—

Pierwsza część, zgodnie z którą zaskarżone akty wchodziły w zakres kompetencji materialnej Prezydium Parlamentu Europejskiego, a nie sekretarza generalnego, jeśli chodzi o decyzje finansowe dotyczące partii politycznych, a więc i posłów.

—

Druga część, zgodnie z którą Prezydium Parlamentu Europejskiego nie ma uprawnień, by decydować o swoich kompetencjach, a tym samym nie mogło zmienić ich charakteru i zakresu. Tymczasem sekretarz generalny nie przedstawił żadnego usprawiedliwienia w przedmiocie jakiejkolwiek prawidłowej delegacji zadań od Przewodniczącego Prezydium Parlamentu Europejskiego, dającej mu uprawnienia do wydawania, podpisywania i doręczania spornych aktów w odniesieniu do regulowania kwestii finansowych dotyczących posłów.

—

Trzecia część, zgodnie z którą autor spornych aktów nie spełnił wymogu uzasadnienia. Tym samym, przedstawione uzasadnienie nie obejmowało stanu faktycznego opisanego w tych aktach i zawierało sprzeczność nie do pogodzenia między zarzutem, że asystent skarżącej faktycznie sprawował dwie funkcje w tym samym czasie a zarzutem, że sprawował tylko jedną funkcję z wyłączeniem jakiejkolwiek innej; do tej ostatniej sytuacji odnosił się jedynie sekretarz generalny.

—

Pierwsza część, zgodnie z którą okoliczności zarzucane na poparcie zaskarżonych aktów nie miały miejsca.

—

Druga część, zgodnie z którą zaskarżone akty zostały wydane z naruszeniem norm i ogólnych zasad prawa, obowiązujących w obszarze przedstawienia dowodu i ciężaru dowodu.

—

Trzecia część, zgodnie z którą decyzja w sprawie odzyskania nienależnych kwot wydana przez sekretarza generalnego naruszała zasadę proporcjonalności. Żądana kwota nie została ponadto ani szczegółowo uzasadniona, ani nie podano metody jej obliczenia.

—

Czwarta część, zgodnie z którą zaskarżone akty stanowią naruszenie praw politycznych miejscowych asystentów parlamentarnych posłów do Parlamentu Europejskiego.

—

Piąta część, zgodnie z którą zaskarżone akty zostały wydane z przekroczeniem uprawnień, ponieważ sekretarz generalny uzurpował sobie uprawnienia przymusu o charakterze finansowym, których nie posiadał na potrzeby ograniczenia sposobów działania posła, co jest faktem powszechnie znanym i niepodlegającym dyskusji, bez względu na głoszone idee czy program polityczny.

—

Szósta część, zgodnie z którą zaskarżone akty mają charakter dyskryminacyjny i zakładają zamiar wyrządzenia szkody działalności politycznej skarżącej; zatem istnieje fumus persecutionis.

—

Siódma część, zgodnie z którą zaskarżone akty naruszają niezależność skarżącej jako posła Parlamentu Europejskiego.

—

Ósma część, zgodnie z którą zaskarżone akty naruszają zasadę „una via electa” i podnoszą kwestię stronniczości OLAF, który prowadził dochodzenia wyłącznie w odniesieniu do wszystkich francuskich posłów Parlamentu Europejskiego, wybranych z list Frontu Narodowego.

—

Dziewiąta część, zgodnie z którą zaskarżone akty stanowią naruszenie ogólnej zasady prawa „postępowanie cywilne musi czekać na wynik postępowania karnego”, a w związku z tym postępowania w celu odzyskania nienależnie wypłaconych kwot powinny zostać zawieszone do czasu zakończenia innych postępowań, w szczególności francuskiego, jak również naruszenia zasady non bis in idem.