29.9.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 295/29

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 30 marca 2012 r. w sprawie COMP/M.6447 (IAG/bmi); i

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

1)

Zarzut pierwszy oparty na naruszeniu prawa przez pozwaną poprzez nieuwzględnienie istotnych informacji dotyczących warunków konkurencji, które by panowały, gdyby nabycie nie miało miejsca, co pozwoliło Komisji ocenić nabycie w świetle mniej korzystnej sytuacji konkurencyjnej niż ta, która by rzeczywiście istniała. W szczególności Komisja popełniła błąd w ocenie: (i) pakietu czasów na start lub lądowanie (slots) sprzedanych IAG/British Airways przez bmi we wrześniu 2011 r.; oraz (ii) czasów bmi na start lub lądowanie, na których zostało ustanowione zabezpieczenie na rzecz IAG/British Airways w zamian za przedpłatę w wysokości 60 mln GPB na poczet ceny kupna dla bmi.

2)

Zarzut drugi oparty na popełnieniu przez pozwaną szeregu błędów rzeczowych i nieuwzględnieniu istotnych informacji w związku z oceną wpływu nabycia na stopniowy wzrost czasów na start lub lądowanie (i siły rynkowej) przysługujących IAG bądź wywieranej przez IAG w Londynie Heathrow po nabyciu.

3)

Zarzut trzeci oparty na popełnieniu przez pozwaną szeregu błędów i nieuwzględnieniu istotnych informacji w celu zidentyfikowania lub wykluczenia innych horyzontalnych rynków oddziaływania.

4)

Zarzut czwarty oparty na naruszeniu przez Komisję prawa poprzez: (i) niepodjęcie II fazy dochodzenia; oraz (ii) zaakceptowanie zobowiązań, które nie pozwalają rozwiać poważnych wątpliwości stwierdzonych przez Komisję.

5)

Zarzut piąty oparty na naruszeniu przez pozwaną prawa poprzez nieprawidłowe stwierdzenie, że stosunki prawne między IAG a, odpowiednio, Iberia i British Airways wchodzą w zakres stosowania art. 5 ust. 4 rozporządzenia UE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw (1), co pozwoliło Komisji dojść do wniosku, że nabycie stanowi koncentrację „o wymiarze wspólnotowym” dla celów art. 1 tegoż rozporządzenia i że jest ona właściwa do kontroli nabycia. Decyzja jest zatem ultra vires.