—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2022/582 (1) w zakresie, w jakim na jej mocy umieszczono nazwisko skarżącego w wykazie zawartym w załączniku I do decyzji Rady (WPZiB) 2014/145 z dnia 17 marca 2014 r.;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/581 (2) z dnia 8 kwietnia 2022 r. w zakresie, w jakim na jego mocy umieszczono nazwisko skarżącego w wykazie zawartym w załączniku I do rozporządzenia Rady (UE) nr 269/2014 z dnia 17 marca 2014 r.;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do skutecznej ochrony sądowej i obowiązku uzasadnienia. Skarżący podnosi, że informacje przekazane przez Radę nie umożliwiają mu obrony z tego powodu, że po pierwsze, dowody przedstawione przez Radę nie mogą stanowić uzasadnienia dla rozpatrywanych środków ograniczających ze względu na ich słabość, a po drugie, Rada nie przedstawia indywidualnych, szczególnych i konkretnych powodów, mogących stanowić dla skarżącego wystarczającą wskazówkę co do zasadności aktu.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie ze względu na to, że, po pierwsze, elementy przywołane przez Radę w celu umieszczenia nazwiska skarżącego w wykazie są w całości materialnie błędne i, po drugie, Rada nie wykazała, że skarżący jest prominentnym przedsiębiorcą, że jest osobą wpływową lub że działa w sektorach gospodarki, które stanowią istotne źródło dochodów dla rządu Federacji Rosyjskiej.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasad proporcjonalności i równego traktowania. Skarżący uważa, że nałożone na niego sankcje są dyskryminujące wobec niego i nieproporcjonalne w stosunku do celów, którym mają służyć te środki.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia podstawowych praw przysługujących jednostkom, w tym prawa własności oraz prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, domu i komunikowania się. Umieszczając nazwisko skarżącego w wykazie, Rada działała zatem z naruszeniem zasady proporcjonalności.