6.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 374/19

1)

Czy okoliczność, że organy krajowe nie przekazują osobie zatrzymanej, przebywającej w areszcie, pisemnego pouczenia zawierającego wszystkie (czyli kompletne) informacje określone w art. 4 ust. 2 dyrektywy 2012/13/UE (1) (w szczególności o prawie dostępu do materiałów sprawy), ani nie umożliwiają zakwestionowania takiego braku informacji zgodnie z art. 8 ust. 2 dyrektywy 2012/13/UE, jest zgodna z art. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/13/UE z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym, z art. 8 ust. 2 dyrektywy 2012/13/UE, z prawem do wolności i bezpieczeństwa osobistego określonym w art. 6 karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”), z prawem do obrony określonym w art. 48 ust. 2 karty oraz z prawem do rzetelnego procesu sądowego określonym w art. 47 karty? W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na to pytanie, czy takie naruszenie prawa Unii Europejskiej wpływa na każdym etapie postępowania karnego na legalność pozbawienia wolności osobistej, w drodze zatrzymania i w przypadku stosowania tymczasowego aresztowania, poza długotrwałym pobytem w tym areszcie, z uwzględnieniem art. 6 karty i art. 5 ust. 1 lit. c) europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności? Czy na odpowiedź na poprzednie pytania ma wpływ okoliczność, że osoba zatrzymana została oskarżona o popełnienie poważnego przestępstwa, za które przepis krajowy przewiduje karę pozbawienia wolności w minimalnym wymiarze 15 lat?

2)

Czy przepis krajowy, taki jak art. 172 ust. 3 słowackiego kodeksu karnego, który sankcjonuje nielegalny handel narkotykami i uniemożliwia sędziemu nałożenie kary pozbawienia wolności w wymiarze poniżej 15 lat i uwzględnienie zasady indywidualizacji kar, jest zgodny z art. 4 decyzji ramowej Rady 2004/757/WSiSW (2) z dnia 25 października 2004 r. ustanawiającej minimalne przepisy określające znamiona przestępstw i kar w dziedzinie nielegalnego handlu narkotykami, z zasadą lojalnej współpracy określoną w art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej i z art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, z art. 82 i 83 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, z prawem do rzetelnego procesu sądowego ustanowionym w art. 47 karty, z zasadą proporcjonalności kar ustanowioną w art. 49 ust. 3 karty oraz z zasadami proporcjonalności, jedności, skuteczności, nadrzędności prawa Unii? Czy na odpowiedź na to pytanie ma wpływ okoliczność, że nielegalnego handlu narkotykami nie dopuściła się organizacja przestępcza w rozumieniu prawa Unii Europejskiej? Czy pojęcie organizacji przestępczej, zgodnie z postanowieniami art. 1 decyzji ramowej Rady 2008/841/WSiSW (3) z dnia 24 października 2008 r. w sprawie zwalczania przestępczości zorganizowanej, ma niezależny zakres w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości dotyczącego warunków jednolitego stosowania prawa Unii?