12.5.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 142/28

1)

Czy przepis art. 193 dyrektywy 2006/112/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że VAT jest należny jedynie i wyłącznie od podatnika, dokonującego podlegających opodatkowaniu dostaw towarów lub świadczenia usług, lub od osoby, na której rzecz następuje dostawa towarów lub świadczenie usług, w wypadku gdy podlegająca opodatkowaniu dostawa towarów lub świadczenie usług są dokonywane przez podatnika niemającego siedziby w państwie członkowskim, w którym VAT jest należny, w zakresie, w jakim jest to przewidziane w odpowiednim państwie członkowskim, jednakże nie od dwóch osób jednocześnie?

2)

Jeżeli przyjmie się, że VAT jest należny wyłącznie od jednej z dwóch osób – albo od dostawcy towarów lub od usługodawcy, albo od odbiorcy towarów lub od usługobiorcy, w wypadkach, w których jest to przewidziane przez odpowiednie państwo członkowskie, to czy zasady określonej w art. 194 dyrektywy należy przestrzegać także w wypadkach, gdy usługobiorca nieprawidłowo stosował mechanizm samodzielnego naliczenia, kierowany założeniem, że usługodawca nie ustanowił stałego zakładu do celów VAT na terytorium Republiki Bułgarii, a w ostatecznym rozrachunku usługodawca ustanowił stały zakład w odniesieniu do świadczonych usług?

3)

Czy zasadę neutralności podatku VAT jako zasadę podstawową, mającą znaczenie dla utworzenia i funkcjonowania wspólnego systemu podatku VAT, należy interpretować w ten sposób, że dopuszcza ona praktykę kontroli podatkowej taką jak ta w postępowaniu głównym, zgodnie z którą, pomimo zastosowanego samodzielnego naliczenia przez usługobiorcę, VAT został naliczony po raz drugi także w odniesieniu do usługodawcy w ramach owej transakcji, mając na uwadze, że w odniesieniu do owego świadczenia usług podatek został już naliczony przez usługobiorcę, wyłączone jest ryzyko utraty wpływów podatkowych, a przewidziany w ustawie krajowej tryb korekty dokumentów podatkowych nie znajduje zastosowania?

4)

Czy zasadę neutralności podatku VAT należy interpretować w ten sposób, że nie dopuszcza ona, aby na podstawie krajowego przepisu administracja podatkowa odmówiła zwrotu powtórnie naliczonego podatku VAT nałożonego na usługodawcę w ramach świadczenia usług, w odniesieniu do której usługobiorca naliczał VAT na podstawie art. 82 ust. 2 ZDDS, przy założeniu, że administracja podatkowa odmówiła usługobiorcy prawa do odliczenia powtórnie naliczonego podatku VAT z powodu braku odpowiedniego dokumentu podatkowego, a przewidziany w ustawie krajowej tryb korekty nie znajduje już zastosowania z powodu istnienia ostatecznej decyzji?