19.2.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/23

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisja z dnia 27 października 2017 r. w sprawie M.8633 — Lufthansa/ Certain Air Berlin Assets, wydanej na podstawie art. 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 139/2004 i art. 57 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym;

—

tytułem żądania subsydiarnego – stwierdzenie nieważności pkt 44 lit. c) zaskarżonej decyzji; oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja nie była uprawniona do nałożenia wymogu, aby Lufthansa mogła nabyć statki powietrzne od wydzierżawiających będących stronami trzecimi, które wcześniej owi wydzierżawiający oddali w dzierżawę NIKI lub jej spółce dominującej Air Berlin, pod warunkiem, że Lufthansa na warunkach rynkowych udostępni te statki powietrzne NIKI lub alternatywnemu nabywcy NIKI – w razie gdyby Transakcja NIKI z jakiegokolwiek powodu nie doszła do skutku – (zwanym dalej „Warunkiem”) zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia w sprawie koncentracji (1), ponieważ zakup statków powietrznych nie stanowi częściowego wykonania.

Skarżąca twierdzi, że Komisja nie była uprawniona, na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia w sprawie koncentracji, do nałożenia Warunku, ponieważ nabycie przez Lufthansę statków powietrznych od stron trzecich nie było w żaden sposób związane z Transakcją NIKI (2) i nie stanowiło częściowego „wykonania” planowanego nabycia NIKI, które wymagałoby odstępstwa od obowiązku zawieszenia koncentracji przewidzianego w art. 7 ust. 1 rozporządzenia w sprawie koncentracji.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym poprzez zobowiązanie Lufthansy do ułatwienia sprzedaży NIKI innemu nabywcy Warunek przekracza dopuszczalny zakres stosowania art. 7 ust. 3 rozporządzenia w sprawie koncentracji i tym samym narusza zasadę proporcjonalności.

Zdaniem skarżącej warunki, o których mowa w art. 7 ust. 1 rozporządzenia w sprawie koncentracji, są właściwe jedynie w zakresie, w jakim są w danym wypadku konieczne, aby zapewnić, że niepożądany wpływ na zachowanie spółki na rynku i na etapy wykonania zgłoszonej transakcji zostanie zniwelowany, i aby przywrócić status quo ante.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym niejasne kryterium „warunków rynkowych” i całkowity brak gwarancji proceduralnych lub zasad ograniczających o charakterze koncepcyjnym działają na niekorzyść Lufthansy i w konsekwencji naruszają zasadę proporcjonalności, zasadę pewności prawa i przysługujące Lufthansie prawo własności oraz swobodę przedsiębiorczości.

4.

Zarzut czwarty dotyczący braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji w odniesieniu do liczby statków powietrznych, których ona dotyczy.

Lufthansa podnosi, że Komisja uchybiła spoczywającemu na niej obowiązkowi uzasadnienia, ponieważ dokonana przez Komisję wykładnia jej własnej decyzji powoduje istotną niepewność co do zakresu stosowania Warunku, co ma wysoce niekorzystny wpływ na możliwość ubiegania się przez Lufthansę o ochronę sądową i na możliwość dokonania przez Trybunał kontroli sądowej.

5.

Zarzut piąty, dotyczący naruszenia prawa skarżącej do bycia wysłuchaną.

Lufthansa podnosi, że Komisja nie uszanowała prawa Lufthansy do bycia wysłuchaną i nie uwzględniła postępowania tymczasowego przewidzianego w art. 18 rozporządzenia w sprawie koncentracji i w art. 12 rozporządzenia (WE) nr 802/2004 (3), wydając zaskarżoną decyzję jako decyzję „ostateczną” bez umożliwienia Lufthansie przedstawienia jej stanowiska co do Warunku i co do któregokolwiek z domniemanych zakłóceń konkurencji, którym warunek miał przeciwdziałać, ani przed wydaniem zaskarżonej decyzji (art. 18 ust. 1 rozporządzenia w sprawie koncentracji), ani po jej wydaniu (art. 18 ust. 2 1 rozporządzenia w sprawie koncentracji).