a)

Artykuł 6 ust. 4 dyrektywy Rady 96/53/WE z dnia 25 lipca 1996 r. ustanawiającej dla niektórych pojazdów drogowych poruszających się na terytorium Wspólnoty maksymalne dopuszczalne wymiary w ruchu krajowym i międzynarodowym oraz maksymalne dopuszczalne obciążenia w ruchu międzynarodowym (1), który stanowi, że pojazdy mogą podlegać: kontrolom wyrywkowym w zakresie wspólnych norm ciężaru; kontrolom w zakresie wspólnych norm wymiarów jedynie w przypadku podejrzenia niezgodności z jej przepisami;

b)

artykuł 3 ust. 2 dyrektywy Rady 96/96/WE z dnia 20 grudnia 1996 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących badań przydatności do ruchu drogowego pojazdów silnikowych i ich przyczep (2), który stanowi, że każde państwo członkowskie uznaje dowód zaliczenia przez pojazd badania technicznego wystawiony w innym państwie członkowskim; ten akt uznania oznacza, że weryfikacja przez organy krajowe może być przeprowadzona w dowolnym miejscu na ich terytorium;

c)

artykuł 2 ust. 2 dyrektywy 2006/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 stycznia 2006 r. w sprawie użytkowania pojazdów najmowanych bez kierowców w celu przewozu drogowego rzeczy (3), który stanowi, że dowód zgodności z dyrektywą stanowią określone dokumenty, które muszą znajdować się w wynajętym pojeździe, tzn. umowa najmu i umowa o pracę kierowcy;

d)

artykuł 3 ust. 3, 4 i 5 dyrektywy Rady 76/135/EWG z dnia 20 stycznia 1976 r. w sprawie wzajemnego uznawania świadectw zdolności żeglugowej statków żeglugi śródlądowej (4), który stanowi, że świadectwo zdolności żeglugowej, świadectwa oraz pozwolenia muszą być okazywane na żądanie władz krajowych;

e)

artykuł 17 ust. 1 dyrektywy Rady 82/714/EWG z dnia 4 października 1982 r. ustanawiającej wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej (5), który stanowi, że państwa członkowskie mogą w dowolnym czasie skontrolować, czy statek posiada ważne świadectwo zgodne z dyrektywą.

a)

Artykuły 14 i 15 rozporządzenia Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem (6), które dają każdemu upoważnionemu urzędnikowi kontroli prawo do weryfikacji i kontroli biletu transportowego, zezwolenia lub dokumentu kontrolnego przewidzianego w tym rozporządzeniu;

b)

artykuł 18 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (7), który daje państwom członkowskim prawo do przyjmowania środków obejmujących, między innymi, organizację, procedury i środki systemu kontroli w celu zapewnienia zgodności z przepisami rozporządzenia;

c)

artykuł 19 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (8), który daje państwom członkowskim prawo do przyjmowania środków obejmujących, między innymi, organizację, procedury i środki przeprowadzania kontroli w celu zapewnienia zgodności urządzeń z przepisami rozporządzenia;

d)

artykuł 5 ust. 4 rozporządzenia Rady (EWG) nr 881/92 z dnia 26 marca 1992 r. w sprawie dostępu do rynku drogowych przewozów rzeczy we Wspólnocie, na lub z terytorium państwa członkowskiego lub w tranzycie przez jedno lub więcej państw członkowskich (9), który stanowi, że poświadczone za zgodność z oryginałem kopie licencji wspólnotowej przechowywane są w pojazdach i muszą być okazywane na każde żądanie upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych.

a)

Kontrole praw jazdy osób prowadzących pojazdy do przewozu towarów i osób

b)

Kontrole odnoszące się do środków transportu towarów niebezpiecznych, w szczególności:

c)

Kontrole odnoszące się do środków transportu szybko psujących się artykułów żywnościowych, w szczególności: