—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (UE) 2019/2021 z dnia 1 października 2019 r. ustanawiającego wymogi dotyczące ekoprojektu dla wyświetlaczy elektronicznych zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE, zmieniającego rozporządzenie Komisji (WE) nr 1275/2008 i uchylającego rozporządzenie Komisji (WE) nr 642/2009 w zakresie, w jakim zakazuje stosowania fluorowcowanych środków zmniejszających palność;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zgodnie z zarzutem pierwszym, przyjmując zaskarżone rozporządzenie, Komisja naruszyła art. 1 ust. 4 i art. 15 ust. 2 lit. c) ppkt (i) dyrektywy 2009/125/WE (1), działała ultra vires i przekroczyła granice swoich kompetencji, jak również podważyła skuteczność innych środków prawa Unii.

2.

Zgodnie z zarzutem drugim, Komisja naruszyła prawo strony skarżącej do obrony, zakazując stosowania fluorowcowanych środków zmniejszających palność w wyświetlaczach elektronicznych na mocy zaskarżonego rozporządzenia.

3.

Zgodnie z zarzutem trzecim, Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, nie uwzględniła wszystkich informacji, naruszyła art. 15 ust. 1 dyrektywy 2009/125/WE oraz nie wywiązała się z obowiązku przeprowadzenia odpowiedniej oceny wpływu ustanawiając zakaz stosowania fluorowcowanych środków zmniejszających palność na podstawie zaskarżonego rozporządzenia.

4.

Zgodnie z zarzutem czwartym, zaskarżone rozporządzenie narusza zasadę pewności prawa, ponieważ strona skarżąca znajduje się w sytuacji niedopuszczalnej niepewności prawa.

5.

Zgodnie z zarzutem piątym, zaskarżone rozporządzenie narusza zasadę proporcjonalności, ponieważ zakaz stosowania fluorowcowanych środków zmniejszających palność przekracza granice tego, co odpowiednie i konieczne do osiągnięcia zamierzonego celu oraz i nie jest najmniej uciążliwym środkiem, do którego Komisja mogła się odwołać.

6.

Zgodnie z zarzutem szóstym, zaskarżone rozporządzenie narusza zasadę równego traktowania, ponieważ zakaz stosowania fluorowcowanych środków zmniejszających palność jest dyskryminujący w stosunku do innych kategorii produktów oraz w stosunku do innych substancji.

7.

Zgodnie z zarzutem siódmym, przyjmując zaskarżone rozporządzenie, Komisja naruszyła art. 15 ust. 1 dyrektywy 2009/125/WE i art. 5a ust. 1-4 i art. 7 i 8 decyzji 1999/468/WE (2) i działała ultra vires.