—

stwierdzenie, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności decyzji nr SRB/ES/2022/18 z dnia 11 kwietnia 2022 r. w sprawie obliczenia składek ex ante za 2022 r. na SRF – w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżących;

—

stwierdzenie, na podstawie art. 277 TFUE, niemożności stosowania następujących przepisów rozporządzenia SRM (1), rozporządzenia wykonawczego (2) i rozporządzenia delegowanego (3):

—

obciążenie strony pozwanej wszystkimi kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia zasady równego traktowania ze względu na to, że przewidziany w rozporządzeniu SRM i rozporządzeniu delegowanym sposób obliczania składek ex ante na jednolity fundusz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF) nie odzwierciedla rzeczywistego rozmiaru instytucji ani ich rzeczywistego ryzyka.

2.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności ze względu na to, że przewidziany w rozporządzeniu SRM i rozporządzeniu delegowanym mechanizm składek ex ante na SRF jest oparty na ocenie, która sztucznie zaostrza profil ryzyka dużych instytucji francuskich, a w konsekwencji prowadzi do ustalenia nieproporcjonalnie wysokiej kwoty składki.

3.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia zasady pewności prawa ze względu na to, że określona w rozporządzeniu SRM, rozporządzeniu delegowanym i rozporządzeniu wykonawczym wysokość składek ex ante, po pierwsze, nie może być oszacowana wystarczająco wcześnie w precyzyjny sposób, a po drugie, zależy nie tyle od sytuacji i profilu ryzyka instytucji, ile od jej relatywnej sytuacji w stosunku do innych instytucji zobowiązanych do wnoszenia składki. Wreszcie skarżące uważają, że stosownie do art. 290 TFUE Komisja nie powinna być odpowiedzialna za ustalenie wskaźników ryzyka w ramach rozporządzenia delegowanego, ponieważ kryteria te są istotnym elementem strukturyzującym i determinującym przy ustalaniu kwot składek.

4.

Zarzut czwarty dotyczy naruszenia zasady dobrej administracji ze względu na to, że nie wszystkie wskaźniki ryzyka zostały w zaskarżonej decyzji należycie uwzględnione.

5.

Zarzut piąty dotyczy naruszenia prawa przy ustalaniu współczynnika korygującego. Skarżące podnoszą naruszenie prawa, ponieważ SRB, która oparła się na błędnej wykładni szeregu przepisów rozporządzenia SRM, ustaliła ewidentnie zbyt wysoki współczynnik korygujący.

6.

Zarzut szósty dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do ograniczenia korzystania z nieodwołalnych zobowiązań płatniczych ze względu na to, że w zaskarżonej decyzji nie wskazano w sposób precyzyjny i szczegółowy, dlaczego zachodzi konieczność, po pierwsze, ustalenia pułapu korzystania z nieodwołalnych zobowiązań płatniczych (zwanych dalej „NZP”) na poziomie 15 % oraz, po drugie, przyjmowania jako zabezpieczenia jedynie gotówki.

7.

Zarzut siódmy dotyczy oczywistego błędu w ocenie. Skarżące twierdzą w tym względzie, że ryzyko związane z procyklicznością i płynnością podnoszone przez SRB w celu ograniczenia korzystania z NZP jest nieuzasadnione, z uwagi w szczególności na cechy charakterystyczne NZP i kontekst ich wykorzystywania.

8.

Zarzut ósmy dotyczy naruszenia prawa. Skarżące podnoszą, że SRB, po pierwsze, opiera się na błędnej wykładni przepisów pozwalających na korzystanie z NZP, nakładając ten sam środek na wszystkie instytucje na podstawie abstrakcyjnej analizy, oraz, po drugie, pozbawia te przepisy ich skuteczności (effet utile), ponieważ udział NZP jest systematycznie i bez wystarczającego uzasadnienia ograniczany do określonego w prawie minimum.