palnej lub dysponowania bronią palną, która została sklasyfikowana w kategorii C, podając dane szczegółowe, za pomocą których można zidentyfikować broń palną oraz osobę ją nabywającą. Jeśli nabywca takiej broni palnej ma miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim, nabywca broni oraz państwo członkowskie, na którego terytorium transakcja miała miejsce, informują zainteresowane państwo członkowskie o nabyciu broni.

3.   Jeżeli państwo członkowskie zakazuje nabywania i posiadania na swoim terytorium broni palnej sklasyfikowanej w kategoriach B lub C lub uzależnia jej nabycie i posiadanie od uzyskania pozwolenia, informuje o tym pozostałe państwa członkowskie, które umieszczają wyraźne oświadczenie na ten temat w każdej wydawanej przez siebie europejskiej karcie broni palnej dla ttakiej broni, zgodnie z art. 17 ust. 2.

1.   Zezwala się na przekazywanie broni palnej sklasyfikowanej w kategoriach A, B lub C osobie, która nie ma miejsca zamieszkania w danym państwie członkowskim, jeśli jest ono zgodne z wymogami przewidzianymi w art. 9, 10 i 11, w przypadku gdy:

2.   Państwa członkowskie mogą zezwolić na czasowe przekazanie broni palnej zgodnie z ustanowionymi przez siebie procedurami.

1.   Zasady dotyczące nabywania i posiadania amunicji muszą być takie same jak zasady dotyczące posiadania broni palnej, do której przeznaczona jest ta amunicja.

Na nabycie mechanizmów ładujących do samopowtarzalnej broni palnej centralnego zapłonu, które mogą pomieścić ponad 20 nabojów lub ponad 10 nabojów w przypadku długiej broni palnej, zezwala się jedynie osobom, którym wydano pozwolenie na podstawie art. 9 lub pozwolenie, które zostało potwierdzone, odnowione lub przedłużone na podstawie art. 10 ust. 5.

2.   Sprzedawcy i pośrednicy mogą odmówić zawarcia jakiejkolwiek transakcji nabycia amunicji scalonej lub komponentów amunicji, jeśli mają uzasadnione podejrzenia co do takiej transakcji z uwagi na jej charakter lub wielkość, oraz zgłaszają każdą próbę dokonania takiej transakcji właściwym organom.

1.   Państwa członkowskie przyjmują środki w celu zapewnienia, aby urządzenia z uchwytem na nabój, które są przeznaczone wyłącznie do strzelania ślepymi nabojami, do wystrzeliwania substancji drażniących i innych substancji czynnych lub do strzelania pirotechnicznymi nabojami sygnalizacyjnymi, nie mogły być przerobione w celu miotania śrutu, kuli lub pocisku w wyniku działania palnego materiału miotającego.

2.   Państwa członkowskie klasyfikują jako broń palną urządzenia z uchwytem na nabój, które są przeznaczone wyłącznie do strzelania ślepymi nabojami, do wystrzeliwania substancji drażniących i innych substancji czynnych lub do strzelania pirotechnicznymi nabojami sygnalizacyjnymi i które mogą być przerobione w celu miotania śrutu, kuli lub pocisku w wyniku działania palnego materiału miotającego.

3.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające specyfikacje techniczne dotyczące broni alarmowej i sygnałowej wytworzonej w Unii lub przywiezionej do Unii począwszy od dnia 14 września 2018 r. w celu zapewnienia, aby nie było możliwe przerabianie jej w celu miotania śrutu, kuli lub pocisku w wyniku działania palnego materiału miotającego. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 20 ust. 2.

1.   Państwa członkowskie zapewniają weryfikację przez właściwy organ pozbawiania broni palnej cech użytkowych w celu zapewnienia, aby w wyniku modyfikacji dokonanych w broni palnej wszystkie jej istotne komponenty zostały trwale pozbawione możliwości funkcjonowania i aby niemożliwe było ich usunięcie, zastąpienie lub modyfikacja, w sposób który pozwalałby na przywrócenie w jakikolwiek sposób cech użytkowych broni palnej. Państwa członkowskie zapewniają, w ramach tej weryfikacji, wydanie świadectwa z zapisem poświadczającym, że broń palna została pozbawiona cech użytkowych, oraz naniesienie w tym celu na broni palnej wyraźnie widocznego oznakowania.

2.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze ustanawiające normy i techniki pozbawiania broni palnej cech użytkowych w celu zapewnienia, aby wszystkie istotne komponenty broni palnej zostały trwale pozbawione możliwości funkcjonowania i niemożliwe było ich usunięcie, zastąpienie lub modyfikacja, w sposób, który pozwalałby na przywrócenie w jakikolwiek sposób cech użytkowych broni palnej. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 20 ust. 2.

3.   Akty wykonawcze, o których mowa w ust. 2, nie mają zastosowania do broni palnej pozbawionej cech użytkowych przed datą rozpoczęcia stosowania tych aktów wykonawczych, chyba że ta broń palna jest przedmiotem transferu do innego państwa członkowskiego lub jest wprowadzona do obrotu po tej dacie.

4.   Państwa członkowskie mogą powiadomić Komisję w ciągu dwóch miesięcy od dnia 13 czerwca 2017 r. o swoich krajowych normach i technikach pozbawiania broni palnej cech użytkowych stosowanych przed dniem 8 kwietnia 2016 r., wraz z uzasadnieniem, z jakich powodów poziom bezpieczeństwa zapewniany przez te krajowe normy i techniki pozbawiania broni palnej cech użytkowych jest równoważny poziomowi zapewnianemu przez specyfikacje techniczne pozbawiania broni palnej cech użytkowych określone w załączniku I do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2403 (20) mającego zastosowanie w dniu 8 kwietnia 2016 r.

5.   Gdy państwa członkowskie powiadomią Komisję zgodnie z ust. 4, Komisja może najpóźniej w terminie 12 miesięcy po tym powiadomieniu przyjąć akty wykonawcze, w których decyduje, czy krajowe normy i techniki pozbawiania broni palnej cech użytkowych, których dotyczy powiadomienie, zapewniają pozbawienie broni palnej cech użytkowych z zachowaniem poziomu bezpieczeństwa równoważnego poziomowi zapewnionemu przez specyfikacje techniczne pozbawiania broni palnej cech użytkowych określone w załączniku I do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2403 mającym zastosowanie w dniu 8 kwietnia 2016 r. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 20 ust. 2.

6.   Do dnia rozpoczęcia stosowania aktów wykonawczych, o których mowa w ust. 5, każda broń palna pozbawiona cech użytkowych zgodnie z krajowymi normami i technikami pozbawiania broni palnej cech użytkowych stosowanymi przed dniem 8 kwietnia 2016 r., gdy jest ona przedmiotem transferu do innego państwa członkowskiego lub jest wprowadzana do obrotu, musi być zgodna ze specyfikacjami technicznymi pozbawiania broni palnej cech użytkowych określonymi w załączniku I do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2403.

7.   Broń palną pozbawioną cech użytkowych przed dniem 8 kwietnia 2016 r. zgodnie z krajowymi normami i technikami pozbawiania broni palnej cech użytkowych, co do których uznano, że zapewniają one poziom bezpieczeństwa równoważny poziomowi zapewnianemu przez specyfikacje techniczne pozbawiania broni palnej cech użytkowych określone w załączniku I do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2403 mającym zastosowanie w dniu 8 kwietnia 2016 r., uznaje się za broń palną pozbawioną cech użytkowych, w tym również w przypadku, gdy jest ona przedmiotem transferu do innego państwa członkowskiego lub jest wprowadzana do obrotu po dniu rozpoczęcia stosowania aktów wykonawczych, o których mowa w ust. 5.

1.   Bez uszczerbku dla art. 17, broń palna może być przedmiotem transferu z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego wyłącznie zgodnie z procedurą przewidzianą w niniejszym artykule. Procedura ta ma zastosowanie również do transferu broni palnej w wyniku sprzedaży na podstawie umowy zawartej na odległość w rozumieniu art. 2 pkt 7 dyrektywy 2011/83/UE.

2.   W przypadku gdy broń palna ma zostać przewieziona do innego państwa członkowskiego, zainteresowana osoba, przed dokonaniem transferu, przedstawia następujące dane szczegółowe państwu członkowskiemu, w którym znajduje się taka broń palna:

Informacje określone w lit. e) i f) nie muszą być przedstawiane, w przypadku gdy transfer ma miejsce między pośrednikami.

Państwo członkowskie bada warunki, na jakich ma zostać dokonany transfer broni palnej, w szczególności w odniesieniu do bezpieczeństwa.

W przypadku gdy państwo członkowskie zezwala na taki transfer, wydaje ono licencję uwzględniającą wszystkie dane szczegółowe określone w akapicie pierwszym. Licencja taka towarzyszy broni palnej do chwili jej dostarczenia do miejsca przeznaczenia. Licencja ta jest przedstawiana na każde żądanie organów państw członkowskich.

3.   W przypadku transferu broni palnej innej niż broń wojskowa, wyłączonej z zakresu zastosowania niniejszej dyrektywy zgodnie z art. 2 ust. 2, każde państwo członkowskie może przyznać sprzedawcom prawo dokonywania transferów broni palnej z jego terytorium do sprzedawcy mającego siedzibę w innym państwie członkowskim bez wcześniejszego pozwolenia, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu. W tym celu wydaje ono pozwolenie ważne nie dłużej niż przez okres trzech lat, które może zostać w każdym momencie zawieszone bądź wycofane na podstawie uzasadnionej decyzji. Dokument odwołujący się do tego pozwolenia musi towarzyszyć przesyłce broni palnej do chwili jej dotarcia do miejsca przeznaczenia. Dokument ten jest przedstawiany na każde żądanie organów państw członkowskich.

Przed datą transferu sprzedawca przekazuje organom państwa członkowskiego, z którego ma być dokonany transfer, wszystkie informacje szczegółowe wymienione w ust. 2 akapit pierwszy. Organy te prowadzą kontrole, w razie potrzeby na miejscu, celem sprawdzenia zgodności informacji przekazanych przez sprzedawcę z rzeczywistym charakterem transferu. Sprzedawca przekazuje informacje w okresie dającym wystarczająco dużo czasu.

4.   Każde państwo członkowskie dostarcza pozostałym państwom członkowskim wykaz broni palnej, której transfer na jego terytorium jest możliwy bez konieczności wcześniejszego uzyskania pozwolenia.

Wykazy te są przekazywane sprzedawcom, którzy uzyskali zgodę na transfer broni palnej bez uprzedniego pozwolenia zgodnie z procedurą przewidzianą w ust. 3.

1.   Jeżeli nie stosuje się procedury przewidzianej w art. 16, posiadanie broni palnej w trakcie podróży przez dwa lub więcej państw członkowskich jest niedozwolone, chyba że osoba podróżująca uzyska pozwolenie każdego z tych państw członkowskich.

Państwa członkowskie mogą wydać takie pozwolenie na jedną lub więcej podróży maksymalnie na okres jednego roku, z możliwością jego odnowienia. Pozwolenia takie wpisuje się do europejskiej karty broni palnej, którą osoba podróżująca przedstawia na każde żądanie organów państw członkowskich.

2.   Niezależnie od ust. 1 myśliwi oraz uczestnicy rekonstrukcji historycznych, w odniesieniu do broni palnej sklasyfikowanej w kategorii C, oraz strzelcy sportowi, w odniesieniu do broni palnej skwalifikowanej w kategorii B lub C oraz broni palnej sklasyfikowanej w kategorii A, dla której wydano pozwolenie na podstawie art. 9 ust. 6 lub w odniesieniu do której potwierdzono, odnowiono lub przedłużono pozwolenie na podstawie art. 10 ust. 5, mogą bez uprzedniego pozwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 2, być w posiadaniu jednej lub większej liczby jednostek broni palnej w czasie podróży przez dwa lub większą liczbę państw członkowskich w celu wykonywania swej działalności, pod warunkiem że:

Państwa członkowskie nie mogą uzależniać uznania europejskiej karty broni palnej od uiszczenia jakichkolwiek opłat.

Odstępstwo, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, nie ma jednak zastosowania do podróży do państwa członkowskiego, które zgodnie z art. 11 ust. 3 zabrania nabywania i posiadania danej broni palnej albo wymaga w tym celu uzyskania pozwolenia. W takim przypadku do europejskiej karty broni palnej wpisuje się wyraźne oświadczenie. Państwa członkowskie mogą odmówić zastosowania tego odstępstwa w przypadku broni palnej sklasyfikowanej w kategorii A, na którą wydano pozwolenie na podstawie art. 9 ust. 6 lub w odniesieniu do której potwierdzono, odnowiono lub przedłużono pozwolenie na podstawie art. 10 ust. 5.

W kontekście sprawozdania określonego w art. 24 Komisja, po konsultacji z państwami członkowskimi, ocenia również rezultaty stosowania akapitu trzeciego, w szczególności w odniesieniu do porządku publicznego oraz bezpieczeństwa publicznego.

3.   Na podstawie umów dotyczących wzajemnego uznawania dokumentów krajowych, dwa lub więcej państw członkowskich może określić bardziej elastyczne niż określone w niniejszym artykule zasady dotyczące przepływu broni palnej na ich terytorium.

1.   Każde państwo członkowskie przekazuje wszelkie przydatne informacje znajdujące się w jego posiadaniu, dotyczące docelowych transferów broni palnej do państwa członkowskiego, na którego terytorium został dokonany taki transfer.

2.   Wszelkie informacje, które państwo członkowskie otrzymuje w drodze procedur przewidzianych w art. 16 dla transferu broni palnej oraz w art. 10 ust. 2 i art. 11 ust. 2 dla nabywania i posiadania broni palnej przez osoby nieposiadające miejsca zamieszkania, są przekazywane, nie później niż w momencie dokonywania transferu, państwom członkowskim będącym miejscami przeznaczenia oraz, w stosownych przypadkach, nie później niż w chwili dokonywania transferu, państwom członkowskim, przez które dokonuje się tranzyt.

3.   W celu skutecznego zastosowania niniejszej dyrektywy państwa członkowskie dokonują regularnej wymiany informacji w ramach grupy kontaktowej ustanowionej na mocy art. 13 ust. 3 dyrektywy 91/477/EWG. Państwa członkowskie powiadamiają się wzajemnie oraz Komisję o organach odpowiedzialnych za przekazywanie i otrzymywanie informacji oraz za wypełnianie obowiązków określonych w art. 16 ust. 4 niniejszej dyrektywy.

4.   Właściwe organy państw członkowskich wymieniają się drogą elektroniczną informacjami o wydanych pozwoleniach na transfer broni palnej do innego państwa członkowskiego oraz informacjami o odmowach wydania pozwolenia przewidzianych w art. 9 i 10, ze względów bezpieczeństwa lub z powodów związanych z wiarygodnością danej osoby.

5.   Komisja zapewnia system wymiany informacji, o których mowa w niniejszym artykule.

Komisja przyjmuje akty delegowane zgodnie z art. 19 w celu uzupełnienia niniejszej dyrektywy poprzez określenie szczegółowych zasad systematycznej wymiany informacji drogą elektroniczną.

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 18 ust. 5, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia 13 czerwca 2017 r.

3.   Przekazanie uprawnień, o których mowa w art. 18 ust. 5, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

5.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 18 ust. 5 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

1.   Komisję wspomaga komitet. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

1.   Państwa członkowskie wzmacniają kontrole posiadania broni na zewnętrznych granicach Unii. W szczególności zapewniają, by osoby podróżujące z państw trzecich i zamierzające udać się do innego państwa członkowskiego stosowały się do art. 17.

2.   Niniejsza dyrektywa nie wyklucza przeprowadzania kontroli przez państwa członkowskie lub przez przewoźnika w momencie załadunku środka transportu.

3.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o sposobie, w jaki przeprowadzane są kontrole, o których mowa w ust. 1 i 2. Komisja gromadzi te informacje i udostępnia je wszystkim państwom członkowskim.

4.   Państwa członkowskie notyfikują Komisji przepisy prawa krajowego, włącznie ze zmianami dotyczącymi nabywania i posiadania broni, w przypadku gdy prawo krajowe jest bardziej surowe niż minimalna norma, jaką zobowiązane są przyjąć. Komisja przekazuje takie informacje pozostałym państwom członkowskim.