—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji doręczonej skarżącej pismem z dnia 1 kwietnia 2022 r., odrzucającej jako niedopuszczalny wniosek skarżącej o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej, ponieważ owa decyzja narusza traktaty;

—

ponadto lub ewentualnie – stwierdzenie, że Komisja w sposób niezgodny z prawem zaniechała działania w rozumieniu art. 265 TFUE;

—

stwierdzenie, że ponieważ niderlandzki krajowy plan w dziedzinie energii i klimatu (zwany dalej „KPEiK”) nie jest zgodny z konwencją z Aarhus, został on bezprawnie oceniony lub przyjęty lub opublikowany przez Komisję, wobec czego narusza prawo Unii oraz prawo międzynarodowe lub jest niezgodny z prawem;

—

stwierdzenie, że Komisja uchybiła ciążącym na niej na podstawie prawa Unii i prawa międzynarodowego pozytywnym obowiązkom podjęcia koniecznych i odpowiednich środków w celu zajęcia się kwestią niezgodności niderlandzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus lub zaradzenia tej niezgodności;

—

stwierdzenie, że rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1999 (1) nie nadaje skuteczności postanowieniom konwencji z Aarhus, w tym jej art. 7, i jako takie jest niezgodne z prawem Unii i prawem międzynarodowym w dziedzinie ochrony środowiska, wobec czego jest bezprawne;

—

zważywszy na niezgodność KPEiK, a w szczególności niderlandzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus, stwierdzenie, że niewypełnienie przez Komisję obowiązków wynikających z rozporządzenia (UE) 2018/1999 stanowi naruszenie tego rozporządzenia, naruszenie konwencji, a ponadto naruszenie traktatów;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy oparty na twierdzeniu, że należy stwierdzić nieważność decyzji Komisji zakomunikowanej skarżącej w piśmie z dnia 1 kwietnia 2022 r., ponieważ narusza ona traktaty i prawo ochrony środowiska. W grudniu 2021 r. skarżąca złożyła do Komisji wniosek o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej w zakresie wskazanych w nim kwestii dotyczących prawa ochrony środowiska. W odpowiedzi na wniosek skarżącej o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej Komisja uznała ów wniosek za niedopuszczalny. Skarżąca twierdzi, że decyzja Komisji w tym zakresie jest z gruntu wadliwa, stanowi naruszenie prawa Unii i prawa międzynarodowego w dziedzinie ochrony środowiska oraz narusza traktaty. Skarżąca utrzymuje, że Komisja narusza pozytywne i negatywne obowiązki ciążące na niej na podstawie traktatów i prawa międzynarodowego, w tym art. 3, 6 i 7 Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (konwencji z Aarhus). Skarżąca twierdzi ponadto, że sporna decyzja Komisji narusza prawo wtórne Unii, w tym art. 9 i 10 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (2), lub obowiązki spoczywające na niej na podstawie rozporządzenia (UE) 2018/1999. Skarżąca podnosi poza tym, że decyzja Komisji narusza jej prawo dostępu do wymiaru sprawiedliwości zgodnie z konwencją z Aarhus i rozporządzeniem Aarhus (ze zmianami).

2.

Zarzut drugi dotyczący zaniechania działania przez Komisję w rozumieniu art. 265 TFUE w odniesieniu do KPEiK ocenionych, przyjętych i opublikowanych przez Komisję, w tym w szczególności w odniesieniu do spornego niderlandzkiego KPEiK. Nie podejmując działań, Komisja narusza obowiązki ciążące na niej na podstawie traktatów i prawa międzynarodowego, w tym art. 3, 6 i 7 konwencji z Aarhus. Skarżąca twierdzi ponadto, że bezczynność Komisji narusza prawo wtórne Unii, w tym między innymi art. 9 i 10 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 (ze zmianami).

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że niezapewnienie przez Komisję pełnej zgodności niderlandzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus oznacza, iż wspomniany KPEiK został – i pozostawał w całym istotnym okresie – oceniony, przyjęty i opublikowany z oczywistym naruszeniem prawa Unii i prawa międzynarodowego, wobec czego jest bezprawny. W tym względzie skarżąca twierdzi ponadto, że nieprzyjęcie lub niepodjęcie przez Komisję odpowiednich środków w celu zajęcia się powyższymi kwestiami lub w celu naprawienia ich stanowi zaniechanie Komisji z naruszeniem art. 265 TFUE.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że rozporządzenie (UE) 2018/1999 nie nadaje skuteczności postanowieniom konwencji z Aarhus, w tym jej art. 7, i jako takie jest niezgodne z prawem Unii i prawem międzynarodowym w dziedzinie ochrony środowiska. Skarżąca twierdzi dodatkowo lub ewentualnie, że rozporządzenie (UE) 2018/1999 narusza traktaty. W związku z tym skarżąca podnosi, że rozporządzenie (UE) 2018/1999 powinno zostać uznane za niezgodne z prawem.