(1)

Ostatnia merytoryczna zmiana dyrektywy Rady 89/552/EWG (4), następnie ujednoliconej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE (5), miała miejsce w 2007 r. wraz z przyjęciem dyrektywy 2007/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (6). Od tego czasu nastąpił znaczny i szybki rozwój rynku audiowizualnych usług medialnych ze względu na postępującą konwergencję usług telewizyjnych i internetowych. Rozwój technologii umożliwił powstanie nowego rodzaju usług i nowych sposobów korzystania z nich. Istotnie zmieniły się nawyki widzów, zwłaszcza wśród młodszych pokoleń. Choć odbiornik telewizyjny pozostaje ważnym narzędziem udostępniania treści audiowizualnych, wielu widzów zaczęło korzystać z innych, przenośnych urządzeń umożliwiających oglądanie takich treści. Treści nadawane przez tradycyjną telewizję nadal mają znaczący udział w średniej dziennej oglądalności.

Nastąpił jednak wzrost znaczenia nowego rodzaju treści, takich jak krótkie formy wideo czy treści tworzone przez użytkownika, a nowe podmioty na rynku, w tym dostawcy usług wideo na żądanie i dostawcy platformy udostępniania wideo, zdołali już ugruntować swoją pozycję. Taka konwergencja mediów wymaga zaktualizowania ram prawnych, w celu uwzględnienia zmian na rynku oraz dla osiągnięcia równowagi między dostępem do treści w usługach on-line, a zapewnieniem ochrony konsumenta i konkurencyjności.

(2)

W dniu 6 maja 2015 r. Komisja przyjęła komunikat zatytułowany „Strategia jednolitego rynku cyfrowego dla Europy”, w którym ogłosiła przegląd dyrektywy 2010/13/UE.

(3)

Dyrektywa 2010/13/UE powinna nadal obowiązywać wyłącznie w odniesieniu do tych usług, których podstawowym celem jest dostarczanie audycji w celach informacyjnych, rozrywkowych lub edukacyjnych. Wymóg podstawowego celu należy uznać za spełniony również wtedy, gdy usługa zawiera treści audiowizualne i ma formę dającą się oddzielić od głównej działalności usługodawcy, tak jak w przypadku autonomicznych serwisów internetowych, gazet zawierających audycje audiowizualne lub wideo stworzone przez użytkownika, o ile serwisy te można uznać za dające się oddzielić od głównej działalności usługodawcy. Dana usługa powinna być uważana za niedające się oddzielić uzupełnienie podstawowej działalności, jedynie wówczas, gdy jest efektem powiązania między ofertą audiowizualną a podstawową działalnością, jaką jest dostarczanie informacji w formie pisemnej. Programy lub inne usługi audiowizualne, podlegające odpowiedzialności redakcyjnej dostawcy, mogą same w sobie stanowić audiowizualne usługi medialne, nawet jeżeli są oferowane za pośrednictwem platform udostępniania wideo, które charakteryzuje brak odpowiedzialności redakcyjnej dostawcy. W takich przypadkach obowiązek przestrzegania dyrektywy 2010/13/UE będzie spoczywał na dostawcach ponoszących odpowiedzialność redakcyjną.

(4)

Usługi platformy udostępniania wideo, dostarczają treści audiowizualne, które są coraz bardziej dostępne dla ogółu odbiorców, zwłaszcza młodzieży. Tak samo jest w przypadku serwisów społecznościowych, które stały się ważnym medium wymiany informacji oraz służącym rozrywce i edukacji, poprzez umożliwienie dostępu do audycji oraz do wideo tworzonych przez użytkownika. Te serwisy społecznościowe powinny zostać objęte zakresem dyrektywy 2010/13/UE, ponieważ ich dostawcy konkurują o tych samych odbiorców i o te same przychody co audiowizualne usługi medialne. Ponadto mają one dużą siłę oddziaływania, gdyż umożliwiają użytkownikom łatwe kształtowanie i wpływanie na opinie innych użytkowników. Dlatego w celu ochrony małoletnich przed szkodliwymi treściami, a wszystkich obywateli przed nawoływaniem do nienawiści, przemocy i terroryzmu usługi te należy objąć zakresem dyrektywy 2010/13/UE, o ile spełniają kryteria definicji usługi platformy udostępniania wideo.

(5)

Mimo że celem dyrektywy 2010/13/UE nie jest regulowanie serwisów społecznościowych jako takich, jednak usługa ta powinna zostać objęta jej zakresem, jeżeli zasadniczą funkcją danej usługi jest dostarczanie audycji lub wideo stworzonych przez użytkownika. Dostarczanie audycji oraz wideo stworzonych przez użytkownika można uznać za zasadniczą funkcję serwisu społecznościowego, jeżeli treści audiowizualne nie są jedynie dodatkiem do działalności tej usługi ani nie stanowią jej niewielkiej części. Aby zapewnić jasność, skuteczność i spójność wdrażania dyrektywy, Komisja powinna w razie potrzeby wydać – po konsultacjach z Komitetem Kontaktowym – wytyczne w sprawie praktycznego stosowania kryterium zasadniczej funkcji serwisu zawarte w definicji „usługi platformy udostępniania wideo”. Wytyczne te powinny zostać opracowane z należytym poszanowaniem celów leżących w ogólnym interesie publicznym, które mają być osiągnięte za pośrednictwem środków podejmowanych przez dostawców platform udostępniania wideo, oraz z poszanowaniem prawa do wolności wypowiedzi.

(6)

Jeżeli dająca się oddzielić część danej usługi stanowi usługę platformy udostępniania wideo do celów dyrektywy 2010/13/UE, tylko ta część powinna być objęta przepisami tej dyrektywy i tylko w odniesieniu do audycji oraz do wideo stworzonych przez użytkownika. Krótkie formy wideo wbudowane w materiał redakcyjny elektronicznych wersji gazet i czasopism oraz animowane obrazy (takie jak gify) nie powinny być objęte dyrektywą 2010/13/UE. Definicja usługi platformy udostępniania wideo nie powinna obejmować działalności niedochodowej, takiej jak udostępnianie treści audiowizualnych na prywatnych stronach internetowych i stronach internetowych niekomercyjnych grup zainteresowań.

(7)

W celu zapewnienia skutecznego wdrożenia dyrektywy 2010/13/UE, niezbędne jest, by państwa członkowskie tworzyły i aktualizowały rejestry dostawców usług medialnych i dostawców platform udostępniania wideo podlegających ich jurysdykcji oraz regularnie udostępniały te rejestry właściwym niezależnym władzom lub organom regulacyjnym oraz Komisji. Rejestry te powinny zawierać informacje dotyczące kryteriów, na których opiera się jurysdykcja.

(8)

Ustalenie jurysdykcji wymaga oceny okoliczności faktycznych na podstawie kryteriów określonych w dyrektywie 2010/13/UE. Ocena tych okoliczności może prowadzić do sprzecznych wyników. Ważne jest, by stosując procedury współpracy przewidziane w tej dyrektywie Komisja mogła opierać swoje ustalenia na wiarygodnych faktach. Dlatego należy upoważnić Europejską Grupę Regulatorów ds. Audiowizualnych Usług Medialnych (ERGA), do wydawania, na wniosek Komisji, opinii w sprawie jurysdykcji. Jeżeli Komisja, stosując te procedury współpracy, postanowi zasięgnąć opinii ERGA, powinna poinformować Komitet Kontaktowy, w tym o zawiadomieniach otrzymanych od państw członkowskich w ramach tych procedur współpracy oraz o wydanej przez ERGA opinii.

(9)

Procedury i warunki ograniczania swobody świadczenia i korzystania z audiowizualnych usług medialnych powinny być takie same zarówno dla usług linearnych, jak i nielinearnych.

(10)

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwanym dalej „Trybunałem”), istnieje możliwość ograniczenia zagwarantowanej w Traktacie swobody świadczenia usług ze względu na nadrzędny ogólny interes publiczny, taki jak zapewnienie wysokiego poziomu ochrony konsumentów, pod warunkiem że ograniczenia te będą uzasadnione, proporcjonalne i niezbędne. Dlatego też państwo członkowskie powinno móc zastosować określone środki, aby zapewnić poszanowanie własnych przepisów o ochronie konsumentów, które nie wchodzą w zakres obszarów podlegających koordynacji na mocy dyrektywy 2010/13/UE. Środki zastosowane przez państwo członkowskie w celu wyegzekwowania krajowego systemu ochrony konsumentów, w odniesieniu do reklamy gier hazardowych, musiałyby być – zgodnie z wymogami orzecznictwa Trybunału – uzasadnione, proporcjonalne do zamierzonego celu i niezbędne. Niezależnie od tego państwo członkowskie odbioru nie może stosować środków, które uniemożliwiałyby retransmisję na jego terytorium programów telewizyjnych pochodzących z innego państwa członkowskiego.

(11)

Państwo członkowskie, zawiadamiając Komisję o dostawcy usług medialnych, który ustanowił swoją siedzibę w państwie członkowskim sprawującym jurysdykcję w celu obejścia surowszych przepisów w dziedzinach podlegających koordynacji na mocy dyrektywy 2010/13/UE, które to przepisy miałyby zastosowanie do tego dostawcy, gdyby miał on siedzibę w zawiadamiającym państwie członkowskim, powinno dostarczyć wiarygodnych i należycie udokumentowanych dowodów. Dowody takie powinny w szczególności prezentować fakty pozwalające na racjonalne stwierdzenie takiego obchodzenia przepisów.

(12)

W Komunikacie do Parlamentu Europejskiego i Rady zatytułowanym „Program UE – Lepsze wyniki dzięki lepszemu stanowieniu prawa” Komisja podkreśliła, że przy rozważaniu rozwiązań w zakresie polityki brałaby pod uwagę zarówno środki regulacyjne, jak i nieregulacyjne – zaprojektowane w oparciu o wspólnotową praktykę i Zasady Lepszej Samoregulacji i Współregulacji. Wiele kodeksów postępowania ustanowionych w dziedzinach podlegających koordynacji na mocy dyrektywy 2010/13/UE okazało się być dobrze zaprojektowanych, zgodnie z Zasadami Lepszej Samoregulacji i Współregulacji. Za ważny czynnik sukcesu w propagowaniu przestrzegania kodeksów samoregulacyjnych lub współregulacyjnych uznano istnienie zabezpieczeń w przepisach prawa. Równie ważne jest, by w takich kodeksach określić konkretne cele, które mogą być monitorowane i oceniane w sposób regularny, przejrzysty i niezależny. Postanowienia kodeksów postępowania powinny też zapewniać skuteczne ich egzekwowanie. Zasady te należy uwzględnić w kodeksach samoregulacyjnych i współregulacyjnych przyjmowanych w dziedzinach podlegających koordynacji na mocy dyrektywy 2010/13/UE.

(13)

Doświadczenie pokazuje, że zarówno instrumenty samoregulacyjne, jak i współregulacyjne stosowane zgodnie z tradycjami prawnymi państw członkowskich mogą odegrać istotną rolę w zapewnianiu wysokiego poziomu ochrony konsumentów. Środki mające służyć osiągnięciu celów leżących w ogólnym interesie publicznym w rozwijającym się sektorze audiowizualnych usług medialnych są skuteczniejsze, jeżeli są stosowane przy czynnym wsparciu ze strony samych usługodawców.

(14)

Samoregulacja stanowi rodzaj dobrowolnej inicjatywy pozwalającej podmiotom gospodarczym, partnerom społecznym, organizacjom pozarządowym i stowarzyszeniom przyjmować obowiązujące wszystkich wspólne wytyczne. Podmioty te odpowiadają za opracowanie, monitorowanie oraz, egzekwowanie przestrzegania tych wytycznych. Państwa członkowskie powinny – zgodnie z własnymi tradycjami prawnymi – uznać rolę, jaką skuteczna samoregulacja może odegrać stanowiąc uzupełnienie obowiązujących mechanizmów prawodawczych, sądowych i administracyjnych oraz wnosząc użyteczny wkład w realizację celów dyrektywy 2010/13/UE. Jednak samoregulacja, mimo że może być uzupełniającą metodą wdrażania niektórych przepisów dyrektywy 2010/13/UE, nie powinna zastąpić obowiązków prawodawcy krajowego. Współregulacja w swojej podstawowej postaci stanowi ogniwo prawne pomiędzy samoregulacją a prawodawcą krajowym, zgodnie z tradycjami prawnymi państw członkowskich. We współregulacji funkcją regulacyjną dzielą się zainteresowane strony oraz rząd lub krajowe władze lub organy regulacyjne. Rola właściwych organów publicznych obejmuje uznanie systemu współregulacyjnego, kontrolę jego procesów oraz finansowanie systemu. Współregulacja powinna dopuszczać możliwość interwencji państwa, w przypadku gdy jej cele nie zostają spełnione. Bez uszczerbku dla formalnych obowiązków państw członkowskich w zakresie transpozycji dyrektywy 2010/13/UE stanowi zachętę do korzystania z samoregulacji i ze współregulacji. Nie powinno to jednak nakładać na państwa członkowskie obowiązku ustanowienia systemu samoregulacyjnego lub współregulacyjnego, lub obydwu tych systemów oraz nie powinno naruszać ani stanowić zagrożenia dla inicjatyw współregulacyjnych już podjętych i skutecznie funkcjonujących.

(15)

Przejrzystość własności mediów jest bezpośrednio powiązana z wolnością wypowiedzi, czyli fundamentem systemów demokratycznych. Informacje o strukturze właścicielskiej dostawców usług medialnych – jeżeli taka własność skutkuje kontrolą nad treścią świadczonych usług lub wywieraniem na tę treść znacznego wpływu – umożliwiają użytkownikom świadomą ocenę takiej treści. Państwa członkowskie powinny móc określić, czy i w jakim zakresie użytkownicy powinni mieć dostęp do informacji o strukturze właścicielskiej dostawcy usług medialnych, zapewniając że istota odnośnych podstawowych praw i wolności jest przestrzegana i że użyte środki są niezbędne i proporcjonalne.

(16)

Z uwagi na szczególny charakter audiowizualnych usług medialnych, a zwłaszcza ich opiniotwórczy charakter, użytkownicy mają uzasadniony interes w tym, by wiedzieć, kto odpowiada za treść tych usług. Aby umocnić wolność wypowiedzi, a co za tym idzie, propagować pluralizm mediów i zapobiegać konfliktom interesów, ważnym zadaniem państw członkowskich jest zapewnienie użytkownikom nieprzerwanego, łatwego i bezpośredniego dostępu do informacji o dostawcach usług medialnych. Każde państwo członkowskie decyduje samodzielnie, które informacje można podać, w szczególności w zakresie struktury właścicielskiej oraz o rzeczywistych właścicielach.

(17)

W celu zapewnienia przedsiębiorstwom oraz władzom państw członkowskich spójności i pewności prawa pojęcie „nawoływania do przemocy lub nienawiści” należy rozumieć w odpowiednim zakresie zgodnie z decyzją ramową Rady 2008/913/WSiSW (7).

(18)

Z uwagi na ewolucję sposobów rozpowszechniania treści poprzez sieci łączności elektronicznej ważne jest, by chronić ogół społeczeństwa przed nawoływaniem do terroryzmu. Dyrektywa 2010/13/UE powinna więc zapewniać, by audiowizualne usługi medialne nie zawierały publicznego nawoływania do popełnienia przestępstwa terrorystycznego. W celu zapewnienia przedsiębiorstwom oraz władzom państw członkowskich spójności i pewności prawa pojęcie „publicznego nawoływania do popełnienia przestępstwa terrorystycznego” należy rozumieć zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/541 (8).

(19)

Aby umożliwić widzom, w tym rodzicom i małoletnim, podejmowanie świadomych decyzji dotyczących wyboru treści do oglądania, dostawcy usług medialnych muszą dostarczać odpowiednich informacji o treściach, które mogą zaszkodzić fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich. Można to zapewnić na przykład poprzez system oznaczeń treści, ostrzeżenie dźwiękowe, symbol wizualny lub inne sposoby opisujące charakter treści.

(20)

Odpowiednie środki ochrony małoletnich mające zastosowanie do usług rozpowszechniania telewizyjnego powinny mieć zastosowanie także do audiowizualnych usług medialnych na żądanie. Powinno to zwiększyć poziom ochrony. Podejście zakładające minimalną harmonizację pozwala państwom członkowskim zapewnić wyższy stopień ochrony przed treściami, które mogą zaszkodzić fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich. Wobec najbardziej szkodliwych treści, które mogą zaszkodzić fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich, lecz które nie stanowią przestępstwa, należy stosować jak najsurowsze środki, takie jak szyfrowanie i skuteczne kontrole rodzicielskie, bez uszczerbku dla przyjęcia surowszych środków przyjętych przez państwa członkowskie.

(21)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (9) uznaje, że potrzebna jest szczególna ochrona dzieci, jeżeli chodzi o przetwarzanie ich danych osobowych. Ustanowienie przez dostawców usług medialnych mechanizmów ochrony dzieci w nieunikniony sposób prowadzi do przetwarzania danych osobowych małoletnich. Zważywszy, że takie mechanizmy mają za zadanie ochronę dzieci, dane osobowe małoletnich przetwarzane w ramach technicznych środków ochrony dzieci nie powinny być wykorzystywane do celów handlowych.

(22)

Zapewnienie dostępności treści audiowizualnych jest wymogiem niezbędnym w kontekście zobowiązań przyjętych na mocy Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych. W kontekście dyrektywy 2010/13/UE termin „osoby z niepełnosprawnościami” należy interpretować zgodnie z charakterem usług objętych tą dyrektywą, czyli audiowizualnych usług medialnych. Prawo osób z niepełnosprawnościami i osób starszych do włączenia i uczestnictwa w życiu społecznym i kulturalnym Unii wiąże się z zapewnieniem dostępu do audiowizualnych usług medialnych. Dlatego państwa członkowskie powinny bez nieuzasadnionej zwłoki zapewnić, by dostawcy usług medialnych podlegający ich jurysdykcji aktywnie poszukiwali sposobów udostępniania treści osobom z niepełnosprawnościami, w szczególności z dysfunkcją wzroku lub słuchu. Wymagania dostępności powinny być spełniane stopniowo i w sposób ciągły, z uwzględnieniem charakteru usług i nie dających się uniknąć przeszkód, które uniemożliwiają pełną dostępność, takich treści jak audycje na żywo czy transmisje z wydarzeń. Państwa członkowskie powinny wymagać regularnego przedstawiania stosownych sprawozdań przez dostawców usług medialnych mających siedzibę na ich terytorium w celu pomiaru postępu w stopniowym udostępnianiu usług osobom z dysfunkcjami wzroku lub słuchu.

(23)

Wśród środków służących osiąganiu dostępności audiowizualnych usług medialnych na mocy dyrektywy2010/13/UE powinny się znaleźć język migowy, napisy dla osób niesłyszących i niedosłyszących, napisy mówione i audiodeskrypcja. Nie oznacza to braku możliwości stosowania innych środków. Ta dyrektywa nie dotyczy jednak narzędzi służących zapewnieniu dostępu do audiowizualnych usług medialnych, w tym elektronicznych przewodników po programach (EPG). Dlatego ta dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla prawa Unii mającego na celu harmonizację dostępności do audiowizualnych usług medialnych, takich jak strony internetowe, aplikacje internetowe i elektroniczne przewodniki po programach czy do informacji o zastosowanych środkach służących dostępności i w dostępnych formatach.

(24)

W niektórych przypadkach może okazać się niemożliwe podanie komunikatów o sytuacjach nadzwyczajnych w sposób dostępny dla osób z niepełnosprawnościami. W takich wyjątkowych przypadkach, brak możliwości zapewnienia dostępu dla osób z niepełnosprawnościami nie powinien być powodem odstąpienia od podania do publicznej wiadomości tego rodzaju komunikatów za pośrednictwem audiowizualnych usług medialnych.

(25)

Dyrektywa 2010/13/UE nie narusza prawa państw członkowskich do nakładania obowiązków mających zapewnić odpowiednie wyeksponowanie treści istotnych dla ogółu społeczeństwa w ramach realizacji określonych celów leżących w interesie ogólnym, takich jak pluralizm mediów, wolność słowa oraz różnorodność kulturowa. Takie obowiązki powinny być nakładane tylko wtedy, gdy są niezbędne do realizacji celów leżących w interesie ogólnym, jasno określonych przez państwa członkowskie zgodnie z prawem unijnym. Jeżeli państwa członkowskie zdecydują o wprowadzeniu takich przepisów, powinny zapewnić, by nałożone na przedsiębiorców obowiązki były proporcjonalne do interesu uzasadnionego względami polityki publicznej.

(26)

Aby chronić odpowiedzialność redakcyjną dostawców usług medialnych i audiowizualny łańcuch wartości, ważna jest możliwość zagwarantowania integralności audycji i audiowizualnych usług medialnych świadczonych przez dostawców usług medialnych. Audycje i audiowizualne usługi medialne powinny być nadawane bez skrótów, zmian czy przerw i plansz, nakładanych na treści wideo, w celach handlowych, bez wyraźnej zgody dostawców audiowizualnych usług medialnych. Państwa członkowskie powinny zapewnić, by plansze takie, uruchamiane lub akceptowane przez odbiorcę usługi wyłącznie do użytku prywatnego, wynikające z usług komunikacji indywidualnej, nie wymagały zgody dostawcy usług medialnych. Elementy sterujące interfejsu niezbędnego do obsługi urządzenia przez użytkownika, czy nawigacji po audycjach, takie jak paski regulacji głośności, funkcje wyszukiwania, menu nawigacji czy listy programów, nie powinny być objęte. Nie powinny być nią objęte także plansze i napisy zawierające ostrzeżenia, informacje podawane w ogólnym interesie publicznym, a także plansze reklamowe dostawcy usług medialnych. Bez uszczerbku dla art. 3 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2120 (10), nie powinny być objęte również techniki kompresji danych ani inne techniki dostosowujące usługę do środków dystrybucji, takie jak rozdzielczość i sposób kodowania, jeśli nie modyfikują one treści.

Środki ochrony integralności audycji i audiowizualnych usług medialnych powinny być nakładane wtedy, gdy są niezbędne do realizacji celów leżących w interesie ogólnym, jasno określonych przez państwa członkowskie zgodnie z prawem unijnym. Środki takie powinny nakładać na przedsiębiorstwa proporcjonalne obowiązki, w interesie uzasadnionym względami polityki publicznej.

(27)

Z wyjątkiem sponsorowania i lokowania produktu audiowizualne przekazy handlowe dotyczące napojów alkoholowych w audiowizualnych usługach medialnych na żądanie powinny być zgodne z ustanowionymi w dyrektywie 2010/13/UE kryteriami mającymi zastosowanie do reklamy telewizyjnej i telesprzedaży napojów alkoholowych. Bardziej szczegółowe kryteria mające zastosowanie do reklamy telewizyjnej i telesprzedaży napojów alkoholowych ograniczają się do spotów reklamowych, które ze swej natury są oddzielone od audycji, i dlatego nie obejmują innych przekazów handlowych związanych z audycją lub będących jej integralną częścią, takich jak sponsorowanie i lokowanie produktu. W związku z tym kryteria te nie powinny mieć zastosowania do sponsorowania i lokowania produktu w audiowizualnych usługach medialnych na żądanie.

(28)

Na szczeblu krajowym i międzynarodowym istnieją pewne powszechnie uznawane wytyczne żywieniowe, takie jak model profilowania składników odżywczych opracowany przez Biuro Regionalne Światowej Organizacji Zdrowia dla Europy, w celu klasyfikacji żywności według składników odżywczych w kontekście telewizyjnej reklamy artykułów żywnościowych skierowanej do dzieci. Należy zachęcać państwa członkowskie do zapewnienia, by stosowana była samoregulacja i współregulacja, w tym poprzez kodeksy postępowania, w celu skutecznego ograniczania kontaktu dzieci z audiowizualnymi przekazami handlowymi dotyczącymi artykułów żywnościowych i napojów o dużej zawartości soli, cukrów, tłuszczów, tłuszczów nasyconych, kwasów tłuszczowych trans lub w inny sposób niezgodnych z krajowymi lub międzynarodowymi wytycznymi żywieniowymi.

(29)

Podobnie, należy również zachęcać państwa członkowskie do zapewnienia, by stosowane były samoregulacyjne lub współregulacyjne kodeksy postępowania w celu skutecznego ograniczania kontaktu dzieci i małoletnich z handlowymi przekazami audiowizualnymi dotyczącymi napojów alkoholowych. Na szczeblu unijnym i krajowym obowiązują pewne systemy samoregulacji lub współregulacji służące odpowiedzialnemu marketingowi napojów alkoholowych, między innymi w handlowych przekazach audiowizualnych. Należy nadal wspierać tego rodzaju systemy, w szczególności te, które mają zapewnić, by handlowym przekazom audiowizualnym dotyczącym napojów alkoholowych towarzyszyły ostrzeżenia dotyczące odpowiedzialnego spożywania alkoholu.

(30)

Ważne jest, by małoletni byli skutecznie chronieni przed kontaktem z handlowymi przekazami audiowizualnymi związanymi z promocją gier hazardowych. W tym kontekście na szczeblu unijnym i krajowym obowiązuje szereg systemów samoregulacji lub współregulacji służących promocji odpowiedzialnego hazardu, w tym w handlowych przekazach audiowizualnych.

(31)

W celu usunięcia przeszkód w swobodnym przepływie usług transgranicznych w Unii należy zapewnić skuteczność środków samoregulacji i współregulacji, w szczególności środków służących ochronie konsumentów lub zdrowia publicznego.

(32)

Rynek rozpowszechniania telewizyjnego ewoluował, w związku z czym potrzebna jest większa elastyczność w zakresie lokowania produktu i handlowych przekazów audiowizualnych, a w szczególności przepisów dotyczących ich udziału w linearnych audiowizualnych usługach medialnych. Pojawienie się nowych usług, w tym bez reklamy, zapewniło większy wybór widzom, którzy mogą bez problemu przechodzić z jednej oferty na inną.

(33)

Liberalizacja lokowania produktu nie przyniosła spodziewanego wzrostu popularności tej formy handlowego przekazu audiowizualnego. Zwłaszcza ogólny zakaz lokowania produktu, przewidujący pewne wyjątki, nie przyniósł dostawcom usług medialnych pewności prawa. Należy zatem dopuścić lokowanie produktu we wszystkich audiowizualnych usługach medialnych i usługach platformy udostępniania wideo, z zastrzeżeniem wyjątków.

(34)

Lokowanie produktu nie powinno być dozwolone w audycjach informacyjnych i audycjach publicystycznych, audycjach dotyczących spraw konsumenckich, audycjach religijnych oraz audycjach dla dzieci. W szczególności, jak wskazują wyniki badań, lokowanie produktu oraz wbudowane reklamy mogą mieć wpływ na zachowanie dzieci, ponieważ często nie są one w stanie rozpoznać treści handlowej. Należy zatem utrzymać zakaz lokowania produktu w audycjach dla dzieci. Audycje dotyczące spraw konsumenckich to programy oferujące widzom porady lub zawierające recenzje produktów i usług mające ułatwić decyzję o zakupie. Dopuszczenie lokowania produktu w tego rodzaju audycjach zatarłoby różnicę między reklamą a treścią redakcyjną, a widzowie mają prawo oczekiwać od tego rodzaju audycji prawdziwych i rzetelnych recenzji produktów lub usług.

(35)

Dostawcy audiowizualnych usług medialnych na żądanie powinni promować produkcję i dystrybucję utworów europejskich, zapewniając w swoich katalogach minimalny udział utworów europejskich oraz ich dostateczną ekspozycję. Należy zachęcać do tego, by treści audiowizualne kwalifikujące się jako utwory europejskie były oznaczane metadanymi, które będą dostępne dla dostawców usług medialnych. Ekspozycja oznacza promowanie utworów europejskich poprzez ułatwianie dostępu do takich utworów. Ekspozycję można zapewnić na różne sposoby, na przykład poprzez wydzielenie specjalnej sekcji usługi, poświęconej utworom europejskim, dostępnej z głównej strony internetowej usługi, poprzez możliwość wyszukiwania utworów europejskich przez wyszukiwarkę dostępną w ramach tej usługi, wykorzystywanie utworów europejskich podczas kampanii promujących taką usługę lub promowanie minimalnego odsetka utworów europejskich z katalogu takich usług np. za pomocą banerów lub podobnych narzędzi.

(36)

W celu zapewnienia odpowiedniego poziomu inwestycji w utwory europejskie państwa członkowskie powinny mieć możliwość nakładania obowiązków finansowych na dostawców usług medialnych mających siedzibę na ich terytorium. Obowiązki te mogą mieć formę bezpośredniego wkładu finansowego w produkcję utworów europejskich i zakup praw do nich. Państwa członkowskie mogłyby również wymagać wnoszenia na specjalny fundusz opłat, których wysokość uzależniona jest od przychodów generowanych przez audiowizualne usługi medialne świadczone na ich terytorium lub kierowane na to terytorium. Niniejsza dyrektywa doprecyzowuje, że ze względu na bezpośredni związek między obowiązkami finansowymi a różną polityką kulturalną państw członkowskich państwo członkowskie może nakładać takie obowiązki finansowe również na dostawców usług medialnych, którzy mają siedzibę w innym państwie członkowskim, które kieruje usługi na terytorium tego państwa. W takim przypadku obowiązki finansowe powinny być nakładane wyłącznie z tytułu przychodów generowanych przez odbiorców w państwie członkowskim, do którego kierowana jest oferta. Dostawcy usług medialnych podlegający obowiązkowi wnoszenia wkładu w systemy finansowania filmów w państwie członkowskim, do którego kierują ofertę, powinni w niedyskryminacyjny sposób móc korzystać – nawet jeśli nie mają siedziby w tym państwie członkowskim – z pomocy dostępnej dostawcom usług medialnych w ramach stosownych systemów finansowania filmów.

(37)

Obecnie nadawcy więcej inwestują w europejskie utwory audiowizualne niż dostawcy audiowizualnych usług medialnych na żądanie. Dlatego jeśli państwo członkowskie, do którego kierowana jest oferta, postanowi nałożyć obowiązek finansowy na nadawcę podlegającego jurysdykcji innego państwa członkowskiego, powinno uwzględnić bezpośredni wkład tego nadawcy w produkcję i zakup praw do utworów europejskich, w tym koprodukcję, z należytym uwzględnieniem zasady proporcjonalności. Pozostaje to bez uszczerbku dla kompetencji państw członkowskich do ustalania zgodnie z własną polityką kulturalną i z zastrzeżeniem zgodności z przepisami dotyczącymi pomocy publicznej poziomu wkładu finansowego dostawców usług medialnych podlegających ich jurysdykcji.

(38)

Państwo członkowskie, oceniając w każdym pojedynczym przypadku, czy audiowizualna usługa medialna na żądanie z innego państwa członkowskiego jest skierowana do odbiorców na jego terytorium, powinno korzystać z takich wskaźników jak reklama lub inne działania promocyjne skierowane specjalnie do klientów na jego terytorium, główny język usługi lub występowanie treści bądź przekazów handlowych skierowanych specjalnie do widzów w państwie członkowskim odbioru.

(39)

Jeżeli państwo członkowskie nakłada na dostawców usług medialnych wymóg wkładu finansowego, wkład ten powinien służyć odpowiedniej promocji utworów europejskich, ale nie powodować ryzyka podwójnych obciążeń dla dostawców usług medialnych. Dlatego jeżeli państwo członkowskie, w którym dostawca usług medialnych ma siedzibę, wymaga takiego wkładu finansowego, powinno ono uwzględnić wszelkie wkłady finansowe wymagane przez państwa członkowskie, do których kierowana jest oferta.

(40)

Aby obowiązki w zakresie promowania utworów europejskich nie utrudniały rozwoju rynku i wchodzenia na niego nowych podmiotów, wymogom takim nie powinny podlegać dostawcy bez znaczącego udziału w rynku. Dotyczy to w szczególności dostawców o niskich przychodach lub o małej liczbie odbiorców. Fakt małej liczby odbiorców można ustalić na przykład na podstawie oglądalności lub sprzedaży, zależnie od charakteru usługi; natomiast przy ustalaniu niskich obrotów należy uwzględnić odmienną wielkość rynków audiowizualnych w państwach członkowskich. Nakładanie takich wymogów może być niewłaściwe również wtedy, gdy ze względu na charakter lub temat audiowizualnych usług medialnych wymogi te byłyby niewykonalne lub nieuzasadnione.

(41)

Ważne jest, by nadawcy dysponowali większą swobodą i mogli decydować, kiedy zamieszczać reklamy, tak by zmaksymalizować popyt wśród reklamodawców i przepływ widzów. Niemniej jednak niezbędne jest też utrzymanie odpowiedniego poziomu ochrony konsumenta w tym względzie, ponieważ elastyczność taka mogłaby narazić widzów na nadmierną liczbę reklam w porach największej oglądalności. W godz. 6.00–18.00 i w godz. 18.00–24.00 powinny więc obowiązywać konkretne limity.

(42)

Treści redakcyjne od telewizyjnych spotów reklamowych lub telesprzedażowych oraz od pojedynczych spotów oddzielają neutralne ramy. Pozwalają one widzowi wyraźnie odróżnić, kiedy jeden rodzaj treści audiowizualnych się kończy, a drugi zaczyna. Należy sprecyzować, że neutralne ramy są wyłączone z limitu ilościowego ustalonego dla reklamy telewizyjnej. Chodzi o to, by czas wykorzystany na neutralne ramy nie miał wpływu na czas przeznaczany na reklamę i by negatywnych skutków nie doznawały przychody uzyskiwane z reklamy.

(43)

Czas antenowy przeznaczony na ogłoszenia zamieszczane przez nadawcę w związku z jego własnymi audycjami i produktami towarzyszącymi wywodzącymi się bezpośrednio z tych audycji lub na ogłoszenia w interesie społecznym czy też apele charytatywne nadawane nieodpłatnie – z wyjątkiem kosztów poniesionych na transmisję takich apeli – nie powinien być wliczany do maksymalnego czasu antenowego, który można przeznaczyć na reklamę telewizyjną i telesprzedaż. Ponadto wielu nadawców jest częścią większych grup nadawczych i zamieszcza ogłoszenia nie tylko w związku z własnymi audycjami i produktami towarzyszącymi wywodzącymi się bezpośrednio z tych audycji, lecz także w związku z audycjami i audiowizualnymi usługami medialnymi innych podmiotów należących do tej samej grupy nadawczej. Czas antenowy przeznaczony na takie ogłoszenia także nie powinien być wliczany do maksymalnego czasu antenowego, który można przeznaczyć na reklamę telewizyjną i telesprzedaż.

(44)

Dostawcy platformy udostępniania wideo objęci dyrektywą 2010/13/UE świadczą usługi społeczeństwa informacyjnego w rozumieniu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/31/WE (11). W rezultacie dostawcy ci są objęci przepisami dotyczącymi rynku wewnętrznego określonymi w tej dyrektywie, jeżeli mają siedzibę w państwie członkowskim. Wskazane jest, by te same zasady miały również zastosowanie do dostawców platform udostępniania wideo, którzy nie mają siedziby w danym państwie członkowskim, w celu zapewnienia skuteczności środków ochrony małoletnich i ogółu społeczeństwa na mocy dyrektywy 2010/13/UE oraz w celu zapewnienia jak najbardziej wyrównanych szans, o ile dostawcy ci mają jednostkę dominującą albo zależną, mającą siedzibę w państwie członkowskim lub też są częścią grupy, której inna jednostka ma siedzibę w państwie członkowskim. W związku z powyższym definicje zamieszczone w dyrektywie 2010/13/UE powinny opierać się na zasadach i powinny zapewniać, by przedsiębiorstwo nie mogło wyłączyć się z zakresu stosowania tej dyrektywy, tworząc wielowarstwową grupową strukturę przedsiębiorstw mających siedzibę w Unii i poza Unią. Komisja powinna być informowana o dostawcach podlegających jurysdykcji poszczególnych państw członkowskich, zgodnie z zasadami dotyczącymi siedziby, określonymi w dyrektywach 2000/31/WE i 2010/13/UE.

(45)

Istnieją nowe wyzwania, w szczególności w związku z platformami udostępniania wideo, przez które to platformy użytkownicy – szczególnie małoletni – odbierają coraz więcej treści audiowizualnych. W tym kontekście coraz większy niepokój budzą dostarczane w ramach usług takiej platformy szkodliwe treści i mowa nienawiści. W celu ochrony małoletnich i ogółu społeczeństwa przed takimi treściami niezbędne jest określenie proporcjonalnych przepisów w tym zakresie.

(46)

Przekazy handlowe w usługach platformy udostępniania wideo są już uregulowane dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/29/WE (12), która zakazuje przedsiębiorstwom nieuczciwych praktyk handlowych wobec konsumentów, w tym wprowadzających w błąd i agresywnych praktyk w ramach usług społeczeństwa informacyjnego.

Jeżeli chodzi o przekazy handlowe dotyczące wyrobów tytoniowych i powiązanych produktów zamieszczane na platformach udostępniania wideo, dostateczną ochronę zapewniają obowiązujące już zakazy określone w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/33/WE (13) oraz zakazy mające zastosowanie do przekazów handlowych dotyczących papierosów elektronicznych i pojemników zapasowych na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/40/UE (14). Ponieważ użytkownicy coraz częściej korzystają z platform udostępniania wideo, by dotrzeć do treści audiowizualnych, konieczne jest zapewnienie dostatecznego poziomu ochrony konsumentów, uspójniając w odpowiednim zakresie przepisy o audiowizualnych przekazach handlowych wobec wszystkich dostawców. Ważne jest zatem, by audiowizualne przekazy handlowe na platformach udostępniania wideo były wyraźnie oznaczone i respektowały zestaw minimalnych wymogów jakościowych.

(47)

Znacząca część treści dostępnych w usługach platformy udostępniania wideo nie podlega odpowiedzialności redakcyjnej dostawcy takiej platformy. Jednak dostawcy ci z reguły decydują o sposobie zestawienia treści, czyli audycji, wideo stworzonych przez użytkownika i handlowych przekazów audiowizualnych, w tym również środkami automatycznymi lub przy pomocy algorytmów. Dlatego od dostawców tych należy wymagać zastosowania odpowiednich środków w celu ochrony małoletnich przed treściami mogącymi zaszkodzić ich rozwojowi fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu. Należy wymagać od nich również zastosowania odpowiednich środków w celu ochrony ogółu społeczeństwa przed treściami zawierającymi nawoływanie do przemocy lub nienawiści wobec grupy osób lub członka grupy z powodów, o których mowa w art. 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”), lub przed treściami, których rozpowszechnianie stanowi przestępstwo na mocy prawa unijnego.

(48)

Z uwagi na brak wpływu dostawców w treści udostępniane w ramach usług platformy udostępniania wideo te odpowiednie środki w celu ochrony małoletnich i ogółu społeczeństwa powinny dotyczyć sposobu zestawienia treści, a nie treści jako takich. Wymogi w tym zakresie określone w dyrektywie 2010/13/UE powinny mieć zatem zastosowanie bez uszczerbku dla art. 12–14 dyrektywy 2000/31/WE, w których przewidziano zwolnienie z odpowiedzialności za bezprawne informacje nadawane lub automatycznie, pośrednio i krótkotrwale przechowywane, lub przechowywane przez niektórych dostawców usług społeczeństwa informacyjnego. W przypadku świadczenia usług objętych art. 12–14 dyrektywy 2000/31/WE wymogi te powinny mieć zastosowanie również bez uszczerbku dla art. 15 tej dyrektywy, który uniemożliwia nakładanie na tych dostawców ogólnego obowiązku monitorowania takich informacji i aktywnego poszukiwania faktów lub okoliczności wskazujących na nielegalną działalność, co nie dotyczy jednak obowiązków nadzoru w specyficznych przypadkach oraz w szczególności nie wpływa na decyzje władz krajowych podejmowane zgodnie z prawem krajowym.

(49)

Przy wdrażaniu odpowiednich środków przewidzianych dyrektywą 2010/13/UE wskazane jest jak najdalej idące angażowanie dostawców platformy udostępniania wideo. Należy zatem zachęcać do stosowania współregulacji. Dostawcy platformy udostępniania wideo powinni także zachować możliwość dobrowolnego stosowania surowszych środków zgodnie z prawem unijnym i przy poszanowaniu wolności wypowiedzi i informacji oraz pluralizmu mediów.

(50)

Prawo do skutecznego środka odwoławczego i prawo dostępu do bezstronnego sądu są prawami podstawowymi określonymi w art. 47 Karty. Przepisy dyrektywy 2010/13/UE nie powinny zatem być interpretowane w sposób uniemożliwiający stronom korzystanie z prawa dostępu do systemu sądowego.

(51)

Podejmując odpowiednie środki w celu ochrony małoletnich przed szkodliwymi treściami, a ogółu społeczeństwa przed treściami zawierającymi nawoływanie do przemocy, nienawiści i terroryzmu zgodnie z przepisami dyrektywy 2010/13/UE, należy mieć na uwadze mające zastosowanie prawa podstawowe określone w Karcie. Chodzi w szczególności, zależnie od sytuacji, o prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz ochrony danych osobowych, wolność wypowiedzi i informacji, swobodę prowadzenia działalności gospodarczej, zakaz dyskryminacji oraz prawa dziecka.

(52)

Komitet Kontaktowy ma ułatwiać skuteczne wdrażanie dyrektywy 2010/13/UE; należy się z nim regularnie kontaktować w sprawie wszelkich praktycznych problemów wynikających z jej stosowania. Prace Komitetu Kontaktowego nie powinny ograniczać się do kwestii obowiązującej polityki audiowizualnej, ale powinny też dotyczyć stosownych zmian zachodzących w tym sektorze. Komitet jest złożony z przedstawicieli właściwych krajowych władz państw członkowskich. Zachęca się państwa członkowskie, by mianując swoich przedstawicieli, promowały parytet płci w składzie Komitetu Kontaktowego.

(53)

Państwa członkowskie powinny zapewnić, by ich krajowe władze lub organy regulacyjne były prawnie odrębne od rządu. Nie powinno to jednak uniemożliwiać państwom członkowskim sprawowania nad nimi nadzoru zgodnie z krajowym prawem konstytucyjnym. Krajowe władze lub organy regulacyjne powinny być uznawane za mające wymagany stopień niezależności, jeżeli te władze lub organy, w tym ustanowione jako władze lub organy publiczne, są funkcjonalnie i faktycznie niezależne od swoich rządów i od wszelkich innych podmiotów publicznych lub prywatnych. Uznaje się to za niezbędne do zapewnienia bezstronności decyzji podejmowanych przez krajową władzę lub organ regulacyjny. Wymóg niezależności pozostaje bez uszczerbku dla możliwości ustanowienia przez państwa członkowskie władz regulacyjnych sprawujących nadzór nad różnymi sektorami, takimi jak sektor audiowizualny i sektor telekomunikacyjny. Krajowe władze lub organy regulacyjne powinny posiadać uprawnienia egzekucyjne i zasoby niezbędne do wykonywania swoich zadań: zasoby kadrowe, wiedzę specjalistyczną i środki finansowe. Działania podejmowane przez krajowe władze lub organy regulacyjne ustanowione na mocy dyrektywy 2010/13/UE powinny zapewniać realizację celów w postaci pluralizmu mediów, różnorodności kulturowej, ochrony konsumentów, prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego i wspierania uczciwej konkurencji.

(54)

Ponieważ jednym z celów audiowizualnych usług medialnych jest służenie interesom jednostek i kształtowanie opinii publicznej, usługi takie muszą być w stanie dostarczać jednostkom i społeczeństwu jak najpełniejszych i jak najbardziej zróżnicowanych informacji. Cel ten można osiągnąć tylko wtedy, gdy decyzje redakcyjne pozostaną wolne od ingerencji państwa lub wpływu krajowych władz lub organów regulacyjnych wykraczającego poza zwykłe wdrażanie prawa i niesłużącego zabezpieczeniu prawnie chronionego prawa, którym jest prawo do ochrony niezależnie od poszczególnych opinii.

(55)

Na szczeblu krajowym powinny obowiązywać skuteczne mechanizmy odwoławcze. Właściwy organ odwoławczy powinien być niezależny od zaangażowanych stron. Organem takim może być sąd. Procedura odwoławcza powinna pozostawać bez uszczerbku dla podziału kompetencji w ramach krajowych systemów sądowych.

(56)

Aby zapewnić spójne stosowanie unijnych ram regulacyjnych w sektorze audiowizualnym we wszystkich państwach członkowskich, decyzją z dnia 3 lutego 2014 r. Komisja powołała ERGA (15). ERGA ma za zadanie służyć Komisji wiedzą specjalistyczną w jej pracach na rzecz spójnego wdrażania dyrektywy 2010/13/UE we wszystkich państwach członkowskich oraz ułatwiać współpracę między krajowymi władzami lub organami regulacyjnymi oraz między krajowymi władzami lub organami regulacyjnymi a Komisją.

(57)

ERGA przyczyniła się do spójności praktyki regulacyjnej i zapewniła Komisji doradztwo na wysokim poziomie w kwestiach wdrażania. W związku z tym w dyrektywie 2010/13/UE należy grupę tę formalnie uznać i wzmocnić jej rolę. ERGA powinna zatem zostać ustanowiona na mocy tej dyrektywy.

(58)

Komisja powinna móc konsultować się z ERGA we wszelkich kwestiach dotyczących audiowizualnych usług medialnych oraz platform udostępniania wideo. ERGA powinna wspierać Komisję, służąc wiedzą specjalistyczną i doradztwem oraz ułatwiając wymianę najlepszych praktyk, w tym na temat samoregulacyjnych i współregulacyjnych kodeksów postępowania. W szczególności Komisja powinna konsultować się z ERGA przy stosowaniu dyrektywy 2010/13/UE w celu ułatwienia jej spójnego wdrażania. Na wniosek Komisji ERGA powinna dostarczać niewiążących opinii na temat jurysdykcji, środków będących odstępstwem od swobody odbioru oraz środków dotyczących obchodzenia jurysdykcji. ERGA powinna też móc służyć doradztwem specjalistycznym we wszelkich kwestiach regulacyjnych związanych z ramami audiowizualnych usług medialnych, w tym w zakresie przeciwdziałania mowie nienawiści i ochrony małoletnich, jak również treści handlowych przekazów audiowizualnych dotyczących żywności o wysokiej zawartości tłuszczów, soli lub sodu i cukrów.

(59)

Umiejętność korzystania z mediów oznacza umiejętności, wiedzę i rozumienie, które pozwalają obywatelom skutecznie i bezpiecznie używać mediów. Aby obywatele mieli możliwość dotarcia do informacji oraz odpowiedzialnie i bezpiecznie wykorzystywali, krytycznie oceniali i tworzyli treści medialne, muszą posiąść zaawansowane umiejętności korzystania z mediów. Umiejętność korzystania z mediów nie powinna być ograniczona do zdobywania wiedzy o narzędziach i technologiach, ale powinna mieć na celu wyposażanie obywateli w umiejętność krytycznego myślenia niezbędną do dokonywania ocen, analizowania złożonych realiów oraz odróżniania opinii od faktów. Jest zatem niezbędne, by zarówno dostawcy usług medialnych, jak i dostawcy platform udostępniania wideo we współpracy ze wszystkimi stosownymi zainteresowanymi stronami promowali rozwój umiejętności korzystania z mediów we wszystkich grupach społecznych, wśród obywateli w różnym wieku, w różnych mediach i by postęp w tym względzie był uważnie śledzony.

(60)

Dyrektywa 2010/13/UE pozostaje bez uszczerbku dla obowiązku respektowania i ochrony przez państwa członkowskie godności człowieka. Respektuje ona prawa podstawowe i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie. W szczególności dyrektywa 2010/13/UE służy zapewnieniu pełnego poszanowania prawa do wolności wypowiedzi, wolności prowadzenia działalności gospodarczej oraz prawa do kontroli sądowej, a także propagowaniu poszanowania praw dziecka zapisanych w Karcie.

(61)

Środki stosowane przez państwa członkowskie na mocy dyrektywy 2010/13/UE mają respektować wolność wypowiedzi i informacji oraz pluralizm mediów, a także różnorodność kulturową i językową, zgodnie z Konwencją Unesco w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego.

(62)

Prawo dostępu do audycji informacyjnych o tematyce politycznej ma kluczowe znaczenie dla zagwarantowania podstawowej wolności pozyskiwania informacji oraz dla zapewnienia pełnej i należytej ochrony interesów widzów w Unii. Ze względu na stale rosnące znaczenie audiowizualnych usług medialnych dla społeczeństw i demokracji przekazy informacyjne o tematyce politycznej powinny być udostępniane w jak największym zakresie i bez uszczerbku dla praw autorskich niezależnie od granic państwowych w Unii.

(63)

Dyrektywa 2010/13/UE nie dotyczy przepisów międzynarodowego prawa prywatnego, w szczególności przepisów regulujących kwestie jurysdykcji sądów i prawa właściwego dla zobowiązań umownych i pozaumownych.

(64)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających (16), państwa członkowskie zobowiązały się w uzasadnionych przypadkach składać – wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji – jeden lub większą liczbę dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy ustawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.

(65)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2010/13/UE,