—

stwierdzenia nieważności decyzji PMO z dnia 11 maja 2022 r., uchylającej prawo skarżącego do otrzymywania, od dnia 1 lipca 2021 r., dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu i dodatku edukacyjnego oraz uchylającej także ulgi podatkowe związane z dodatkiem na dziecko pozostające na utrzymaniu;

—

stwierdzenie nieważności decyzji PMO.1 z dnia 13 czerwca 2022 r., stwierdzającej, na podstawie art. 85 regulaminu pracowniczego, zwrot kwoty 3 500 EUR;

—

zasądzenie od strony pozwanej zapłaty na rzecz skarżącego świadczenia w kwocie 2 441,84 EUR;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia pojęć dziecka pozostającego na utrzymaniu i uczęszczania do placówki edukacyjnej, uprawniających skarżącego do otrzymywania dodatków edukacyjnego i na dziecko pozostające na utrzymaniu do końca roku szkolnego.

2.

Zarzut drugi dotyczący nierówności traktowania przez Urząd Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych (PMO), dzieci które pomyślnie ukończyły pierwszą sesji egzaminacyjną na studiach a tymi, które pomyślnie ukończyły drugą sesję egzaminacyjną.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady pewności prawa i naruszenia zasady dobrej administracji.

1.

Zarzut pierwszy, podniesiony tytułem głównym, dotyczący okoliczności, że skarżący był uprawniony do pobierania dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu i dodatku edukacyjnego na swoją córkę w okresie od 1 lipca do 30 września 2021 r.

2.

Zarzut drugi, podniesiony tytułem ewentualnym, dotyczący okoliczności, że wypłata kwoty 3 500 EUR była zasadna i nie była bezprawna. Nawet zakładając, że wypłata ta była bezprawna, skarżący uważa, że należy uznać, iż nie miał on świadomości niezgodności z prawem tej wypłaty oraz, że w każdym razie niezgodność z prawem nie była bynajmniej oczywista ponieważ mógł on zasadnie sądzić, że wypłata ta była zgodna z prawem.