—

uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną pod względem formy i treści;

—

w konsekwencji stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący uchybienia obowiązkowi przeprowadzenia dochodzenia i obowiązkowi uzasadnienia.

Komisja naruszyła ciążący na niej obowiązek starannego zbadania okoliczności i porozumień przywołanych przez stronę skarżącą, pomimo istnienia najpoważniejszych ograniczeń konkurencji. Argumenty podniesione przez stronę skarżącą zostały odrzucone bez jakiegokolwiek badania, a w zaskarżonej decyzji Komisja ogranicza się do pobieżnych i powierzchownych ustaleń.

2.

Zarzut drugi dotyczący nieprawidłowej oceny przez Komisję interesu Unii.

Komisja błędnie uznała, że naruszenia, na które powołuje się strona skarżąca, wydają się ograniczać do jednego państwa członkowskiego i tym samym nie uwzględniła międzynarodowego zasięgu okoliczności faktycznych. Komisja nie uwzględniła również czasu trwania naruszeń i błędnie uznała, że sądy oraz organy krajowe są właściwe do badania praktyk antykonkurencyjnych, na które powołuje się strona skarżąca.