Sprawa C‑150/03 P

Chantal Hectors

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu

Odwołanie – Urzędnicy – Członkowie personelu tymczasowego przy grupach politycznych Parlamentu Europejskiego – Zatrudnienie – Odrzucenie kandydatury – Uzasadnienie – Wymóg odpowiedniego uzasadnienia

Streszczenie wyroku

1.        Urzędnicy – Decyzja niekorzystna – Zatrudnienie członka personelu tymczasowego przez grupę polityczną Parlamentu – Odrzucenie kandydatury – Obowiązek uzasadnienia najpóźniej na etapie oddalenia zażalenia – Zakres

(regulamin pracowniczy, art. 25 akapit 2)

2.        Urzędnicy – Skarga – Skarga o odszkodowanie – Brak w skardze wyliczenia szkody i uzasadnienia tego braku – Niedopuszczalność

(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 44 § 1)

1.        Obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego oraz – w odniesieniu do decyzji wydanej w następstwie zażalenia – obowiązek, o którym mowa w art. 90 ust. 2 akapit drugi tegoż regulaminu mają na celu, po pierwsze, dostarczenie zainteresowanemu wystarczającej informacji dla umożliwienia mu oceny zasadności decyzji i wniesienia do sądu skargi kwestionującej zgodność tej decyzji z prawem oraz, po drugie, umożliwienie sądowi sprawowania kontroli decyzji.

W sytuacji przyjęcia decyzji dokonującej wyboru między kilkoma kandydatami organ powołujący lub per analogiam organ upoważniony do zawarcia umowy ma obowiązek jej uzasadnienia, przynajmniej na etapie oddalenia zażalenia wniesionego przez odrzuconego kandydata na decyzję odrzucającą jego kandydaturę lub na decyzję o powołaniu innego kandydata. Zakres owego obowiązku uzasadnienia musi być oceniony w kontekście konkretnych okoliczności danego przypadku.

Jeżeli chodzi o zatrudnienie członka personelu tymczasowego przez grupę polityczną Parlamentu, w przypadku gdy kompetentny organ – którego decyzja, oparta co do zasady na subiektywnej ocenie, oparta była także na obiektywnych danych, tj. na porównaniu akt osobowych kandydatów z wymaganymi kwalifikacjami oraz na uwzględnieniu propozycji komisji konkursowej opartej na wynikach egzaminów kwalifikacyjnych – nie podzielił opinii komisji konkursowej, a tym samym odstąpił od przestrzegania kolejności opartej na wynikach egzaminów, podanej do wiadomości skarżącego, należy stwierdzić, że ogólne uzasadnienie lub uzasadnienie stanowiące zwykłe powołanie się na prawidłowość postępowania naboru nie pozwala zainteresowanemu na poznanie powodów pominięcia jego kandydatury.

(por. pkt 39–41, 44 i 46)

2.        Jeżeli chodzi o szkodę majątkową podnoszoną w uzasadnieniu wniosku o odszkodowanie, należy stwierdzić, że w pewnych szczególnych przypadkach – w szczególności wtedy, gdy trudne jest wyliczenie tej szkody – nie jest konieczne określanie w skardze dokładnego jej rozmiaru ani wyliczanie kwoty żądanego odszkodowania.

Jednakże skarga winna zostać odrzucona jako niedopuszczalna, jeśli skarżący nie udowodnił ani nawet nie podniósł istnienia szczególnych okoliczności uzasadniających brak wyliczenia w skardze szkody, której naprawienia się domaga.

(por. pkt 62)

WYROK TRYBUNAŁU (druga izba)

z dnia 23 września 2004 r.(*)

Odwołanie – Urzędnicy – Pracownicy tymczasowi przy grupach politycznych Parlamentu Europejskiego – Rekrutacja – Odrzucenie kandydatury – Uzasadnienie – Wymóg szczególnego uzasadnienia

W sprawie C‑150/03 P

mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 Statutu Trybunału Sprawiedliwości,

wniesione w dniu 31 marca 2003 r.,

Chantal Hectors, zamieszkała w Mont‑sur‑Rolle (Szwajcaria), reprezentowana przez G. Vandersandena oraz L. Levi, avocats, z adresem do doręczeń w Luksemburgu,

wnosząca odwołanie,

w której drugą stroną postępowania jest:

Parlament Europejski, reprezentowany przez H. von Hertzena oraz J. F. de Wachtera, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu,

strona pozwana w pierwszej instancji,

TRYBUNAŁ (druga izba),

w składzie C. W. A. Timmermans, prezes izby, C. Gulmann, J.‑P. Puissochet (sprawozdawca), J. N. Cunha Rodrigues i N. Colneric, sędziowie,

rzecznik generalny: D. Ruiz‑Jarabo Colomer,

sekretarz: M. Mugica Arzamendi, główny administrator,

rozważywszy uwagi przedstawione przez strony,

po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 11 marca 2004 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W odwołaniu Ch. Hectors wnosi o uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 23 stycznia 2003 r. w sprawie T‑181/01 Chantal Hectors przeciwko Parlamentowi Europejskiemu, RecFP str. I‑A‑19 i II‑103 (zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”), którym Sąd ten oddalił jej skargę zmierzającą, po pierwsze, do uchylenia decyzji organu uprawnionego do zawierania umów o pracę (zwanego dalej „organem zatrudniającym”), dotyczącej mianowania pana B. na stanowisko administratora języka niderlandzkiego przy grupie Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów (zwanych dalej „grupą PPE‑DE”) i odrzucającej kandydaturę wnoszącej odwołanie na to stanowisko, a także decyzji dotyczącej oddalenia wniesionego przez nią zażalenia (zwanej dalej „sporną decyzją”), oraz, po drugie, do zasądzenia na jej rzecz odszkodowania od Parlamentu.

 Ramy prawne

2        Zgodnie z art. 2 warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (zwanych dalej „WZIP”):

„Do celów niniejszych warunków zatrudnienia przez »pracownika tymczasowego« rozumie się:

[…]

c)      pracownika zatrudnionego do pomocy osobie pełniącej urząd przewidziany w traktatach ustanawiających Wspólnoty lub Traktacie ustanawiającym jedną Radę i jedną Komisję Wspólnot Europejskich, lub [do pomocy] wyłonion[emu] w drodze wyborów przewodnicząc[emu] jednej z instytucji lub jednego z organów Wspólnot, bądź przewodniczącemu jednej z grup politycznych Parlamentu Europejskiego[, który to przewodniczący nie jest wybierany spośród urzędników Wspólnot];

[…]”.

3        Artykuł 11 WZIP wskazuje między innymi, iż art. 11–26 regulaminu pracowniczego dotyczące praw i obowiązków urzędników Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) są stosowane na zasadzie analogii do pracowników tymczasowych oraz że decyzje indywidualne odnoszące się do nich są ogłaszane na warunkach przewidzianych w art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego.

4        Wewnętrzny regulamin dotyczący rekrutacji urzędników i innych pracowników oraz przejścia pomiędzy kategoriami lub grupami, przyjęty przez Prezydium Parlamentu w dniu 15 marca 1989 r. (zwany dalej „regulaminem z dnia 15 marca 1989 r.”.), stanowi między innymi:

„ROZDZIAŁ II PRACOWNICY TYMCZASOWI

[…]

Artykuł 8

Pracownicy tymczasowi zatrudniani przy grupie politycznej są rekrutowani na podstawie propozycji »komisji ad hoc«, która jest powoływana przez organ zatrudniający i w skład której wchodzi jeden członek wyznaczony przez komitet pracowniczy.

Artykuł 9

Ogłoszenia o konkursie na wolne stanowisko przy grupie politycznej są publikowane w ramach instytucji oraz poza nią. Po zapoznaniu się z aktami kandydata i na podstawie kryteriów przyjętych z zachowaniem przepisów regulaminu przez daną grupę polityczną celem określenia stanowiska do obsadzenia »komisja ad hoc« sporządza listę kandydatów, którzy spełniają warunki kwalifikacyjne określone w ogłoszeniu o konkursie na wolne stanowisko. Lista ta jest przekazywana organowi zatrudniającemu”.

5        Zgodnie z pkt 5 i 6 dokumentu Sekretariatu Generalnego grupy PPE‑DE z lutego 2000 r., zatytułowanego „Procedura rekrutacji pracowników” (zwanego dalej „dokumentem dotyczącym procedury rekrutacyjnej PPE‑DE”):

„5.      Przeprowadzenie procedury rekrutacji należy do komisji konkursowej, składającej się z przewodniczącego, którym zazwyczaj jest szef danej służby, oraz z co najmniej dwóch innych członków sekretariatu grupy, których grupa zaszeregowania jest równa lub wyższa od grupy, na którą ma zostać mianowany kandydat, oraz z przedstawiciela komitetu pracowniczego grupy i przedstawiciela komitetu pracowniczego Parlamentu. Przewodniczący komisji konkursowej jest odpowiedzialny za przestrzeganie procedury opisanej w załącznikach. Komisja konkursowa przeprowadzi zgodnie z załącznikami egzaminy pisemne i ustne, określi minimalny wynik dla uzyskania pozytywnej oceny z testów, liczbę kandydatów, którzy umieszczeni zostaną na liście [odpowiednich kandydatów], a także czas obowiązywania tej listy.

6.      We wszystkich przypadkach, gdy miała miejsce zwykła i kompletna procedura, komisja konkursowa przekazuje prezydium grupy listę kandydatów, którzy uzyskali pozytywny wynik w konkursie, a także liczbę uzyskanych punktów. W przypadku gdy ma zostać obsadzone tylko jedno [wolne] stanowisko, prezydium wybiera jednego spośród trzech kandydatów na liście. Jeżeli mają zostać obsadzone dwa stanowiska, prezydium dokonuje wyboru spośród pięciu pierwszych kandydatów”.

 Okoliczności powstania sporu

6        Okoliczności powstania sporu zostały przedstawione w pkt 5–16 zaskarżonego wyroku w następujący sposób:

„5      Ogłoszenie o konkursie na wolne miejsce na stanowisku pracownika tymczasowego języka niderlandzkiego zostało opublikowane przez grupę PPE‑DE w zbiorze ogłoszeń o rekrutacji Parlamentu nr 14/2000, dotyczącym okresu od dnia 29 maja do dnia 14 czerwca 2000 r.

6      Zgodnie z ogłoszeniem o konkursie na wolne miejsce na to stanowisko:

»Organ właściwy w sprawie mianowania postanowił wszcząć postępowanie konkursowe na stanowisko administratora lub asystenta administratora (K/M) języka niderlandzkiego kategorii A8 lub A7/A6 (pracownik tymczasowy).

[…]

Rodzaj obowiązków:

Kompetentny urzędnik zobowiązany do wykonywania pod nadzorem swych zwierzchników zadań koncepcyjnych i biurowych związanych z działalnością grupy PPE‑DE. Zadania te wymagają umiejętności pracy w grupie.

Wymagane kwalifikacje i doświadczenie:

–        studia uniwersyteckie potwierdzone dyplomem lub doświadczenie zawodowe zapewniające równoważny poziom;

–        bardzo dobra znajomość struktury instytucjonalnej oraz działalności Unii Europejskiej;

–        umiejętność wykonywania na podstawie ogólnych poleceń prac koncepcyjnych, analitycznych i syntetycznych;

–        gruntowna znajomość jednego z języków oficjalnych Unii Europejskiej, a także dobra znajomość innego z tych języków.

Szczególne kwalifikacje:

Z powodów funkcjonalnych wymagana jest:

–        gruntowna znajomość języka niderlandzkiego oraz dobra znajomość języka niemieckiego i francuskiego lub angielskiego; znajomość innych języków wspólnotowych również będzie brana pod uwagę;

–        dobra znajomość struktury i działalności instytucji UE;

–        znajomość i rozeznanie w założeniach programowych i działalności grupy PPE‑DE oraz polityki wspólnotowej; mile widziana będzie znajomość polityki rolnej UE lub doświadczenie zawodowe w tym sektorze;

–        udokumentowane dwuletnie doświadczenie jest podstawą do zatrudnienia w grupie zaszeregowania A7/A6«.

7      Ogłoszenie o konkursie na wolne miejsce na to stanowisko zostało opublikowane również w wielu niderlandzkojęzycznych czasopismach.

8      Pismem z dnia 21 czerwca 2000 r. wnosząca odwołanie przedstawiła swoją kandydaturę na sporne stanowisko, jej podanie zostało uznane za dopuszczalne.

9      Wnosząca odwołanie brała udział w egzaminach pisemnych w dniu 9 października 2000 r., a następnie w dniu 19 października 2000 r. w egzaminach ustnych.

10      Przewidziana w art. 8 regulaminu z dnia 15 marca 1989 r. komisja ad hoc, działając w charakterze komisji konkursowej, o której mowa w pkt 5 dokumentu dotyczącego procedury rekrutacyjnej PPE‑DE, wydała w dniu 19 października 2000 r. raport dotyczący obsadzenia spornego stanowiska. Zgodnie z tym raportem:

»Sporządzenie listy odpowiednich kandydatów

Po zakończeniu swojej pracy [komisja konkursowa] podjęła decyzję o umieszczeniu na liście [odpowiednich kandydatów] nazwisk następujących kandydatów:

–        pani Hectors Chantal (83,50 pkt)

–        pani L. (73,50 pkt)

–        pana B. (65,25 pkt)

Zgodnie z przepisami art. 9 [regulaminu z dnia 15 marca 1989 r.] decyzja o wyborze kandydata na określone stanowisko należy do organu uprawnionego do zawierania umów o pracę z pracownikami tymczasowymi grupy Europejskiej Partii Ludowej i Europejskich Demokratów«.

11      W dniu 7 listopada 2000 r. każdy z trzech wybranych kandydatów odbył rozmowę z czterema członkami niderlandzkiej delegacji grupy PPE‑DE.

12      W dniu 22 listopada 2000 r. przewodniczący komisji konkursowej poinformował wnoszącą odwołanie, iż znajduje się ona na liście odpowiednich kandydatów.

13      Nie otrzymawszy informacji o dalszym przebiegu procedury rekrutacyjnej, wnosząca odwołanie wystosowała w dniu 16 stycznia 2001 r. pismo do przewodniczącego komisji konkursowej.

14      Pismem z dnia 31 stycznia 2001 r. przewodniczący komisji konkursowej poinformował wnoszącą odwołanie o wyborze pana B. W piśmie tym stwierdzono ponadto, iż:

»Z egzaminu ustnego i pisemnego w dniach 9 i 19 października otrzymała Pani 83,5 pkt (na 100 możliwych). W ten sposób znalazła się Pani na pierwszym miejscu na liście [odpowiednich kandydatów].

Zgodnie z procedurą komisja konkursowa przekazała prezydium grupy nazwiska trzech najwyżej plasujących się kandydatów: Prezydium zadecydowało w wyżej przedstawiony sposób.

Do Pani wiadomości poniżej cytuję następujący przepis:

Zgodnie z art. 9 [regulaminu z dnia 15 marca 1989 r.] decyzja o wyborze kandydata na określone stanowisko należy do organu grupy Europejskiej Partii Ludowej i Europejskich Demokratów uprawnionego do zawierania umów o pracę z pracownikami tymczasowymi«.

15      W dniu 11 kwietnia 2001 r. wnosząca odwołanie wniosła zażalenie na decyzję dotyczącą, z jednej strony, mianowania pana B. oraz, z drugiej strony, odrzucenia jej kandydatury. W zażaleniu podniesione zostało w szczególności:

»Pismem z dnia 31 stycznia 2001 r. przewodniczący [komisji konkursowej] poinformował mnie o tym, iż [komisja konkursowa] umieściła mnie na pierwszym miejscu według osiągniętych wyników na liście wybranych kandydatów (z 83,5 pkt na 100 możliwych), jednakże [grupa] PPE‑DE mianowała pana [B.] na wolne stanowisko. Decyzja ta nie została umotywowana, jak również nie podaje ona powodów, dla których nie jest ona zgodna z ustaloną na podstawie wyników kolejnością.

Wydaje mi się, że w sytuacji gdy organ właściwy w sprawie mianowań zadecyduje o przeprowadzeniu postępowania konkursowego w celu rekrutacji pracownika na określone stanowisko, nawet jeśli chodzi o pracę tymczasową, utrwalone orzecznictwo Sądu Pierwszej Instancji wskazuje, że organ właściwy w sprawie mianowań ma obowiązek przestrzegania wyników konkursu, a także kolejności ustalonej [przez komisję konkursową] na podstawie wyników, chyba że wyjątkowe należycie umotywowane okoliczności zezwalają na postępowanie w inny sposób«.

16      Pismem z dnia 28 maja 2001 r. przewodniczący grupy PPE‑DE oddalił to zażalenie. W piśmie tym stwierdził on między innymi, iż:

»Zapoznałem się ze wszystkimi Pani uwagami i obserwacjami, niemniej jednak odwołuję się do [art.] 30 regulaminu pracowniczego, który stanowi, iż organ właściwy w sprawie mianowań ustanawia dla każdego konkursu komisję konkursową. Komisja konkursowa sporządza listę odpowiednich kandydatów, natomiast to do organu właściwego w sprawie mianowań należy wybór kandydata lub kandydatów na wolne stanowisko. A zatem [organ właściwy w sprawie mianowań] nie ma obowiązku przestrzegania kolejności na liście odpowiednich kandydatów.

W takich okolicznościach, jak sama Pani rozumie, jej zażalenie należy oddalić«.

 Skarga do Sądu i zaskarżony wyrok

7        Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 6 sierpnia 2001 r. Ch. Hectors wniosła skargę zmierzającą do uchylenia spornych decyzji.

8        Na poparcie swojej skargi o uchylenie wnosząca odwołanie powołała zarzut formalny oparty na naruszeniu obowiązku uzasadnienia, a także cztery zarzuty merytoryczne oparte, po pierwsze, na oczywistym błędzie w ocenie i naruszeniu prawa, naruszeniu interesu służby oraz naruszeniu art. 12 WZIP, po drugie, naruszeniu art. 29 i 30 regulaminu pracowniczego, naruszeniu ogłoszenia o konkursie na wolne stanowisko oraz naruszeniu zasady patere legem quam ipse fecisti, po trzecie, naruszeniu zasady równego traktowania mężczyzn i kobiet oraz, po czwarte, naruszeniu zasady należytej staranności. Ponadto wnosząca odwołanie podniosła, iż owe zachowania sprzeczne z prawem wyrządziły jej szkodę materialną i krzywdę moralną, oraz że stanowią one liczne uchybienia uzasadniające zapłatę odszkodowania.

9        Oddaliwszy jako bezpodstawne wszystkie zarzuty podniesione przez wnoszącą odwołanie, mocą zaskarżonego wyroku Sąd oddalił w całości wniesioną do niego skargę.

10      Odnośnie do pierwszego zarzutu opartego na naruszeniu obowiązku uzasadnienia, Sąd stwierdził w pkt 35–46 zaskarżonego wyroku, iż decyzja, którą nie wybrano kandydatury wnoszącej odwołanie, była wystarczająco umotywowana, ponieważ wnosząca odwołanie została poinformowana o etapach wszczętej procedury rekrutacyjnej, a w związku z tym także o przesłankach decydujących o zgodności z prawem tej procedury. Sąd uznał, iż decyzja o mianowaniu pana B., która nie wymagała żadnego szczególnego uzasadnienia ponad uzasadnienie zawarte w pierwszej decyzji, była w związku z tym również wystarczająco uzasadniona.

11      Zanim jednak Sąd doszedł do takiego przekonania, tytułem wstępu w pkt 36 i 37 zaskarżonego wyroku przypomniał, iż w przypadku decyzji, które wiążą się z dokonaniem wyboru pomiędzy kilkoma kandydatami, organ zatrudniający podlega obowiązkowi uzasadnienia, przynajmniej w fazie oddalania zażalenia wniesionego przez odrzuconego kandydata (wyroki Sądu z dnia 3 marca 1993 r. w sprawie T‑25/92 Vela Palacios przeciwko Komitetowi Ekonomiczno‑Społecznemu, Rec. str. II‑201, pkt 22 oraz z dnia 26 stycznia 1995 r. w sprawie T‑60/94 Pierrat przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, RecFP str. I‑A‑23 oraz II‑77) oraz zakres tego obowiązku powinien być ustalany za każdym razem w zależności od konkretnych okoliczności danego przypadku.

12      Następnie Sąd stwierdził: po pierwsze, że zgodnie z art. 6 dokumentu dotyczącego procedury rekrutacyjnej PPE‑DE, w przypadku gdy ma zostać obsadzone jedno tylko stanowisko, prezydium grupy działające w charakterze organu zatrudniającego wybiera jednego z trzech pierwszych kandydatów wpisanych na listę odpowiednich kandydatów sporządzoną przez komisję konkursową odpowiedzialną za przygotowanie propozycji. Po drugie, stwierdził, że zatrudnienie pracownika tymczasowego przez grupę polityczną Parlamentu oparte na art. 2 lit. c) WZIP w sposób istotny wiąże się ze stosunkiem wzajemnego zaufania.

13      W związku z powyższym w pkt 41–45 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, iż jeżeli chodzi o stanowisko pracownika tymczasowego przy grupie politycznej Parlamentu Europejskiego, przy którego obsadzaniu prezydium tej grupy dysponuje całkowitą swobodą w wyborze jednego z kandydatów znajdujących się na liście odpowiednich kandydatów, uzasadnienie może dotyczyć jedynie przesłanek prawnych, od których zależy prawidłowość procedury rekrutacyjnej. Otóż, zdaniem Sądu, informacje te zostały przekazane wnoszącej odwołanie, najpierw w piśmie przewodniczącego komisji konkursowej z dnia 31 stycznia 2001 r., a następnie w piśmie przewodniczącego grupy PPE‑DE z dnia 28 maja 2001 r. oddalającym jej zażalenie.

14      Odnośnie do drugiego zarzutu Sąd orzekł w pkt 65–78 zaskarżonego wyroku, że przewodniczący grupy PPE‑DE, działający w charakterze organu zatrudniającego, nie dopuścił się oczywistego błędu w ocenie, dokonując wyboru kandydatury pana B., nie zaś kandydatury wnoszącej odwołanie, ani też nie dopuścił się a fortiori naruszenia interesu służby lub art. 12 ust. 1 WZIP.

15      Przypominając, iż przy zatrudnianiu pracowników tymczasowych organ zatrudniający dysponuje jeszcze szerszym zakresem swobodnego uznania niż organ właściwy w sprawie mianowania, który nie ma obowiązku przestrzegania kolejności zaklasyfikowania kandydatów znajdujących się na liście odpowiednich kandydatów, Sąd stwierdził, że prezydium grupy miało prawo, w ramach przysługującego mu prawa do swobodnego wyboru rekrutowanego kandydata, pokierować się bardziej doświadczeniem zawodowym kandydatów uznanych za odpowiednich na sporne stanowisko.

16      Sąd stwierdził również, iż organ zatrudniający nie przekroczył przysługującego mu bardzo szerokiego zakresu swobodnego uznania, przyjmując, iż pan B. dysponował wystarczającym doświadczeniem w zakresie kwestii europejskich, a także szerszym od wnoszącej odwołanie doświadczeniem w dziedzinie wspólnej polityki rolnej, pomimo iż wnosząca odwołanie otrzymała lepszą ocenę z egzaminu w konkursie pisemnym.

17      W pkt 93–107 zaskarżonego wyroku Sąd oddalił również trzeci zarzut podniesiony przez wnoszącą odwołanie.

18      Odnośnie do zarzucanego naruszenia art. 29 i 30 regulaminu pracowniczego Sąd orzekł, iż procedura rekrutacji pracowników tymczasowych podlega jedynie odpowiednim przepisom WZIP i wewnętrznym przepisom wykonawczym przyjętym przez Parlament, nie zaś przepisom regulaminu pracowniczego dotyczącym rekrutacji urzędników.

19      Sąd stwierdził, że okoliczność, iż decyzja o oddaleniu zażalenia, a także pismo przewodniczącego Parlamentu do przewodniczącego komisji ds. procedury zatrudniania pracowników tymczasowych przy grupach politycznych z dnia 14 czerwca 2001 r. powołują się odpowiednio na art. 30 regulaminu pracowniczego oraz na rekrutację pracowników tymczasowych „zgodnie z procedurami analogicznymi do procedur ustanowionych dla rekrutacji urzędników”, nie pozwala na stwierdzenie, iż właściwe przepisy regulaminu pracowniczego stosowane będą do pracowników tymczasowych.

20      Odnośnie do rozmów pomiędzy członkami delegacji niderlandzkiej a kandydatami znajdującymi się na liście odpowiednich kandydatów, które to rozmowy – zdaniem wnoszącej odwołanie – naruszały zarówno przepisy regulaminu pracowniczego, jak i wewnętrzne przepisy wykonawcze Parlamentu, Sąd orzekł, iż organowi zatrudniającemu przysługiwało prawo do zorganizowania takich rozmów.

21      W istocie Sąd stwierdził, iż prawo to, które nie jest przewidziane ani w przepisach regulaminu z dnia 15 marca 1989 r., ani w dokumencie dotyczącym procedury rekrutacyjnej PPE‑DE, wynika z bardzo szerokiego zakresu swobodnego uznania organu zatrudniającego w wyborze sposobu organizacji postępowania konkursowego oraz w jego przeprowadzeniu. Ponadto, zważywszy na wymóg istnienia wzajemnego zaufania, które decyduje o zatrudnieniu pracownika tymczasowego przez grupę polityczną Parlamentu na podstawie art. 2 lit. c) WZIP, uprawnienie to nie może naruszać przepisów regulaminu pracowniczego dotyczących rekrutacji urzędników, ponieważ nie znajdują one zastosowania do pracowników tymczasowych.

22      Z kolei odnośnie do zarzucanego braku dokonania przez prezydium grupy oceny porównawczej kwalifikacji kandydatów Sąd orzekł, iż z uwagi na twierdzenia Parlamentu, zgodnie z którymi organ zatrudniający przyjął decyzję w oparciu o kompletne akta komisji konkursowej, akta kandydatów oraz rekomendacje delegacji niderlandzkiej, jak również z uwagi na brak przedstawienia przez wnoszącą odwołanie środków dowodowych, które mogłyby poprzeć jej argumentację, nie można stwierdzić, że organ zatrudniający poprzestał na propozycji tej delegacji bez przeprowadzenia przedmiotowej oceny porównawczej.

23      Wreszcie Sąd stwierdził, że do swobodnego uznania przysługującego organowi zatrudniającemu przy określeniu sposobu organizacji postępowania konkursowego oraz jego przeprowadzeniu należą również elementy podniesione przez wnoszącą odwołanie w odniesieniu do przebiegu rozmowy z delegacją niderlandzką, to znaczy brak członka komitetu pracowniczego lub brak protokołu czy uzasadnionego raportu po zakończeniu spotkania. A zatem nie chodzi tutaj o istotne przesłanki formalne, które miałyby decydujący wpływ na przebieg postępowania konkursowego.

24      Odnośnie do czwartego zarzutu opartego na naruszeniu zasady równości pomiędzy mężczyznami i kobietami Sąd w pkt 117–125 zaskarżonego wyroku stwierdził, iż wnosząca odwołanie nie zdołała potwierdzić domniemania dyskryminacji bezpośredniej czy też pośredniej, a zatem strona pozwana nie musiała przeprowadzać dowodu na brak naruszenia zasady równego traktowania mężczyzn i kobiet. W rzeczywistości bowiem jedyna okoliczność podniesiona przez Ch. Hectors, to znaczy, że była ona w szóstym miesiącu ciąży w chwili zaistnienia okoliczności stanu faktycznego, o czym została poinformowana delegacja niderlandzka, nie pozwala na przyjęcie domniemania istnienia dyskryminacji.

25      Sąd stwierdził ponadto, iż w każdym razie organ zatrudniający nie naruszył zasady równego traktowania mężczyzn i kobiet, ponieważ nie dopuścił się on oczywistego błędu w ocenie, wybierając kandydaturę pana B.

26      Odnośnie do piątego zarzutu w pkt 131–135 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł, iż organ zatrudniający nie naruszył obowiązku należytej staranności. Przypomniał on, iż ewentualne ograniczenia zobowiązań wynikające z tego obowiązku nie mogą stanowić przeszkody w tym, aby administracja przyjęła takie środki dotyczące przydziału stanowisk urzędnikom lub pracownikom, które uzna za konieczne w interesie służby.

27      Sąd stwierdził, że biorąc pod uwagę bardzo szeroki zakres swobodnego uznania organu zatrudniającego w ocenie tego interesu w przypadku rekrutacji pracowników tymczasowych, kontrola Sądu powinna ograniczyć się do kwestii, czy organ ten działał w rozsądnych granicach i czy nie użył swobodnego uznania w oczywiście błędny sposób. A zatem, skoro Parlament nie dopuścił się oczywistego błędu w ocenie, nie mianując Ch. Hectors na sporne stanowisko, a nominacja pana B. odpowiadała interesowi służby, interesy wnoszącej odwołanie nie mogły przeważyć nad interesami służby.

28      Wreszcie Sąd oddalił roszczenie o odszkodowanie. Stwierdził, iż z oceny żądań uchylenia decyzji wynika, że wnosząca odwołanie nie wykazała bezprawności, której rzekomo dopuścił się organ zatrudniający.

 Żądania stron

29      Wnosząca odwołanie wnosi, po pierwsze, o uchylenie zaskarżonego wyroku i spornych decyzji oraz, po drugie, o orzeczenie, iż Parlament ma zapłacić odszkodowanie w wysokości 60 554,70 EUR, z zastrzeżeniem zwiększenia tej kwoty, a także koszty poniesione w pierwszej instancji, jak i w ramach postępowania odwoławczego.

30      Parlament wniósł o oddalenie odwołania.

 W przedmiocie odwołania

31      Na poparcie swojego odwołania wnosząca odwołanie zasadniczo podnosi cztery zarzuty oparte na, po pierwsze, naruszeniu zasad zgodności z prawem i pewności prawa oraz uchybieniach proceduralnych, po drugie, naruszeniu obowiązku uzasadnienia, po trzecie, naruszeniu art. 12 WZIP oraz pojęcia interesu służby, po czwarte, naruszeniu zasady równego traktowania mężczyzn i kobiet.

 W przedmiocie zarzutu opartego na naruszeniu obowiązku uzasadnienia

 Argumentacja stron

32      Wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, iż naruszył on zasadę uzasadniania, nie stwierdzając braku uzasadnienia ze strony organu zatrudniającego. Organ ten jest zobowiązany do uzasadnienia swej decyzji w szczególny sposób wówczas, gdy odchodzi od kolejności ustalonej przez komisję konkursową na liście odpowiednich kandydatów na stanowisko pracownika tymczasowego.

33      Zdaniem wnoszącej odwołanie, obowiązek ten w sposób oczywisty wynika z orzecznictwa, a w szczególności z wyroku z dnia 9 lipca 1987 r. w sprawach połączonych 44/85, 77/85, 294/85 oraz 295/85 Hochbaum & Rawes przeciwko Komisji, Rec. str. 3259, ww. wyroku w sprawie Pierrat przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości (pkt 38 i 39) oraz z wyroku z dnia 20 lutego 2002 r. w sprawie T‑117/01 Roman Parra przeciwko Komisji, RecFP, str. I‑A‑27 oraz II‑121, pkt 31. Orzecznictwo to zobowiązuje organ zatrudniający do sporządzenia szczególnego uzasadnienia, wykraczającego poza ogólne uzasadnienie lub powołanie się na prawidłowość procedury. W ten sposób w przypadku wnoszącej odwołanie, która w zażaleniu wskazała, iż została umieszczona na pierwszym miejscu na liście odpowiednich kandydatów oraz że wybrany kandydat uzyskał wynik gorszy od jej wyniku, organ zatrudniający powinien uzasadnić swoją decyzję w szczególny sposób.

34      Wnosząca odwołanie utrzymuje również, iż konieczność istnienia wzajemnego zaufania pomiędzy rekrutowanym pracownikiem tymczasowym a członkami krajowej grupy politycznej nie ma wpływu na obowiązek szczególnego uzasadnienia ciążącego na organie zatrudniającym.

35      Parlament podkreśla, iż ww. wyroki w sprawie Hochbaum & Rawes przeciwko Komisji oraz w sprawie Pierrat przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości nie mają związku ze sprawą, ponieważ dotyczą odmiennych sytuacji, to znaczy, pierwszy z nich dotyczy postępowania w sprawie awansu dotkniętego licznymi uchybieniami proceduralnymi, natomiast drugi – decyzji organu właściwego w sprawie mianowań, którą to decyzją organ ten dokonał rekrutacji osoby nieznajdującej się na liście odpowiednich kandydatów.

36      Natomiast w niniejszej sprawie przepisy wewnętrzne grupy PPE‑DE stanowią wyraźnie, iż organ zatrudniający może wybrać jednego spośród trzech pierwszych kandydatów na liście odpowiednich kandydatów, wobec czego uzasadnienie przyjętej w niniejszej sprawie decyzji mogło dotyczyć jedynie przesłanek prawnych, od których zależała prawidłowość postępowania konkursowego, tak jak to zostało słusznie stwierdzone w zaskarżonym wyroku.

37      Ponadto nie budzi wątpliwości, że niewystarczające uzasadnienie odpowiedzi na zażalenie może zostać uzupełnione w drodze wyjaśnień w trakcie postępowania sądowego. Otóż Parlament podniósł przed Sądem, iż mianowanie pana B. wynikało z posiadania przez niego większego doświadczenia w dziedzinie wspólnej polityki rolnej.

 Ocena Trybunału

38      Na podstawie art. 11 akapit trzeci WZIP decyzje indywidualne odnoszące się do pracowników tymczasowych ogłasza się zgodnie z art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego, który stanowi, że „[j]akakolwiek decyzja indywidualna, która jest podejmowana na podstawie przepisów niniejszego regulaminu pracowniczego, jest natychmiast przekazywana na piśmie zainteresowanemu. Jakakolwiek decyzja powodująca negatywne skutki dla urzędnika musi być uzasadniona”.

39      Obowiązek uzasadnienia ustanowiony w art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego, zaś w odniesieniu do decyzji przyjętych w następstwie zażalenia – w art. 90 ust. 2 akapit drugi tego regulaminu, ma na celu, po pierwsze, dostarczenie zainteresowanemu wyjaśnień wystarczających dla oceny zasadności decyzji oraz dla wniesienia sądowego środka zaskarżenia zmierzającego do zakwestionowania jej zgodności z prawem oraz, po drugie, umożliwienie sądowi przeprowadzenia kontroli (zob. w szczególności wyrok z dnia 26 listopada 1981 r. w sprawie 195/80 Michel przeciwko Parlamentowi, Rec. str. 2861, pkt 22).

40      Jak słusznie stwierdził Sąd w pkt 36 i 37 zaskarżonego wyroku, organ zatrudniający, analogicznie do organu właściwego w sprawie mianowań, ma obowiązek uzasadnienia, przynajmniej na etapie oddalania zażalenia wniesionego przez odrzuconego kandydata na decyzję odrzucającą jego kandydaturę lub na decyzję w sprawie mianowania innego kandydata (zob. w szczególności odnośnie do odrzucenia kandydatury urzędnika wyrok z dnia 9 grudnia 1993 r. w sprawie C‑115/92 P Parlament przeciwko Volger, Rec. str. I‑6549, pkt 22). Zakres tego obowiązku uzasadnienia powinien być oceniany w zależności od konkretnych okoliczności danej sprawy (wyrok z dnia 13 grudnia 1989 r. w sprawie C‑169/88 Prelle przeciwko Komisji, Rec. str. 4335, pkt 9).

41      Zaskarżonym wyrokiem Sąd orzekł, iż organ zatrudniający mógł poprzestać w uzasadnieniu decyzji na przesłankach prawnych, od których uzależniona jest prawidłowość postępowania konkursowego, w związku ze swobodą wyboru kandydatów znajdujących się na liście odpowiednich kandydatów, którą dysponował. Postępując w ten sposób, Sąd najwyraźniej zastosował w niniejszej sprawie orzecznictwo dotyczące postępowania w sprawie awansu, zgodnie z którym – zważywszy, że awans następuje poprzez wybór – wystarczy, aby oddalenie zażalenia uzasadnione było poprzez odesłanie do przesłanek prawnych, od których regulamin pracowniczy uzależnia prawidłowość postępowania (zob. w szczególności ww. wyroki w sprawie Vela Palacios przeciwko Komitetowi Społeczno‑Ekonomicznemu, pkt 22 oraz w sprawie Roman Parra przeciwko Komisji, pkt 27).

42      W niniejszej sprawie procedura rekrutacji pracownika tymczasowego jest wprawdzie ostatecznie oparta na swobodnym wyborze organu zatrudniającego zgodnie z przepisami wewnętrznymi grupy PPE‑DE przewidzianymi w pkt 6 dokumentu dotyczącego procedury rekrutacyjnej PPE‑DE, niemniej jednak nie może być ona utożsamiana, w zakresie obowiązku uzasadnienia, z postępowaniem w sprawie awansu urzędnika, przewidzianym w art. 45 regulaminu pracowniczego, który to awans następuje „wyłącznie w drodze wyboru”.

43      W istocie postępowanie konkursowe dla pracowników tymczasowych przewidziane w przepisach grupy PPE‑DE dotyczy wstępnego wyboru kandydatów zaproszonych na egzaminy ustne i pisemne, sporządzenia przez komisję konkursową listy odpowiednich kandydatów na podstawie wyników tych egzaminów, a następnie porównawczej oceny przez organ zatrudniający akt kandydatów oraz listy sporządzonej przez komisję konkursową.

44      Decyzja organu zatrudniającego, która zasadniczo oparta jest na mającej subiektywny charakter ocenie porównawczej, opiera się również na obiektywnych danych, to znaczy na porównaniu akt kandydatów z kwalifikacjami wymaganymi w ogłoszeniu o konkursie na wolne stanowisko oraz z uwzględnieniem propozycji komisji konkursowej wynikającej z rezultatów egzaminów.

45      W ten sposób organ zatrudniający dysponował opinią komisji konkursowej na temat przydatności kandydatów pod względem wymaganych kwalifikacji, opinią, której zadaniem było dostarczenie mu bazy porównawczej wyników kandydatów, a która stanowiła część elementów, na jakich organ ten oparł własną ocenę kandydatów.

46      Otóż w zakresie, w jakim organ zatrudniający nie podzielił opinii komisji konkursowej, a w szczególności kolejności pierwszeństwa opartego na wynikach egzaminów, o której poinformowano wnoszącą odwołanie, ogólne uzasadnienie lub uzasadnienie w formie zwykłego odesłania do prawidłowości postępowania konkursowego, nie umożliwiło wnoszącej odwołanie zapoznania się z powodami odrzucenia jej kandydatury.

47      W niniejszej sprawie szczególne uzasadnienie odpowiedzi na zażalenie wnoszącej odwołanie było tym bardziej uzasadnione, że wzięła ona udział w indywidualnych rozmowach, które początkowo nie były przewidziane, jak również dlatego że nie otrzymała ona żadnej informacji o wyniku postępowania konkursowego, zanim ona sama o nią wystąpiła, oraz z tego względu, że wnosząca odwołanie wyraźnie powołała się w zażaleniu z dnia 11 kwietnia 2001 r. na zawartość listy odpowiednich kandydatów oraz na kolejność ustaloną według wyników.

48      Otóż z ustaleń Sądu wynika, że, po pierwsze, odpowiedź przewodniczącego komisji konkursowej z dnia 31 stycznia 2001 r. na pismo wnoszącej odwołanie z dnia 16 stycznia 2001 r. ogranicza się do poinformowania jej o procedurze, według której postępował organ zatrudniający w celu dokonania wyboru. Po drugie, pismo przewodniczącego grupy PPE‑DE z dnia 28 maja 2001 r. oddalające zażalenie wnoszącej odwołanie ograniczyło się do wskazania etapów wszczętego postępowania konkursowego.

49      A zatem w niniejszym przypadku w trakcie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi do Sądu wnosząca odwołanie nie otrzymała jakiejkolwiek szczegółowej informacji odnoszącej się do jej przypadku, lecz wyłącznie ogólne rozważania na temat wszczętego postępowania.

50      Ponieważ całkowity brak uzasadnienia przed wniesieniem skargi nie może być usunięty w drodze wyjaśnień złożonych przed sądem przez organ zatrudniający, analogicznie do organu właściwego w sprawie mianowań (zob. podobnie wyrok z dnia 7 lutego 1990 r. w sprawie C‑343/97 Culin przeciwko Komisji, Rec. str. I‑225, pkt 15), należy stwierdzić, że organ zatrudniający naruszył obowiązek uzasadnienia.

51      W rezultacie poprzez stwierdzenie w pkt 41 zaskarżonego wyroku, iż uzasadnienie decyzji o niedokonaniu wyboru kandydatury wnoszącej odwołanie mogło ograniczać się jedynie do znajdujących zastosowanie przesłanek prawnych, a następnie poprzez przyjęcie w pkt 46 tego wyroku, iż przedmiotowa decyzja była wystarczająco uzasadniona, Sąd naruszył prawo. W związku z powyższym zaskarżony wyrok należy uchylić z tego powodu, bez konieczności badania pozostałych zarzutów podniesionych przez wnoszącą odwołanie.

 Co do istoty sprawy

52      Ponieważ stan postępowania pozwala na wydanie orzeczenia, zgodnie z art. 61 Statutu Trybunału Sprawiedliwości należy rozstrzygnąć co do istoty w przedmiocie żądań wnoszącej odwołanie mających na celu uchylenie spornych decyzji oraz zasądzenie od Parlamentu zapłaty odszkodowania.

 W przedmiocie żądania uchylenia spornych decyzji

53      Mając na uwadze powyższe rozważania, należy stwierdzić, iż organ zatrudniający naruszył obowiązek uzasadnienia, do którego był zobowiązany, ponieważ odpowiedź na zażalenie wnoszącej odwołanie nie zawierała żadnego uzasadnienia.

54      W związku z powyższym należy uwzględnić zarzut wnoszącej odwołanie oparty na naruszeniu obowiązku uzasadnienia. A zatem bez konieczności badania pozostałych zarzutów należy uchylić decyzję oddalającą zażalenie wnoszącej odwołanie, jak i w konsekwencji pozostałe sporne decyzje.

 W przedmiocie żądania zasądzenia odszkodowania

 Argumentacja stron

55      Wnosząca odwołanie twierdzi, iż poniosła szkodę materialną oraz krzywdę moralną w rezultacie podniesionych zachowań sprzecznych z prawem, które stanowią liczne uchybienia uzasadniające zapłatę odszkodowania. Jej zdaniem, szkoda materialna polega na tym, iż odmówiono jej dostępu do służby publicznej, choć organ zatrudniający mógł mianować tylko ją. W ten sposób utraciła ona wszystkie prawa i korzyści związane z karierą w ramach wspólnotowej służby publicznej. Choć wnosząca odwołanie przyznaje, iż fakt znajdowania się na liście odpowiednich kandydatów nie oznacza w sposób automatyczny nominacji, twierdzi ona, iż, zważywszy na jej sytuację osobistą niemożliwe jest, by to nie ona była mianowana.

56      Jeżeli chodzi o krzywdę moralną, zdaniem wnoszącej odwołanie jest ona rezultatem całkowitego braku przejrzystości postępowania konkursowego. Podczas gdy Parlament odmówił udzielenia informacji o decyzjach przyjętych w ramach rekrutacji oraz uzasadnienia odrzucenia jej kandydatury, organ zatrudniający ze swojej strony nie odpowiedział na jej zażalenie, została ona zmuszona do wniesienia skargi do Sądu.

57      W dniu wniesienia repliki do Sądu, tj. w dniu 10 grudnia 2001 r., wnosząca odwołanie zażądała odszkodowania za poniesioną szkodę materialną w wysokości wynagrodzenia, które otrzymywałaby, gdyby została wybrana, to jest 5 055,47 EUR (wynagrodzenie miesięczne) x 10 (ponieważ pan B. został zatrudniony od lutego 2001 r.), do której to kwoty należało dodać jedno miesięczne wynagrodzenie. Tytułem zadośćuczynienia za krzywdę moralną zażądała 10 000 EUR.

58      Parlament twierdzi, iż wnosząca odwołanie nie ma prawa do odszkodowania. Organ zatrudniający nie dopuścił się żadnego uchybienia i wystarczająco uzasadnił sporną decyzję. Uzasadnienie to zostało uzupełnione w trakcie postępowania w pierwszej instancji.

59      Pomocniczo Parlament powołuje się na orzecznictwo Sądu, zgodnie z którym uchylenie rozważanego aktu stanowi adekwatne odszkodowanie szkody (wyroki Sądu z dnia 21 marca 1996 r. w sprawie T‑376/94 Otten przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑129 oraz II‑401, pkt 55 oraz z dnia 5 grudnia 2000 r. w sprawie T‑136/98 Campogrande przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑267 oraz II‑1225, pkt 68).

60      Parlament utrzymuje również, iż wnosząca odwołanie określiła wysokość szkody materialnej dopiero w replice, co jest sprzeczne z art. 44 § 1 regulaminu Sądu, ponieważ mogła to uczynić w chwili wniesienia skargi, oraz nie powołała się na żadną szczególną okoliczność usprawiedliwiającą to zaniechanie. W tym względzie odsyła do wyroku z dnia 20 września 1990 r. w sprawie T‑37/89 Hanning przeciwko Parlamentowi, Rec. str. II‑463, pkt 82.

 Ocena Trybunału

61      Po pierwsze, w odniesieniu do krzywdy moralnej wynikającej z braku uzasadnienia spornych decyzji należy stwierdzić, iż ich uchylenie stanowi adekwatne zadośćuczynienie za krzywdę, której w niniejszej sprawie doznała wnosząca odwołanie. W związku z tym należy oddalić żądanie zasądzenia odszkodowania za doznaną krzywdę (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Hochbaum & Rawes przeciwko Komisji, pkt 22).

62      Po drugie, odnośnie do podniesionej szkody materialnej należy zauważyć, iż wnosząca odwołanie nie określiła w skardze zakresu rzekomo poniesionej szkody, lecz dopiero w swojej replice. Tym samym nie spełniła ona wymogów art. 44 ust. 1 regulaminu Sądu. Wprawdzie Trybunał uznał, że w pewnych szczególnych przypadkach, zwłaszcza wówczas, gdy trudno jest określić wysokość podnoszonej szkody, nie ma konieczności określenia w skardze jej dokładnego zakresu ani podania wysokości dochodzonego odszkodowania (zob. w szczególności wyroki z dnia 14 maja 1975 r. w sprawie 74/74 CNTA przeciwko Komisji, Rec. str. 533 oraz z dnia 28 marca 1979 r. w sprawie 90/78 Granaria przeciwko Radzie i Komisji, Rec. str. 1081, 1090), tymczasem w niniejszej sprawie wnosząca odwołanie nie tylko nie udowodniła, ale nawet nie podniosła istnienia szczególnych okoliczności usprawiedliwiających zaniechanie określenia tego typu szkody w skardze. W związku z tym żądanie odszkodowania z tytułu szkody materialnej jest niedopuszczalne i należy je odrzucić.

63      Z powyższego wynika, iż nie można uwzględnić żądania o zasądzenie odszkodowania.

 W przedmiocie kosztów

64      Zgodnie z art. 122 akapit pierwszy regulaminu, jeżeli odwołanie jest zasadne i Trybunał orzeka wyrokiem kończącym postępowanie w sprawie, rozstrzyga on o kosztach. Zgodnie z art. 69 § 2 regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 118 regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ wnosząca odwołanie wniosła o obciążenie Parlamentu kosztami postępowania, a Parlament – z wyjątkiem swojego żądania mającego na celu odrzucenie żądania o odszkodowanie – przegrał sprawę co do pozostałych żądań, należy obciążyć go, poza jego własnymi kosztami, całością kosztów poniesionych przez Ch. Hectors przed Trybunałem oraz połową kosztów poniesionych przez nią przed Sądem.

Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje:

1)      Wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 23 stycznia 2003 r. w sprawie T‑181/01 Chantal Hectors przeciwko Parlamentowi zostaje uchylony.

2)      Decyzje organu uprawnionego do zawierania umów o pracę w sprawie mianowania pana B. na stanowisko administratora języka niderlandzkiego przy grupie Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów Parlamentu Europejskiego oraz odrzucenia kandydatury Ch. Hectors na to stanowisko, jak również decyzja w sprawie oddalenia jej zażalenia również zostają uchylone.

3)      Odwołanie zostaje odrzucone w pozostałej części.

4)      Parlament zostaje obciążony kosztami postępowania odwoławczego oraz – poza własnymi kosztami – połową kosztów poniesionych przez Ch. Hectors przed Sądem Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich.

Podpisy

---

* Język postępowania: francuski.