i)

ze względu na wydanie przez Médiatanács (zwaną dalej „radą ds. środków przekazu”, Węgry) decyzji 830/2020 z dnia 8 września, w drodze której odmówiono Klubrádió odnowienia przysługującego mu prawa użytkowania częstotliwości radiowych,

ii)

ze względu na przyjęcie przepisu prawnego takiego jak § 48 ust. 7 ustawy CLXXXV z 2010 r., który w przypadku ponownych naruszeń wyklucza automatycznie odnowienie prawa użytkowania częstotliwości radiowych związanych z nadawaniem programów radiowych, nawet w przypadku gdy naruszenie nie miało szczególnej wagi i ma wyłącznie charakter formalny oraz

iii)

ze względu na uniemożliwienie w ten nieproporcjonalny i dyskryminacyjny sposób kontynuowania prowadzenia przez Klubrádió działalności w sektorze nadawania programów radiowych,

Węgry uchybiły zobowiązaniom ciążącym na nich na mocy art. 5, 7 i 10 dyrektywy 2002/20/WE (1), art. 4 pkt 2 dyrektywy 2002/77/WE (2), art. 9 dyrektywy 2002/21/WE (3), ogólnym zasadom proporcjonalności, niedyskryminacji i lojalnej współpracy, a także art. 11 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

iv)

ze względu na niewydanie w terminie sześciu tygodni określonym w art. 5 ust. 3 dyrektywy 2002/20 decyzji co do wniosku Klubrádió o odnowienie prawa użytkowania częstotliwości radiowych oraz

v)

ze względu na nieprzeprowadzenie postępowania w celu przyznania częstotliwości wcześniej wykorzystywanej przez Klubrádió w czasie umożliwiającym wydanie decyzji przed wygaśnięciem przysługującego mu prawa użytkowania,

Węgry uchybiły zobowiązaniom ciążącym na nich na mocy art. 8 i 9 dyrektywy 2002/21, art. 5 ust. 3 dyrektywy 2002/20, a także ogólnej zasady dobrej administracji;

vi)

ze względu na to, że rada ds. środków przekazu w przetargu ogłoszonym przez nią w dniu 4 listopada 2020 r. i w decyzji 180/2021 wydanej przez nią w dniu 10 marca,

Węgry uchybiły zobowiązaniom ciążącym na nich na mocy art. 5 ust. 2 dyrektywy 2002/20, art. 45 dyrektywy (UE) 2018/1972 (4) i art. 11 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

vii)

ze względu na przyjęcie przepisu prawnego takiego jak § 65 ust. 11 ustawy CLXXXV z 2010 r., w którym wykluczono możliwość ubiegania się o prawo tymczasowego użytkowania w przypadku, w którym nie odnowiono uprzednio przysługującego dostawcy usług medialnych prawa użytkowania, podczas gdy przyznano tę możliwość dostawcom usług, których prawo użytkowania zostało już raz odnowione i nie uzasadniono tego odmiennego traktowania, mimo że powody wykluczające odnowienie nie uniemożliwiają przyznania nowego prawa użytkowania, Węgry uchybiły zobowiązaniom ciążącym na nich na mocy art. 45 ust. 1 dyrektywy 2018/1972, a także naruszyły zasady proporcjonalności i niedyskryminacji.