16.3.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/9

—

Uchylenie zaskarżonego wyroku i w konsekwencji stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji przy uwzględnieniu żądań sformułowanych w skardze w pierwszej instancji (z wykreśleniem wyrażenia „w części, która zostanie uznana za uzasadnioną” z pkt 1 żądań);

—

Posiłkowo – uwzględnienie niniejszego odwołania i skierowanie sprawy do Sądu do ponownego rozpoznania skargi z uwzględnieniem stanowiska przyjętego w niniejszej instancji;

—

Obciążenie Komisji kosztami poniesionymi w obu instancjach.

1.

W zarzucie pierwszym wnosząca odwołanie kwestionuje zaskarżony wyrok pod kątem błędnej oceny zasady rozsądnego czasu trwania postępowania administracyjnego i zasady uzasadnionych oczekiwań w odniesieniu do części spornej decyzji, w której nakazano odzyskanie przyznanej pomocy.

2.

W zarzucie drugim wnosząca odwołanie podnosi, że zaskarżony wyrok narusza prawo i podlega uchyleniu z powodu braku uzasadnieniu Sądu w części, w której stwierdził, że sporna decyzja nie narusza zasad staranności i bezstronności działań administracyjnych.

3.

W zarzucie trzecim wnosząca odwołanie podnosi naruszenie przez Sąd art. 19 TUE w punktach zaskarżonego wyroku, w których dokonał własnej wykładni uregulowania krajowego również wbrew jego dosłownemu brzmieniu, przy oczywistym przekroczeniu granic swoich kompetencji.

4.

W zarzucie czwartym wnosząca odwołanie podnosi błędną ocenę przez Sąd zaskarżonego nierównego traktowania z innym podmiotem (Alcoa-Alumix) w odniesieniu do analogicznego środka pomocy, jak też naruszenie art. 108 TFUE, gdyż pomoc powinna była zostać zbadana jako „istniejąca”.

5.

W zarzucie piątym wnosząca odwołanie podnosi naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na to, że wbrew temu, co przyjął Sąd, kwestionowany środek nie stanowi nienależnej korzyści ani nie wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

6.

W zarzucie szóstym wnosząca odwołanie podniosła brak przeprowadzenia przez Sąd oceny lub jej niewystarczający lub błędny charakter w odniesieniu do zarzuconego selektywnego charakteru środka.

7.

W zarzucie siódmym i ostatnim wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył art. 174 TFUE i art. 107 ust. 1 i 3 TFUE, gdyż środek kompensujący jest z jednej strony zgodny z polityką spójności społecznej dla regionów wyspiarskich pozbawionych infrastruktury, a z drugiej strony zgodny z odstępstwami, o których mowa w art. 107 TFUE.