—

Zlecenia klientów „kupuj natychmiast”, dotyczące natychmiastowego zawarcia transakcji na określoną kwotę waluty w oparciu o aktualny kurs rynkowy;

—

Warunkowe zlecenia klientów, uruchamiane, kiedy osiągnięty zostaje dany poziom cenowy, który naraża tradera na ryzyko. Zlecenia te stają się wykonalne, kiedy wartość rynkowa osiąga określony poziom (np. zlecenie „stop-loss” lub „take-profit”);

—

Zlecenia klientów dotyczące realizacji transakcji po konkretnych kursach referencyjnych Forex lub według „fixingu” dla konkretnych par walutowych, co w przedmiotowej sprawie odnosiło się tylko do kasowych kursów zamknięcia WM/Reuters (zwanych dalej „WMR fixes”) oraz referencyjnych kursów walutowych Europejskiego Banku Centralnego (zwanych dalej „ECB fixes”) (3).

—

UBS AG (zwany dalej „UBS”);

—

The Royal Bank of Scotland Group plc oraz NatWest Markets plc, (4) (zbiorczo „RBS”);

—

Barclays PLC, Barclays Services Limited, Barclays Capital Inc oraz Barclays Bank plc (zbiorczo „Barclays”) oraz

—

Mitsubishi UFJ Financial Group Inc. oraz MUFG Bank, Ltd. (zbiorczo „BOTM”).

—

wymiany informacji ujawniających otwarte pozycje ryzyka traderów, które mogły dać im wgląd w ich wzajemne strategie zabezpieczające przed ryzykiem. Dzięki nim traderzy uzyskiwali dane, które mogły mieć znaczenie dla ich późniejszych decyzji handlowych przez kilka minut lub do momentu otrzymania następnych informacji,

—

wymiany informacji ujawniających istniejące lub planowane różnice pomiędzy ceną ofertową kupna a ceną sprzedaży traderów, które zdradzały ceny notowane przez traderów dla danych par walutowych oraz wielkości transakcji i mogły również wpływać na łączne ceny płacone przez klientów za obrót walutami. W zależności od zmienności rynku w danym momencie, informacje takie mogły pozostawać użyteczne dla innych traderów przez okres kilku godzin,

—

wymiany informacji ujawniających obecne lub planowane transakcje i niewykonane zlecenia klientów (zlecenia stop, zlecenia na fixing i zlecenia „kupuj natychmiast”), co pomagało uczestniczącym traderom w podejmowaniu dalszych decyzji i umożliwiało im identyfikowanie sytuacji, w których mogli koordynować swoje transakcje.

—

Po pierwsze, Komisja przyjmuje jako wartość referencyjną wartości nominalne w ujęciu rocznym będące przedmiotem wymiany handlowej przez dane przedsiębiorstwo w ramach transakcji kasowych na rynku walutowym G10 zawartych z kontrahentami mającymi siedzibę w EOG. W tym celu Komisja uznaje za stosowniejsze ustalenie wskaźnika zastępczego dla wartości sprzedaży bezpośrednio w oparciu o dochody uzyskane przez strony w miesiącach odpowiadających ich okresowi uczestnictwa w naruszeniu, a następnie dokonanie annualizacji.

—

Po drugie, Komisja mnoży te kwoty przez odpowiedni współczynnik korygujący, jednakowy dla wszystkich stron, odzwierciedlający mające zastosowanie różnice pomiędzy ceną ofertową kupna a ceną sprzedaży na rynku kasowych transakcji walutowych. Współczynnik ten jest sumą dwóch elementów: jednego związanego z organizowaniem obrotu, drugiego związanego z transakcjami na własny rachunek.