—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z dnia 10 grudnia 1948 r., której Uganda jest sygnatariuszem,

—

uwzględniając umowę o partnerstwie AKP-UE („umowa z Kotonu”), w szczególności jej art. 8 ust. 4 o niedyskryminacji,

—

uwzględniając konstytucję Republiki Ugandy,

—

uwzględniając międzynarodową Konwencję o prawach dziecka, przyjętą w dniu 20 listopada 1989 r., w szczególności jej art. 2 i 6, w których jednoznacznie zapisano zasadę niedyskryminacji, w tym ze względu na niepełnosprawność, oraz prawo do życia,

—

uwzględniając Konwencję ONZ o prawach osób niepełnosprawnych przyjętą w 2006 r., w szczególności jej art. 32, który stanowi, że działaniach służących współpracy międzynarodowej wszystkie strony muszą uwzględniać niepełnosprawność i osoby niepełnosprawne,

—

uwzględniając ostatnie rezolucje Rady Praw Człowieka ONZ w sprawie praw człowieka przynależnych osobom niepełnosprawnym, z dnia 14 kwietnia 2014 r. i 14 lipca 2014 r.,

—

uwzględniając art. 19 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i art. 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, które zakazują wszelkich form dyskryminacji, a także art. 21 i 26 tej konwencji, w których określono prawa osób niepełnosprawnych,

—

uwzględniając rezolucję Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE w sprawie integracji osób niepełnosprawnych w krajach rozwijających się, przyjętą w dniu 23 listopada 2011 r.,

—

uwzględniając „World Report on Disability”[Światowy raport o niepełnosprawności] Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) i Banku Światowego z czerwca 2011 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie OHCHR z dnia 8 kwietnia 2016 r. zatytułowane „Committee on the Rights of Persons with Disabilities considers report of Uganda”[Komitet do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych analizuje sprawozdanie Ugandy],

—

uwzględniając rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 65/186 i nr 64/131 dotyczące osiągania milenijnych celów rozwoju w odniesieniu do osób niepełnosprawnych do roku 2015 i w latach kolejnych,

—

uwzględniając wytyczne UE w sprawie niepełnosprawności i rozwoju opracowane dla delegatur i służb UE,

—

uwzględniając agendę na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 oraz cele zrównoważonego rozwoju, przyjęte w Nowym Jorku w dniu 25 września 2015 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Ugandy z dnia 1 lipca 2016 r. w sprawie przeglądu wdrażania agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030, pt. „Zapewnić, by nikogo nie pominięto”, przedstawione w Nowym Jorku Forum Politycznym Wysokiego Szczebla ONZ,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 stycznia 2006 r. (1) w sprawie niepełnosprawności i rozwoju,

—

uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Ugandy,

—

uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że „eutanazja”w Ugandzie jest praktyką stosowaną przez rodziców dzieci niepełnosprawnych, polegającą na zabiciu lub zagłodzeniu dziecka lub niezapewnieniu mu pomocy medycznej zgodnie z przekonaniem, że dla tych dzieci lepiej jest umrzeć niż znosić cierpienia wynikające z nieuleczalnej niepełnosprawności;

B.

mając na uwadze, że Uganda nie jest jedynym państwem borykającym się z tym problemem; mając na uwadze, że wiele krajów rozwijających się osiągnęło znaczne – choć niepełne – postępy w obszarze włączania osób niepełnosprawnych w przedsięwzięcia rozwojowe;

C.

mając na uwadze, że niektórzy rodzice przyznają, że „eutanazja”jest konieczna, gdyż oszczędza dzieciom niepełnosprawnym dotkliwych cierpień przez całe życie; mając na uwadze, że praktyka ta jest tematem tabu, choć istnieją świadectwa niektórych matek i ocalałych osób;

D.

mając na uwadze, że napiętnowanie społeczne w Ugandzie jest tak duże, że matki i dzieci są odrzucane przez wspólnotę, co pogarsza ich status społeczny i uniemożliwia pełne uczestnictwo w życiu społecznym; mając na uwadze, że na matki wywiera się naciski, by zabijały własne dzieci po latach zmagań i poświęceń związanych z opieką nad niepełnosprawnym dzieckiem;

E.

mając na uwadze, że przekonania dotyczące dzieci niepełnosprawnych powodują, że są one bardziej narażone na przemoc i zabójstwo niż dzieci sprawne; mając na uwadze, że niepełnosprawne dzieci nadal padają ofiarą różnych form przemocy, dyskryminacji i marginalizacji ze względu na negatywne postawy wobec nich, przesądy, zaniedbania oraz normy i praktyki społeczne; mając na uwadze, że źródłem największego zagrożenia dla dzieci niepełnosprawnych są błędne przekonania, w tym przekonanie, że obecność dziecka niepełnosprawnego spowoduje, że kolejne dzieci również będą niepełnosprawne;

F.

mając na uwadze, że klany i duże rodziny wywierają przesadną presję na matki, chcąc zrozumieć przyczyny niepełnosprawności i obwiniając za nią właśnie matki; mając na uwadze, że w niektórych przypadkach wypędzano matki z domów mężów za to, że rodzą one dzieci niepełnosprawne;

G.

mając na uwadze, że lekarze i pracownicy służb medycznych nie potrafią zrozumieć lub wyjaśnić charakteru i przyczyn słabowitości dziecka, a systemy opieki zdrowotnej nie są odpowiednio wyposażone, by diagnozować i leczyć wiele rodzajów niepełnosprawności, które można by zminimalizować czy nawet usunąć; mając na uwadze, że odmawianie dzieciom niepełnosprawnym podstawowych praw, np. dostępu do opieki zdrowotnej, edukacji, wsparcia i rehabilitacji, poważnie ogranicza możliwości ich pełnego rozwoju;

H.

mając na uwadze, że Uganda należy do 162 państw stron Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych; mając na uwadze, że w dniu 25 września 2008 r. Uganda ratyfikowała bez zastrzeżeń konwencję i jej protokół fakultatywny; mając na uwadze, że Uganda zobowiązała się przyznać osobom niepełnosprawnym takie same prawa jak pozostałym obywatelom;

I.

mając na uwadze, że w kwietniu 2016 r. Komitet ONZ ds. Praw Osób Niepełnosprawnych zmienił ocenę wdrażania Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych w Ugandzie oraz opracował uwagi końcowe i zalecenia, w których „Komitet z niepokojem zauważa, że obowiązujące przepisy i prowadzona polityka nie zapewnia ochrony praw dzieci niepełnosprawnych”, oraz „wyraża zaniepokojenie brakiem informacji o sytuacji dzieci głuchoniemych i głuchoniewidomych, a także o środkach mających zapewniać ich ochronę i integrację w społeczeństwie”;

J.

mając na uwadze, że rząd Ugandy przyjął pewne ogólne przepisy i środki polityczne zawierające klauzule o niepełnosprawności; mając na uwadze, że w kraju tym obowiązują przepisy o niepełnosprawności; mając na uwadze, że w poszczególnych aktach prawnych mogą występować różne definicje niepełnosprawności;

K.

mając na uwadze, że dwie największe przeszkody w integracji osób niepełnosprawnych w ugandyjskim społeczeństwie jest ich „niewidoczność”oraz negatywne postawy wobec nich; mając na uwadze, że posiadanie dzieci niepełnosprawnych powoduje wykluczenie społeczne rodziny, a szczególności matek, gdyż dzieci niepełnosprawne są postrzegane jako źródło wstydu i słabość rodziny;

L.

mając na uwadze, że w niektórych regionach wiejskich Ugandy istnieje niewiele państwowych ośrodków pomocy dla rodziców dzieci niepełnosprawnych, w związku z czym rodziny, a zwłaszcza samotne matki, często doświadczają trudności w zapewnieniu niepełnosprawnym dzieciom odpowiedniej opieki;

M.

mając na uwadze, że oficjalne dane liczbowe nie są dostępne, a ani policja, ani wymiar sprawiedliwości w Ugandzie nie prowadzi dochodzeń dotyczących tego zjawiska; mając na uwadze, że brak danych utrudnia zwalczanie praktyki „eutanazji”;

N.

mając na uwadze, że praca społeczeństwa obywatelskiego i obrońców praw człowieka ma kluczowe znaczenie dla zagwarantowania przestrzegania praw grup marginalizowanych i szczególnie podatnych na zagrożenia; mając na uwadze, że organizacje pozarządowe w Ugandzie napotykają trudności i przeszkody w świadczeniu usług dla dzieci niepełnosprawnych i ich rodziców; mając na uwadze, że błędne przekonania dotyczące dzieci niepełnosprawnych stanowią wyzwanie w działaniach rozwojowych i w pracy obserwatorów ds. praw człowieka w Ugandzie;

O.

mając na uwadze szczególną rolę stowarzyszeń osób niepełnosprawnych w reprezentowaniu szczególnych interesów osób niepełnosprawnych i informowaniu o nich decydentów i opinii publicznej; mając na uwadze brak dostępnych informacji, które pozwoliłyby uświadomić ogółowi społeczeństwa istnienie praktyk kulturowych piętnujących osoby niepełnosprawne oraz utrudniających im rozwój i korzystanie z takich samych praw, jakie przysługują pozostałym członkom społeczeństwa;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.