1)

Czy art. 25 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 910/2014 (1) z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym oraz uchylającego dyrektywę 1999/93/WE należy interpretować w ten sposób, że niedopuszczalne jest stwierdzenie nieważności aktu administracyjnego wydanego jako dokument elektroniczny, gdy jest on podpisany podpisem elektronicznym innym niż „kwalifikowany podpis elektroniczny”?.

2)

Czy dla ustalenia okoliczności, że podpis elektroniczny jest kwalifikowany, wystarczające jest wpisanie wzmianki o „kwalifikowanym podpisie elektronicznym” w certyfikacie wydanym przez dostawcę usług zaufania, czy też sąd powinien stwierdzić spełnienie wymogów określonych w art. 26 i w załączniku I do rozporządzenia nr 910/2014?

3)

Czy w sytuacji wskazanej powyżej, w której dostawca określa podpis elektroniczny jako „profesjonalny”, taka okoliczność jest wystarczająca, aby przyjąć, że nie istnieje „kwalifikowany podpis elektroniczny”, ponieważ brakuje kwalifikowanego certyfikatu od dostawcy, czy też należy ustalić, czy podpisy spełniają wymogi kwalifikowanego podpisu elektronicznego?

4)

Czy dla celów przeprowadzenia kontroli zgodności kwalifikowanego podpisu elektronicznego z wymogami określonymi w załączniku I do rozporządzenia nr 910/2014 wskazanie imienia i nazwiska osoby składającej podpis elektroniczny literami łacińskimi, zamiast literami cyrylicy – jak identyfikuje się ta osoba – stanowi naruszenie rozporządzenia skutkujące stwierdzeniem braku kwalifikowanego podpisu elektronicznego?