—

które przyznają kredytobiorcy kwotę pieniężną wyrażoną w jednej walucie (walucie obcej) i zobowiązują go do jej spłaty w tej samej walucie (walucie obcej), lecz z okoliczności towarzyszących zawarciu i realizacji umowy kredytu wynika, że w rzeczywistości została udostępniona kwota w innej walucie oraz że waluta rozliczeniowa została zastosowana jedynie wirtualnie i do celów obliczenia kredytu;

—

które przenoszą całe ryzyko związane z oceną zewnętrznej i/lub wewnętrznej wartości waluty rozliczeniowej stosowanej wirtualnie (waluty obcej) na kredytobiorcę (konsumenta), pomimo iż otrzymał on inną walutę płatności, rzeczywiście wykorzystaną;

—

które nakładają zobowiązanie pieniężne na konsumenta do zapłaty, w ramach rat kredytowych, kwot wynikających z różnicy między ratami obliczonymi w walucie rozliczeniowej wirtualnie oferowanej kredytobiorcy a ratami obliczonymi w walucie płatności rzeczywiście wykorzystanej;

—

które nakładają zobowiązanie pieniężne na konsumenta do zapłaty, w ramach rat kredytowych, kwot wynikających z różnicy między ratami obliczonymi w walucie rozliczeniowej wirtualnie oferowanej kredytobiorcy a ratami obliczonymi w walucie płatności rzeczywiście wykorzystanej;